Mabibigat na hakbang pa-alis sa kung saan nagsimula ang sakit, basang kalsada, at malakas na pagbuhos ng ulan ang pumapatak sa aking buong katawan.
Basa at nilalamig kong sinuong ang masamang panahon habang walang ni isang payong na handang bigy...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
(Raphael)
Ilang araw na rin na hindi kami gaanong nag-uusap ni Seah. Sarado na rin palagi ang bintana at ang kurtina nito.
“Raffy ready ka na?” sulpot ni Jasmine. Yes! We’re both going to school together. Iwan malayo-layo ang kaniyang apartment pero inaagahan talaga niyang makarating dito sa bahay para makasabay ako sa pagpunta sa school.
Lumipat din siya nang school at lumipat sa kung saan ang room ko. We also sat together at sabay na rin kaming kumakain. I recently saw seah at papunta yata ito sa mga kaibigan niya.
We never really talk sa bahay man o sa school. I don’t know nahihiya akong lapitan siya matapus ang eksena namin sa c.r.
“Yeah! Pababa na,” sagot ko naman kay Jasmine. Nasa labas ito ng aking kwarto at ako naman ay nagbibihis pa lamang.
Nang makalabas ay napasulyap ako sa katabi kung kwarto nang hanggang ngayon ay sarado. Kahit na kasi gabi ay hindi ko ito na ririnig na nagbubukas sara.
“Okay tara na!” Anunsyo ni Jasmine na ikinatango ko naman.
I also tried to wait until she got back from work pero hindi ko ito natetyempohan na umuwi. Chenecheck ko rin ang pagkain na iniiwan ni mama nakakain naman niya.
As we started to head out ay himalang na kita ko siya na naglalakad sa unahan. “Oi si Seah oh! Tara lapitan natin sabay na tayo sa kaniya,” saad ko pa at handa na sana itong lapitan nang may kung sinong sumulpot sa tabi nito.
“Seah~ bakit hindi mo ako inantay kahapon~” It was Carlos.
Agad itong kumapit sa balikat ni Seah habang naglalakad ito. Ang akala kung aalisin nito ang kamay sa pagkapulupot sa kaniyang braso ay mali.
“Para ka kasing babae sa tagal kaya iniwan ka na namin,” Rinig kung sagot nito.
Napahinto nalang ako sa aking paglalakad ba ikinahinto rin ni Jasmine. “Mayroon na pala siyang kasabay, sayang. Kaya tayo nalang,” Hindi ko na marinig saad ni Jasmine.
Nagpatuloy nalang kami sa paglalakad papasok at bago pa man kami makapasok sa aming silid ay kita kung iniwagayway ni Carlos ang isang keychain.
“It’s mine!” Wala sa sarili kung saad. At wala sa sariling napapaabot sa keychain na iwonawagayway ngayon ni Carlos na nakabitin sa cellphone nito.
Kung hindi lang ako mahigpit na kinakapitan ni Jasmine ay baka nasa harapan na ako nila ngayon.
“Kaya naman kita bilhan nang ganiyan Raffy, magsabi ka lang kahit isang daan pa niyan.”
“Ang ganda nito Seah! Thank you!” Rinig ko pa na mas ikinakapit nito sa braso ng dalaga.
“Ano ba meaning nito? Dahil ba malaki mata ko kaya owl binigay mo?” Naiirita ako sa boses ni Carlos pero wala akong magawa kundi ang makinig na lamang.
“Hindi ba mahilig ka sa buwan? Silver owl means This little Owl charm is a symbol of Wisdom, Protection & Transition.” saad nito.
At dahil nasa likod lang naman nila kami ay rinig ko ang pinagsasabi nila. “It was my gift for a friend that helps me yet, he might not like it. Maybe because it's cheep,” agad naman akong napayuko sa sinabi nito.
No, I really like that gift. “But, mukhang ma's deserve mo naman iyan. I valued things like this cheap keychain, I always put effort unto things that I buy from the money I work for,”
“Talaga? I can keep this? As in? Maganda naman siya, Lalo na ang meaning. I never thought na subra itong importante sa iyo, don’t worry I’ll keep this forever,” sagot naman ni Carlos.
No way! Playboy si Carlos at isa pa akin ang keychain na iyun. Hindi ko naman ginustong ibalik iyun. I valued your gift seah kung alam mo lang.
As I was about to interrupt their conversation but when I gazed my eyes on the spot the where ay nakalayo na pala ang mga ito.
“Raffy your spacing out. Nandito lang na man ako sa tabi mo ah!” tumango lang ako kay Jasmine at nagpatuloy nalang kami sa paglalakad.
Seah’s Point of View
Nagkasabay pa kami ni Carlos sa pagpasok. And thankful akong magkasabay kami. I did saw them behind us kaya nagpapasalamat ako sa makulit na taong iyun.
I mean, I never thought na subrang bait pala ng asungot na iyun. I never really expected na magiging close kami nong gonggong.
(Back when they become close)
Matapus kung matapus ang aking klasse ngayon ay agaran na akong nagpunta sa aking pinagtatrabahoan.
Madjo busy din ang Cafe at hindi na ako naka-upo sa subrang dami nang tao. Medjo kilala na rin kasi ngayon ang Cafe specially sa mga night shifts na mga estudyante, call centers, at mga papauwing mga empleyado sa kalapit na mga building dito.
Tumulong na nga rin ako sa kusina sa paghuhugas at pagtatapon nang basura. Pati nga ang baresta namin minsan minsan ay nagseserve na rin sa subrang dami namin ngayon na customer.
Matapus ang digmaan na trabaho ay pagod akong naglalakad pa-uwi. Isasabay sana ako ng baresta namin ngunit tumanggi na ako. Isa pa subrang mysterious nang baresta namin hindi naman sa judger ako pero you know, babae ako ta’s lalaki.
Mas safe pag-over thinker ka at assumera. “Seah?” out of nowhere someone spoke.
Nang malingon ko kung sino ito ay si Carlos pala. The heck, akala ko talaga kung sino na. “Ngayon ka lang ba naka-uwi?” tanong nito habang pawisan.
Agad naman akong nangamba at baka may pinatay ito o ginawang kalukuhan dahil sa pawisan ito at humahangos.
Agad kung chineck ang katawan nito kung may dugo o kakaiba ngunit naka-pang jogging ito. “Nagjajogging ka? Na alas dyes na?” taka kung tanong na ikinatawa nito.
“Ako una nagtanong ta’s ngayon isinagot mo tanong din hahahaha,” napairap nalang ako sa pamimilusopo nito.
“Nga pala kumain ka na?” tanong na naman nito’t binaliwala ang tanong ko. “Ah sa bahay na,” sagot ko naman at maglalakad na sana nang hawakan nito ang palapulsohan ko at pinaghihila ako kung saan.
At kahit na ano pa gawin ko ay ayaw ako nitong bitawan. Kakagatin ko na sana ito nang himinto ito na ikinatingin ko sa aming pinaghibtuan.
Nasa harap kami ngayon nang 7/11. Agad akong napakunot at napatingin dito. “May table sa loob tas bili tayo no’ng cup ramen nila dito, may mainit akong tubig.” saad nito at itinaas ang kaniyang maliit na termos na dala-dala.
Hindi ko man lang na pansin na may dala-dala siya. Wala na akong nagawa at pumayag nalang din sa gusto nito. At isa pa subrang nagugutom na rin ako at subrang pagod na rin.
Nang makapasok ay pareho lang na cup noodles ang kinuha namin. Bumili rin siya no’ng ice tea at dalawang mamon.
