Seah's Point of View
I was preparing for my morning class today and it's been a month now at papa-midterm na. Still, mahirap e balance ang work at school pero na kakaya naman.
Kakaligo ko lang at na dampot ko na ang aking bag nang may kumatok sa aking kwarto. Agaran kung dinaluhan ang pinto sa kadahilanang papalabas din naman ako.
As I opened the door, I saw Raphael's mom outside my room. "Ano po iyun?" Tanong ko.
Tanda ko pa rin ang babala nito noong mga nakaraang araw. Walang imik ay ibinigay nito ang bill nang kuryente na ikinatanggap ko naman agad. Agad naman itong tumalikod at papa-alis na't baba.
Sumunod na rin ako at isinuksok sa aking bag ang bigay nitong papel. Hindi na rin ako umimik sa kadahilanang ayaw rin naman nitong makipag-usap sa akin. Hanggang sa maghiwalay kami nang landas ay walang imik akong lumabas nang bahay.
Na pahinga ako ng maluwag pagkalabas at doon palang muling kinuha ang bill nang kuryente at tinignan ilan ang babayaran ko.
Sa papel naka-saad na kung ilan lang ang aking babayaran. At dahil wala naman akong ibang appliances ay kaunti lang ang babayaran ko. Literal na maliit sa kadahilanang hindi naman ako masyadong gumagamit ng ilaw, electric fan, o ano pa. I only charge my phone at minsan pa inaabot pa ng two days phone ko bago malowbat.
Walking to my school when again my phone's notification pop up.
Papa's Birthday!!!
His Death Anniversary!!!
As it flashes on my screen, a reminder from my phone calendar. I then remembered what date this day is. Agad akong na pahinga ng malalim at pumikit saglit bago ulit maglakad papasok.
As much as I wanted to ditch my class ayuko naman bumagsak. This day was another day of my daily life as a student. Mamaya nalang sigurong hapon ako pupunta sa puntod niya.
***
As the school bell rang agad akong napadokdok sa aking armchair. My head was lighter at na hihilo rin ako. Dagdag pa na may maingay sa aking paligid at may isang paslit sa aking tabi.
He's here again, himala at nagpakita itong muli. At sa lahat nang araw na pwedi itong sumipot ngayon pa.
"Hindi ka dumalaw noong mga nakaraang buwan," he flatly said while he was in front of my arm wrist standing.
As much as I wanted to answer his questions ay nanatili nalang along tahimik. Baka mamaya mapansin pa nila akong nagsasalita mag-isa matatakot silang lahat panigurado.
"Dumalaw ako sa puntod niya noong nakaraang araw. Inaantay kita pero nagkatuwaan pala kayo," ang galing talaga nito sa pangg-guilt trip at ako'y talagang nababahala ngayon.
Ito ang pinakaunang besis na hindi ako dumalaw. "Hindi na presko ang bulaklak sa vase niya," dagdag pa nito na mas lalong ikinaguilty ko.
Paniguradong magtatampo si papa sa hindi ko pagdalaw noong nakaraan. Agad akong napahinga nang malalim nang may kung sino ang kinalabit sa akin mula sa likod.
"Seah, dinner tayo sa bahay mamaya?" pag-aaya ni Cedric na ikinahinga ko ulit nang malalim.
"Hindi ako vacant mamaya may pupuntahan ako," saad ko. He was begging but I said no na hindi na niya ikinapilit pa sa akin.
I don't know with this guy lately, his acting like a fucking boyfriend.
Someone's Point of View
Hindi pa kami nagsasara ay agad kung ipinasa Mina sa asking asawa ang asking pamaypay nang makitang papasok na nang bahay ang among tenant.
Agad ko itong sinundan sa pagpasok nito at pag-akyat sa kaniyang kwarto. Ako naman ay pumunta munang kusena at inaantay muli itong lumabas.
Hindi na ako natagalan sa paghihintay at nakitang bihis ang dalaga at may bulaklak at guitarang dala. Agad kung napansin ang bulaklak na subrang pamilyar sa aking mga mata.
Agad kung tinungo ang calendar at napagtanto kung anong petsa ngayon. Kumakabog ang dibdib agad akong naghubad nang apron at agad na sinundan ang dalaga na ngayon ay naglalakad sa kung saan.
"Mahal saan ka pupunta?" sigaw pangtanong nang asking asawa na pinapaypayan ang aming negosyo. Hindi na ako sumagot at magpatuloy sa paglalakad.
"Hindi ko naman na kalimutan," rinig kung singhal nito sa kaniyang kanan. Nagtataka sa di malamang dahilan ay napagtanto kob agad na nagsasalita ito mag-isa.
May kutob na ako, pero ayuko pa rin talaga tanggapin ang maaring posibilidad tama nga ang mga ito.
Mga iilang liko, pagsakay ng tricycle at hakbang pa ay kita ko na sa 'di kalayuan ang isang sementeryo malayo-layo sa aming bahay. Agad itong pumasok doon na ikinasunod ko naman.
Di kalayuan kita ko agad itong nakaluhod sa isang libingan habang umiiyak. Agad naman akong nagtago malapit sa kung nasaan ang dalaga at maya-maya pa ay tumugtug na ito.
(Can't Help Falling in Love)
Sa pagkaskas ng guitara alam ko na kung anong kanta ang tutugtugin nito.
*Flashback*
"Ang ganda mo!" bulong nito sa asking tenga habang ako naman ay nakapikit at nakahiga sa malambot na damohan dito sa aming garden.
Maaliwalas ang buong paligid at ang malaking kahoy nang mangga ang nagsisilbing lilim namin sa mainit nang sikat nang araw. Recess ngayon at namamalagi kami parati sa ilalim nang mangga na ito pagbreak time.
Agad akong dumilat at pinitik ang ilong nang lalaking ginagawa kung unan ngayon. Lagi itong nagbibiro at lagi rin itong nakabuntot sa akin.
Magkapareho lang kaming junior pero mas mature ito sa akin, minsan. "Alam mo manahimik ka nalang."
May ngiti kung saad sa kaniya at muli ay pumikit. "Sandali!" saad nito at agad akong pinabangon sa pagkakahiga at maya-maya pa ay may hawak na itong guitara.
"Kakantahan ko muna ang pinakamamahal kung kasintahan," saad nito at tumugtug.
Oo, magkasintahan kami nang lalaking ngayon ay inaalalayan ako nang matamis nitong kanta. Ngunit lingid pa ito sa kaalaman ng mga magulang ko.
They said that it was puppy love. I don't know but I don't care what kind of love this is when I'm with this man.
*End of Flashback*
Naluluha, alam ko na ngayon kung sino itong babaeng ito. Sa lahat nang pweding maging tenant ko, anak ko pa na matagal ko nang inabandona ang ibinigay at pilit kaming ipinagtatagpo.
Noah's daughter found me.
आप पढ़ रहे हैं
Leaving The Lights On
बेतरतीबMabibigat na hakbang pa-alis sa kung saan nagsimula ang sakit, basang kalsada, at malakas na pagbuhos ng ulan ang pumapatak sa aking buong katawan. Basa at nilalamig kong sinuong ang masamang panahon habang walang ni isang payong na handang bigy...
