Geçmişimi bir toprağın altına gömerken o günler de bıraktığım herkesten koşarak uzaklaşmıştım. Giderken büyük bir bomba patlatmış ve hepsinin benden nefret etmesine neden olmuştum. Ben, beni seven kim varsa onların içlerine benim için öfke tohumları...
Hepiniz yeni bölüme hoş geldiniz aşklarım. Uzun zamandır görüşemediğimizin farkındayım. Umarım hepiniz çok mutlu ve huzurlusunuzdur.
Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın, sizi seviyorum.
#Bölüm Şarkıları#
Burçin Gümülcinelioğlu, Bir Anda
Badem, Sen ağlama
Madrigal, Dip
Dolu Kadehi Ters Tut, Kaçar Gider
* * * * *
"İpe bağlı kuklalar, asla gerçekten mutlu olamayacaklar."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İnsanların bana baktıklarında fark edecekleri ilk şey sorun olmadığı olacaktı. Çünkü hiçbir zaman sorunlarımı dışarı yansıtmamıştım. İçimden kopan parçalar yüzümde tamdı.
İnsanların bana baktıklarında fark edecekleri ilk şey gülümseme olurdu. Hep gülerdim, bir tebessüm olurdu yüzümde. Sakin, huzurlu bir tebessüm. Kahkaha seslerim dışarı taşardı, içimde var olmayan mutluluk yüzümden hiç eksilmezdi.
Bana baktıklarında fark edecekleri ilk şey güçlü olduğumdu. Sorunlarımı kendim çözer, konuşmanın ortasında öylesine bir şeymiş gibi dile getirir ve bazen, hatta çoğu zaman sorunlarımla alay ederdim. Sanki hiç canımı yakmamışlar, sanki hiç geceleri sorunlarım yüzünden hüngür hüngür ağlamamış gibi alay ederdim onlarla. İnsanların içinde, içimde ne yaşadığım hiç önemli değildi; yüzümde yer edinen bir tebessümle onları mutlu ve güçlü karşılardım. Sorulmadıkça anlatmazdım, bazen sorulduğunda bile anlatmaz birkaç yalan söylerdim öyle ayaküstü. İçim kan ağlasa gözlerimden mutluluk gözyaşları dökülürdü. O kadar çok gülerdim ki bazen gözlerimden yaş gelirdi.
Güçlüydüm, gerçekten güçlüydüm. Elim silah tutmazdı insanların güç algılarına göre ama hayatımı tümden değiştirecek anlaşmalara imza atmışlığım vardı korkmadan. Ağlamayı güçsüzlük olarak gördüğüm zamanlarda bile ağlamaktan korkmazdım. Duygularımdan kaçmazdım, onları kabullenir ve baş etmeye çalışırdım. Bana gelecek her şeye karşı sabrım, onlarla başa çıkacak gücüm vardı. Gerektiğinde insanlara yaslanmaktan, onlara sırlarımı vermekten çekinmezdim. Arkamdan sırtıma bıçak saplandığında intikamcılık oyunu oynamaz, kendi değerimi hiç etmezdim.
Ama tüm bunlar eskidendi.
O zamanlar da sorundu, canım acıyordu ama dik durabiliyordum.
Şimdi çok acıyor ve sorun ama dik duramıyorum. Bütün gücümü o zamanlar da harcamışım gibi geliyordu. Bugünüme hiç bir şeyim kalmamış, parçalanan dizlerim artık beni taşıyamıyor. Dönecek bir evim var ama dönecek gücüm yok. Bu evsiz kalmaktan daha kötü. Evsiz olsam en azından her yer evim olabilir ama gidebilecek bir evim varken ayaklarının artık seni taşıyamıyor olması çok acı verici. Bir evin var, kapı sana hiç kapanmamış ama gidebilecek yüzün yok. Hepsini geçmişte harcadın. O eve girdiğinde yaptıkların için bir bahane bulamayacaksın kendine. İstedim ve yaptım, demekle çözülmeyecek. Yaptım çünkü geceleri uyuyabilmek istedim, bahanesi artık kabul görmeyecek. Savaşı verdim ve belki de kazandım ama evime döndüğümde tüm bu ağırlıkları yine ben sırtlayacağım.
