Leaving The Lights On

Chapter One: Seah

Seah's Point Of View

   I am kneeling in front of my fathers grave while holding a bouquet of white tulips flower. He love this flowers and I remember he always buy tulips for our little altar. And buying this for his grave made me missed him more. Ilang taon na ring nakahimlay ang aking ama at sariwa pa sa aking ala-ala ang mga salita't mga masasayang ala-alang kan'yang iniwan.

   "I love you, papa" tatlong katagang ni minsan hindi ko na iparinig sa kan'ya.

   Mga katagang gusto ko mang sabihin ngunit na uunahan ako ng hiya kapagsasabihin ko na ito ng harapan noong siya'y nabubuhay pa.

   Tatlong katagang hinding-hindi ko na talaga maipaparinig sa kan'ya ngayon. Growing up with one parent was a very difficult thing. On top of that, I never grow up to a family that show you love and verbally saying I Love You to each other.

   May mga hindi ka pweding sabihin sa tatay mo na kailangan mong sabihin sa nanay mo. But in my situation my dad was the only parent that stand by my side.

   Ni hindi ko man lang din nakita ang nanay ko. My dad give me pictures of her ngalang dahil na rin sa kalumaan ay hindi ko na maaninag ang mukha sa larawan.

   Luhaan kung hinimas ang kan'yang lapida at taimtim na ipinikit ang aking mga mata habang dinadasalan ang kan'yang libingan. Ni minsan hindi n'ya ipinaramdam sa akin kung gaano s'ya nahihirapan sa buhay at sa pagpapalaki sa akin. Sad'yang napakahuwarang ama nito at napakaswerte kung naging ama ko ito.

   Ngunit, sa hindi inaasahang pagkakataon ay maaga rin itong nawala sa aking piling. Labis man akong nagdusa pero wala na akong magagawa pa kung iyon ang gusto ng dios na mangyari.

   Ngayon ang araw ng paghahanap ko ng matutuluyan na malapit sa papasukan kung University. Mahirap man ay kailangan kung mag-aral para sa mismong kinabukasan ko.

   Agad akong nagpunas ng luha at agad na tumayo't iniwan sa kan'yang lapida ang mga bulaklak. Ngumiti muna ako bago nagpagpag ng damit at nag-ayus ng sarili.

   "Paano ba 'yan! Kailangan ko ng umalis, bibisitahin pa rin naman kita 'wag kang mag-alala. Bye pa! Hanggang sa muli!" Paalam ko at tinalikuran na ito't marahang naglakad.

   Ngayong araw lang ako makakapaghanap ng matutuluyan kasi mag sisimula na ang pasukan two days from now. Hindi rin pweding sa gabi ako o sa hapon maghanap kasi magsisimula na rin ako sa aking part time job na inaplayan.

   Nakuha rin kasi akong server sa isang coffee shop na malapit lang din sa paaralan ko at bukas nang hapon na ang simula ng duety ko kaya ngayon lang talaga ang araw na pwedi akong makapaghanap.

   Makaraan lang ang ilang oras na paghahanap ay dinadala ako ng aking mga paang sumasakit sa kung saan. Kanina pa ako paikot-ikot at ni isang kabahayang paupahan na malapit sa University na papasukan ko ay na okupahan na.

   Agad akong napa-upo sa tabi ng isang bakery at pabugang iniwaksi ko ang pagod. Mainit narin kasi mag-aalas 10 na ng tanghali at kanina pa akong alas-otso naglalakwatsa dito. Gutom na rin ako at kailangan kung maghanap na naman ng makakainan.

   Agad akong tumayo at napagdesisyunang kumain muna bago simulan muli ang paghahanap. Agad kung nakita ang isang ihawan na may nagtitindang iba't ibang classe ng pagkaing kalye.

   May isaw, atay, balon-balonan, petso, at may pusoh silang binibinta kaya agad akong natakam at na palapit dito. Mura lang kasi at mabubusog ka pag ganitong klassing pagkain ang matitikman mo. At dahil sa budget na budget ako ngayon affordable sa katulad kung estudyante ang ihawang ito.

   "Ate magkano po ang isaw at itong atay?" Tanong ko sa babaing nakatalikod sa akin habang ako naman ay nakapako sa paninda ang tingin.

   "8 peso 'yang atay habang 'yang isaw naman 5 peso ang isa, ijah!" Saad nito at agarang tinignan ako.