Geçmişimi bir toprağın altına gömerken o günler de bıraktığım herkesten koşarak uzaklaşmıştım. Giderken büyük bir bomba patlatmış ve hepsinin benden nefret etmesine neden olmuştum. Ben, beni seven kim varsa onların içlerine benim için öfke tohumları...
Yeni bölüme hoş geldiniz bebeklerim. Öncelikle hepinize iyi yıllar dilerim. Umarım en iyisiyle geçirdiğiniz bir sene olur. Happy Christmas
Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın. Sizi seviyorum.
#Bölüm Şarkıları#
Mavi Gri, Ben Sende Yandım
* * * * *
"Kelimeler bir cinayet işlediği gibi insanı gökyüzüne de çıkartabilir. Bu bir cinayetten daha soğuk, daha acımasızdır. Ne kadar çok yükselirsen gökyüzüne, o kadar sert düşersin yerin dibine."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yaptıklarımın sonuçlarını yüklenmekten korkmazdım. Zamanında yaptığım davranışlarım yıllar sonra karşıma dikildiğinde karşılarında bükülmez, boynu bükük kalmazdım. Sonuçlarına katlanırdım ve sonra hayatıma devam ederdim.
Acı benim acıydı, üç harfli bir kelimeydi. Üç harfli kelimelerin altında ezilmeyi bırakalı çok olmuştu.
Geçmişim bir bedene dönüşüp karşıma dikilecekti, gölgesini görebiliyordum. Yakında kendisini de görecektim. Geçmişimden korkmuyordum ama korktuğum başka şeyler vardı.
Geçmişimde olanlardan değil ama bazı yaşananlardan korkuyordum mesela.
Şu an aynı korkuyu hissetmem beni güçsüz yapar mıydı?
Zaman dondu ve Acar'ın adımları kesildi benim için. Ne yapacaktım, ne yapmalıydım? Bir çare bulmam gerekiyordu çünkü zamanım yoktu. Beni görmüştü ama ben çoktan istediğime ulaşmıştım. O bana hiçbir şey yapamazdı ama ben ona yapabilirdim. Oyun tersine dönmüştü. Bu sefer silah doğrultan ben, namlunun karşısında olan Acar'dı.
Zarlar avucumun içindeydi, atış benimdi.
Zaman akmaya devam etti ve ben oturduğum yerden ayağa kalkıp Acar'ın karşısında dikildim. "Sakın," dedim tehditkar sesle. "üzerime yürüme."
"Benim eşyalarıma nasıl dokunursun?" diyerek bağırdı gür sesle. Göğüs kafesi hızla inip kalkıyordu, alnının ortasında ki karışıklıkları belli oluyordu. "Benim gizlime nasıl el uzatırsın?"
Gözlerinde gördüğüm saf korku kızgınlığını ateşliyordu. Korkudan ne diyeceğini, ne yapacağını bilemez haldeydi. Korkunun onu çaresiz bırakmasını izlemek tatmin etti ruhumu. Karşımda kimsenin küçülmesini izlemeyi sevmezdim ama Acar gözümde çok bile büyümüştü. Bir hiç olması gerekirken önümde bir engele dönüşmüştü. Ona fazla bile taviz vermiştim.
Dudak kenarıyla gülümsedim. "Gizlilik, benim için pek önemli bir şey değil." dedim omzumu silkerek. Ondan da öfkesinden de korkmuyordum. Üzerime doğru yürümek için atılmaya çalıştı. "Ben olsam yapmazdım." elimde tuttuğum telefonunu havaya doğru kaldırdım. Adımları ve bakışları anında dondu. "Özellikle elimde bu varken hiç yapmazdım."
