Geçmişimi bir toprağın altına gömerken o günler de bıraktığım herkesten koşarak uzaklaşmıştım. Giderken büyük bir bomba patlatmış ve hepsinin benden nefret etmesine neden olmuştum. Ben, beni seven kim varsa onların içlerine benim için öfke tohumları...
Hepinize keyifli okumalar dilerim bebeklerim. Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın. Sizi seviyorum.
Bir de aşklarım okunma sayıları yüksekken oy verme ve yorum yapma çok düşük. Lütfen bunları es geçmeyin. Dikkate alan almayan herkese teşekkürler.
#Bölüm Şarkıları#
Bebe Rexha, I'm Mess
Katy Perry, Chained To The Ryhtm
* * * * *
"Bugün olduğun senle, dün olduğun kişi arasında her zaman farklar olacak. Her gün büyüyeceksin ve her gün değişeceksin. Ve zamanla anlayacaksın; seni büyütenin aldığın yaşlar değil, değiştikçe sırtına koyulan yükler olduğunu."
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Yirmi beş yıllık bir yaşamım olmuştu ve bu yirmi beş yılda bir sürü şey öğrenmiştim. Bunlardan kaçı önemli kaçı önemsizdi bilmiyordum ama bildiğim bir şey varsa çoğunun doğru olduğuydu.
Öğrendiğim en önemli şeylerden biri öfkenin kontrol edilemeyeceğiydi. Öfke, ansızın gelir ve kapıyı kırarak içeri girerdi. Kontrol etmesi imkânsız, yok edilmesi imkânsızın ötesindeydi. Öfke, beni zayıflatan; fakat yükselten de bir duyguydu. Ne kazandıysam öfkem sayesinde kazanmıştım. Öfke sayesinde defalarca kazanmıştım ama öfkem yüzünden yere çok sert çarpmıştım.
Beş yıl boyunca hatasız biri olmaya çalışmıştım. Atacağım bütün adımları planlamış, en doğru kararı almıştım hep. Hatalarımı kabul etmiştim ama yenileri kabul edemeyecek kadar tahammülsüz birine dönüşmüştüm. Kendime yalanlar söylemiş, ayakta uyumuştum. Demiştim ki: Hatalarımı seviyorum ve hata yapmakta sorun görmüyorum.
Bunun bir yalan olduğunu bilmeme rağmen, kendime söylediğim yalana körü körüne inanmıştım. Kendi kurduğum oyunun, galibi olmuştum. Kendime söylediğim yalanlar, beni mahvetmişti.
Öfke yalanlarımın tek ve asıl sebebiydi.
Her şeyin yolunda olduğu bir geceydi. Her şey yolunda gibi görünen bir gündü. Sabah normaldi ama kötü şeylerin olacağını bir kez daha anlamıştım. Kötü, kendini belli ederdi. Onu durduramamak insanı asıl deli eden şeydi. Zaman ilerlemiş, saatler birbirini kovalamıştı. Gündüz, dünyanın en güzel zamanımı yaşamıştım ama gecem biri yüzünden harap olmuştu. Gündüzün de bir bütünken gecesi paramparça biri olmuştum. Öfke, hiç hissetmediğim kadar güçlüydü. İçimde tutamayacağım kadar yakıcıydı. Gözüm kararmıştı, ileri gitmiştim.
Ne kadar ileri gittiğimi fark edemeyecek kadar öfkeliydim. Şimdi bile çok parça parça hatırlıyordum o geceyi. Her parçası ıstırap doluydu. Hatırlamaktan kaçtığım, unutmak için Tanrı'ya yalvardığım tek gündü o gece.
Geceleri sevmiyordum ve bunun nedeni o gündü. O gece, ben bütün günahlarımın bedelini ödeyecek kadar ağır bir cezaya çarpıtılmıştım. Buna rağmen bugün bile kötülüklerimin bedelini ödüyordum.
