Kristyl's Point of View
Sympathize on me or not. I've never been loved by my father. Ever since we were young along with my two siblings, I never had a father who loves his children. Seeing us as a complete, and happy family would be a lie.
Would you blame me from craving for love towards a man, when I just want to fill In that empty hole that my own father can't even give?
You'll understand for sure.
He never cared. Kung siguro hindi naging mayaman kami hindi na ako manlilimus nang pagmamahal nang isang ama. Kung siguro tinutulungan niyang kumayod nanay ko hindi ko na hihilingin na maging totoo siyang padre de pamilya.
Kung siguro hindi siya pabaya sa amin hindi na ako maghahanap nang pagmamahal nang isang ama sa iba.
Siguro, kapag nagkapamilya ako sisiguraduhin kung mapagmahal kami sa mga anak namin. Kasi hindi ko iyan na ranasan. Gusto kung punoin ang mga pagkukulang nang mga magulang ko specially ang pagkukulang nang papa ko sa amin. I don't want to raise them like how my father raised us.
Masakit na kahit inggit na inggit ka sa ibang pamilya wala kang magagawa. Gusto ko rin sana mabilhan nang laruan gaya nang ibang bata. Pero, na uuna pang ipangtaya sa sugal nang tatay ko ang isang kilo na sana na bigas na pwedi sana naming makain sa pag-uwi nito.
Iyun din siguro ang dahilan kung bakit subra akong magtiis sa kaniya. Iyung feeling na nakikita mo na siya sa sarili mong kinabukasan. Iyung makakasama mo siya sa tinatawag nga nilang sa hirap at ginhawa.
Lahat naman tayo when we fall in love, your dream becomes his dream. And every thing that you do, you wanted that person to be involved.
Iyun din siguro ang pinanghahawakan ko na siya ring dahilan nang pagbitaw niya. “Okay lang iyan!” I heard a familiar voice while I'm still on my seat here in our dining table.
Si mama pala. “Focus ka nalang muna sa pag-aaral. Makakahanap ka rin nang taong para talaga sa iyo.” Dugtong na naman nito.
It's about two days na simula noong pag-iyak ko sa boulevard. And I know sa subra pa namang ka chismosa nang kapatid kung babae paniguradong sinabi na rin niya iyan kay mama.
Dakilang broadcaster kapatid ko natural. “Hindi pa naman ako mamamatay sa lungkot ma,” pabiro ko pang saad.
Napa-iling lang ito at dinampot sa gilid ang damit ni papa na marumi. As I watch her load a lot of dirty clothes, I saw my mom's strength. She becomes stronger because of my father, she becomes the man itself in the house. She becomes the father who poured me love dressed as my mom.
You know even if may nanay ako. Iba pa rin talaga kung pareho silang nag-aalaga sa mga anak nila. I remember coming to school na may pasa sa aking tuhod dahil sa hampas nang tatay ko. Just because na kawala ang isa niyang manok na panabong. What would you expect? I'm just a kid.
Habang ang iba ko namang mga kaklasse hatid sundo nang tatay nila nang motor o kaya kutse. You know, life is unfair. Hindi ko naman sana hiniling na mabuhay at buhayin pero ako iyong nagdurusa.
Nagquit ako kanina sa trabaho, hindi naman sa dahil sa pagkaheartbroken ko. Hindi na kasi makatao ang sweldo ko sa karenderya na iyun. I'm planning to apply for another, 100 pesos lang ang sweldo ko sa karenderya at mas mahal pa mga bilihin at bayarin sa school kaisa sa sweldo ko.
“May pera ako sa bulsa ko. Huwag niyong gagalawin kahit singko.” Litaw na saad nang tatay ko.
Nagtanong si mama kung saan niya ito na kuha pero hindi ko na rinig ang sagot dahil sa lumayo sila mula rito sa kinaruruonan ko.
“Shesh papasok na siguro ako bukas.” Saad ko pa at umakyat nalang sa kwarto ko.
Matutulog ako ngayon at magpapahinga. Gusto kung marefresh utak ko bago ulit pumasok.
Jean's Point of View
I was shock and very disappointed at some point. Now, ako lang ang nandito sa room at sa aming tatlo ni Kristyl and Seah, ako lang ang pumasok.
Given na ang reason ni Kristyl, while Seah said that she needed to go somewhere. Hindi ko na rin naman inalam saan ito papunta.
“Okay before we start—” I heard my prof said things but still my brain was nowhere to be found inside my head.
Halos na windang ako sa na laman ko. Agad kung kinuha ang aking phone at nagtipa.
I'll tell you something interesting.
I texted Seah. Nagreply naman ito pero binulsa ko nalang ang aking phone at muli na kinig sa sinasabi nang prof namin.
Hindi ako makapaniwala na ganon ganon lang is magiging ganito sa chaotic ang mga mangyayari.
***
After class, ay agad akong tumawag sa mga ito.
“What?” bungad na sagot ni Kristyl. Halatang kakagising lang nang babaing ito sa pagod at malamya nitong boses. While Seah was silent.
“The two girls are backstabbing us.” Walang ka gatol-gatol kung saad na ikinatahimik nila pareho.
“How could I say that things? Hindi nila ako pinansin ngayon at doon sumama sa kabilang gropo.” To inform you, sa school na hahati ang block namin.
We were supposed to be five girls. Pero ang dalawa hindi na namamansin. At first, akala ko may problema lang sila kaya ayaw nila makisama sa amin. But, things are getting suspicious when they started to distant themselves from us.
Wala naman kaming ginagawang masama. “Let them be, let's see if they can always ignore us. Sa edad natin kung sino gusto umalis, umalis na. ‘Wag na nating pilitin.” Saad ni Seah with her coldest voice.
Agad nalang akong umuyon sa saad nito. Pati na rin si Kristyl ay sumang-ayon din. After I heard that, mas nangangamba tuloy ako kay Seah kaysa sa dalawa ngayon.
I've got a lot of concern about the two, but after I heard her said those words. Mas nag-aalala ako ngayon sa kaniya. She's very secretive and I couldn't break through her wall.
Sometimes she's very happy and sometimes she's like this, sad.
YOU ARE READING
Leaving The Lights On
RandomMabibigat na hakbang pa-alis sa kung saan nagsimula ang sakit, basang kalsada, at malakas na pagbuhos ng ulan ang pumapatak sa aking buong katawan. Basa at nilalamig kong sinuong ang masamang panahon habang walang ni isang payong na handang bigy...
