Geçmişimi bir toprağın altına gömerken o günler de bıraktığım herkesten koşarak uzaklaşmıştım. Giderken büyük bir bomba patlatmış ve hepsinin benden nefret etmesine neden olmuştum. Ben, beni seven kim varsa onların içlerine benim için öfke tohumları...
Yeni bölüme hoş geldiniz bebeklerim, hepinize keyifli okumalar dilerim.
Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın, sizi seviyorum.
#Bölüm Şarkıları#
Mavi Gri, Hayatım Leş
Barış Diri, Derinden
Cults, Gilded Lily
* * * * *
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Sence ben iyi bir insan mıyım Gökçe?"diye sormuştum bir gün Gökçe'ye, sanırım üç yıl önceydi. Terapiden çıkmıştım, içimde büyük bir boşluk hissediyordum. Cevaplara yakındık, kafamda var olan her sorunun yavaş yavaş çözümünü buluyorduk. Cevabını bulamadığım tek soru iyi olup olmadığımdı. Geçmiş hatalarla doluydu, benim ya da onların. Ben daha iyi biri olsaydım tüm bunlar yeniden yaşanır mıydı? Biraz daha uysal olsam belki, anneme karşılık vermesem, söylenen yalanlara sessiz kalsam her şey daha farklı olur muydu? Kesinlikle olurdu. Peki, daha mı iyi yoksa kötü mü olurdu?
"Onu bilemem ama gördüğüm iyi olmaya çalışan tek insan sensin."
Gökçe'nin verdiği cevapla içimdeki boşluk boğazımda bir yumruya dönüşmüşü. Kötü bir insandım o zaman ben geçmişte; hataların birazı da benimdi. Sessiz kalmamalı ama o kadar da sert karşılıklar vermemeliydim. Anlamaya çalışmalıydım, Beril'e o kolyeyi aldıklarında gerçekleri ortaya dökmemeli, Kaya gerçekleri benden sakladığında onu kendimden uzağa itmemeliydim. O doğum günü partisinin sadece Beril'e yapıldığını gördükten sonraki günlerde annem ve babamla aramıza mesafe koymamalıydım. Sırf babamı sinirlendirmek için üniversite seçimlerinin ilk sırasına başka bir meslekle ilgili bir üniversite ve bölüm yazmamalıydım. Babamın okuduğu ve yıllarca benim de okumamın hayalini kurduğu üniversiteye gitmeliydim. Burnumun dikine bu kadar çok gitmemem gerekiyordu belki.
Başka çözüm yolları bulabilirdim, sorunlarımızı farklı yollarla çözebilirdik ama ben öfkeyi tercih etmiştim. Hesap sormak istemiştim, kırıldığım kadar kırmak istemiştim ve elimde koca bir sıfırla evimi terk etmiştim. Başka yollar denesem bile yeniden bugünlere gelir miydik?
Sadece birkaç ay önce birine kurduğum cümleyi anımsadım. Ne yaparsak yapalım bizim geleceğimiz son buydu. Ne yaparsak yapalım, ne kadar denersem deneyim yine evimi terk etmek zorunda kalacaktım.
Yıllar geçmişti, öyle uzun günler geçmişti ki bazen görünüşlerini unuttuğumu düşünürdüm. Beril'i görsem mesela bir sokakta tanımayabilirdim ilk baktığımda, o kadar yabancı hale gelmiştim. Doğu'yu birkaç yıl sonra ilk defa gördüğümde fark etmiştim bunu. Onu gördüğümde değişmişti ve artık benim kuzenim değil gibiydi. Bambaşka biriydi, sokaktaki birinden daha yabancıydı. Çocukluğum, gençliğimin yarısı onunla geçmişti ama o karşımda bir yabancıydı yine de. Doğu benim çocukluğumun sığınağıydı, ne zaman canım yansa koştuğum insandı. Artık bir yabancıydı.
