Long Lost Daughter

4

Nagising ako na nasa hindi familiar na bahay.

Inaalala ko 'yung mga nangyari.

Nakatulog ako sa sasakyan!!

So nasa'n ako???

9 na pala ng umaga ng magising ako.

Saan ba ang daan nito palabas??

Anong gagawin ko?

Pero infairness, ang ganda-ganda dito. nakakatakot gumalaw dahil
baka may masira ako.

Binuksan ko ang pintuan at bumaba sa hagdan.

Tinitingnan ko maigi ang napakalaking bahay na'to.

"finally, you're awake" Nagulat ako ng may biglang nagsalita.

Paglingon ko ay 'yung babae kagabi na tumulong sa'kin.

"Are you now, okay?" Tanong niya sa akin.

Wala akong masabi, nakatulala lang ako.

"Uhm, okay. wanna eat?" Nakangiti niyang alok sa akin.

Sinundan ko lang siya habang naglalakad.

"have a sit"

umupo ako tulad ng sabi niya, ang daming pagkain.
mukhang pang mayaman din ang mga 'to.

"D-dalawa....lang po...tayo?" Nahihiya kong tanong.

"Uhm, yeah." maikli at nakangiti niyang sagot.

Grabe, sa laki ng bahay na'to?, siya lang?

"nasa trabaho kasi ang asawa ko" Medyo tumatawa niyang sabi.

Nahalata niya siguro na nagtaka ako.

"Ahh, sorry po pala kagabi, nakatulog napo pala ako" Pagi-iba ko ng usapan.

"No, don't worry. it's fine, ako dapat ang mag-sorry dahil dito kita inuwi"

Hindi ko na siya nasagot dahil busy ako na hatiin ang mga pagkain ko.

"let me help you" medyo nagulat ako kaya nagpatulong nalang din ako.

"You should try it too, this is my favorite."

"Its okay, if you don't want too"

Tinanggap ko ang alok niya dahil mukhang masarap naman ang pagkain na'yon.

"Ahm, Maraming salamat nga po pala ma'am--"

"Just call me Ms.Irene" Putol niya sa salita ko sabay na ngumiti.

"what about you?" Tanong niya habang nakain kami.

"ahh..Tine nalang po" sagot ko sa kaniya.

"Kung nandito lang ang anak ko, for sure magkasundo na kayo"
Saad niya pa.

"Nasaan po siya?"

Umiling siya at medyo nawala ang ngiti at sabing "I- i really don't know where is she" at sabay na yumuko.

Anong ibig sabihin niya?

"Po??" Nagtataka kong tanong.

"We lost her when she was only 2 years old." Malungkot niyang paliwanag.

"So-sorry po.."

"It's okay, not your fault" Ngumiti siya ulit sa akin.

"if it's okay to you, can i ah, get atleast your number?"

"sorry po, wala po kasi akong cellphone" Sagot ko na medyo nagulat siya ng marinig.

"Ohh, okay okay"

"Uhm, i see that your necklace looks like ahh broken? may i know? if you don't mind too" Pakiusap niya sakin.

Hindi ko alam pero parang matagal niya na akong kilala kung kausapin niya ko.

Nagawa niya pakong pgakatiwalaan agad sa bahay niya.

"Ahh, sabi po sa'kin ni papa non. nung baby pa daw po ako....sira daw po talaga 'to ng makita nila sa akin." Pagpapaliwanag ko.

"Ohh, i see. where's your dad?"

Nalulungkot na naman ako.

"wala na po e" Sabi ko sabay na yumuko.

"ohh, sorry..i'm really sorry" Nag-aalala niyang sabi.

"ayos lang po."  sabi ko sabay na nginitian siya.

----------