MAKE HIM SOFT

Chapter 19

—Very Long Chapter Ahead: This was atleast 5.5k much more words that my 3k limit of my other works.—

#MakeHimSoft19

"This is for my family and for myself,"Lourd whispered as he finished making me look a like a sacrificial lamb.

I am tied up in a chair. My feet and hands were also chained to this metal chair. My hand could freely move yet it doesn't seem comfortable.

"There's no chance for you to escape if you tries to or if he disagree with the family plan. You'll be either shot. It will cause your own death, Santi. Pray for all your saints now,"he said making me tremble in fear.

Nagpaalam na muna siyang aalis. Nanghihina akong napasandal sa inuupuan ko. Paulit-ulit akong nagdadasal sa may taas dahil unti-unti na rin akong pinanghihinaan ng loob. Mukhang hindi ko nga matatakasan ang kamatayan dito.

Panginoong Diyos, humihingi po ako ng kapatawaran sa lahat ng mga kasalanan ko. Humihiling po ako ng lubos na pagpapaumanhin kung nagkasala man ako sa buhay ko. Humihingi po ako ng tulong dahil unti na lang ay mawawalan na po ako ng pag-asa. Ayoko pong mamatay sa ganitong paraan. May mga tao pa po akong gustong makita at mayakap. May isang tao pa po akong gustong mahalin pa. Kung kasalanan ang pagmamahal sa kaniya, kayo na po ang pumataw sa akin ng kaparusahan. 'wag lamang po na maging ganito o makatanggap ng ganitong kapait na sinapit mula sa ibang tao.

Kahit ilang oras at araw na akong umiiyak ay parang hindi pa rin ako nauubusan ng iluluha. Parang hindi na titigil yung mata ko sa pag-iyak. Bawat segundong lumilipas ay kinakain na ng takot at durog-durog kong puso. Halos mawalan na ako ng boses at hininga para lang idasal na ang lahat ng dasal na ginawa ko.

Mama at Papa, humihingi po ako ng tulong. Humihingi po ako ng gabay. Mama at Papa, hindi ko po ito ginusto. Mama at Papa, protektahan niyo po ako. Ilayo niyo po ako sa impyernong ito. Bigyan niyo pa po sana ako ng ilang oras pa para lang masabi pa uli sa lalaking mahal ko na hindi ako nagsinungaling at hindi ko pinaglaruan siya. Na gusto ko pang sabihin na mahal na mahal na mahal ko siya. Gusto ko pa po siyang mahalikan at mayakap. Kahit 'yon lang po bago ko kayo makasama.

"Andrei, I love you..." I whispered, slightly fading the words I said. I still want to see him. I still want to talk about him. I still want to clear myself that I didn't know that Mr. Arsenal made some plan for us to meet. That I was just doing the thing I feel and no one told me to do so.

I still want to say him more I love you. I still want to kiss his lips and devour it, playing with his tounge. I still want to kiss him, hug him tight and cuddle with him every night. I still want to celebrate my 18th birthday with him and so he won't resist the wildness in him when I'm at the legal age. I still want more of him. Because I want him. I need him. I miss him. I like him. And I love him.

I'll be desperate to escape here if I there's a chance I could hug him. I'll be against my own death if that would give me a chance to kiss him. I'll exchange my own life if that would let him say that I love him.

Because I don't want to die, if he wasn't in my side. I want to feel his presence while reaching my end. That's the only wish I have.

Nagulat ako nang may ipinatong na kung ano sa hita ko. Napadilat ako at napatingin sa paperbag na nasa harapan ko. Nakapikit kasi akong nagdadasal kanina kaya 'di ko na napapansin ang ilang mga ingay o kung may papalapit sa akin.

"Lourd commanded me to have you eat,"sabi ng butler ni Lourd. Nilabas niya ang laman ng paperbag. May manok at kanin. May dala rin siyang tumbler na may laman daw na inumin.

Kumain na ako kanina pero parang gutom na gutom kaya parang hayok na hayop kong sinunggaban ang pagkain sa harapan ko.

Umiiyak pa ako habang sa pagkain. Siguro ito na ata talaga yung huli. Kasi napakasarap pa ng biniling pagkain ni Lourd eh. Napakamalasa, na sana pagkawala ko ay 'di ko malimutan.