Geçmişimi bir toprağın altına gömerken o günler de bıraktığım herkesten koşarak uzaklaşmıştım. Giderken büyük bir bomba patlatmış ve hepsinin benden nefret etmesine neden olmuştum. Ben, beni seven kim varsa onların içlerine benim için öfke tohumları...
Kaya Baytan'ın Berçil Ayvaz'a verdiği defterin ilk sayfası;
Kötü günleri yazmak kalbine acıyı kazıyormuş gibi hissettiriyorsa iyi günleri yazmak kumsal da denizin sileceğini bildiğin şeyleri yazmaya benziyor, Berçil. Deniz silemesin diye iyi günleri bu defteri yazıyorum. Artık kötü günleri değil, iyi anıları anımsayalım istiyorum. Geçmişteki güzel günleri yazmak istemiyorum yine de, çünkü biliyorum o zamanlar da bile senin için acıyan bir şeyler var.
On sekizini boynuna dolayan o insanlardan biriyim ve bunun pişmanlığını öğrendiğim günden beri çekiyorum. Zamanı geriye alsam ilk gideceğim gün senin on sekizin olurdu. Geçmişi değiştiremeyeceğimi düşünürdüm hep ama ileriyi değiştirebilirim diye düşündüm.
Bugün sen on sekizsin, yeni yeniden. Ve biz senin doğum gününü kutlayacağız. Acı dolu on sekizini özgür bırakacağız bugün. Gelecekte güzel hatırlayabileceğimiz bir geçmiş inşa edeceğiz. İlk tuğlası da bugün olacak.
On sekiz geçeli yıllar oldu diyebilirsin ama önemli değil. Sen her zaman hissettiğin yaşta olacaksın ve derinler de her zaman on sekizi hissedeceğini biliyorum. Hissettiğin şeyin acı değil, mutluluk olmasını istiyorum artık.
İyi ki doğdun Berçil, iyi ki girdin hayatıma.
Sen her zaman on sekizsin.
ओह! यह छवि हमारे सामग्री दिशानिर्देशों का पालन नहीं करती है। प्रकाशन जारी रखने के लिए, कृपया इसे हटा दें या कोई भिन्न छवि अपलोड करें।
Kaya Baytan...
Beş Yıl Önce...
Ne hissedeceğimi bilmiyorum. Koşmak istiyorum, gitmek istiyorum ama ayaklarım çivilenmiş gibi hareket edemiyorum. İçimde köpüren bir şeyler var. Adını bilmediğim duygular kalbimin tam ortasına yerleşmiş, beni olduğumdan daha çaresiz birine dönüştürüyor.
Kalbim yerinden sökülmüşçesine acıyor. Acı insana istemediği şeyleri yaptırır sanıyordum, oysa canı acıyanın atacak bir adımı bile olmazmış. Gitmek isteyip gidemediğimde, bağırmak istediğim anda dudaklarım açılmadığında, ağlamak isteyip boş boş bakmaktan başka bir şey yapamadığımda anladım.
