Long Lost Daughter

32

Lumipas ang apat na araw ng mangyari 'yon.

Gabi-gabi talagang gumugulo sa isip ko ang mga sinasabi ni Ms.Irene no'n.

Siguro sapat na din 'yung araw na hindi ko sila kinausap para sa sarili ko.

Gusto ko na sila makausap ng masinsinan ngayon.

Kaya napagdesisyunan ko na pumunta sa office.

Wala na din naman dito si Celes e, kaya wala na dapat ako ikabahala.

"Ay ma'am Tine, hindi niyo po ba alam?" Sab sa'kin ng babae.

"A-ang alin po?"

"Wala na po dito si Ms.Irene...Kanina pa po bumyahe around 9 am and 12 pm po ang flight nila ni Sir.Greggy to california."

Nadurog ako sa mga narinig ko.

Iiwan na naman nila sa ako sa pangalawang pagkakataon.

"t-talaga po?"

"Opo ma'am, bakit po ba?...Subukan niyo pong habulin sa Airport 10:30 palang naman po, malay niyo po"

Hindi na ako sumagot sa babae at tumakbo ako agad palabas.

Pinara ko agad ang taxi na nakita ko at nagmadaling sumakay.

"Manong pakibilis po please sa Terminal po!!" Sabi ko sa driver.

Sana maabutan ko pa siya, sana man lang alam ko.

----------

This is the hardest decision i made, napagdesisyunan namin ni Greggy na umalis na ng bansa.

Ayaw ko sanang iwan si Tine...Gusto ko siyang isama, sila ng kapatid niya.

Pero paano?, Hindi man lang niya'ko kausapin.

"Come on hun, ilang oras nalang flight na" Greggy said.

Wala ako sa sarili araw-araw.

iiwan at mahihiwalay na naman ako sa anak ko sa pangalawang pagkakataon.

I wish that when i came back here, Tine is ready to talk with us.

But for now, we gonna give a space she wants.

Mahal ka namin ng daddy mo Tine.

----------

Inabot ko ng mabilis ang bayad kay manong at hindi ko na inatubili na kunin ang sukli.

Tumatakbo ako at tinatanaw sila dito.

Wala...wala akong makitang ni isang bakas nila.

U-umuulan na.

Umiiyak ako dahil wala na. Iniwan na nila ako.

Wala na sila, kasalanan ko naman e.

Umupo ako sa gitna ng ulan at umiiyak.

Nagtatakbuhan ang mga tao dahil malakas na ang ulan.

Ang ilan naman ay nakatingin sa akin.

Wala akong pakialam. Nasasaktan ako.

Nakaalis na sila ng bansa, wala na.

...

Nagulat ako ng may humawak sa likod ko at tinayo ako.

Pagdilat ng mga mata ko, sila Ms.Irene at Sir.Greggy.

Naantig ang puso ko at lalong umiyak.

Niyakap niya ko ng mahigpit tulad ng ginagawa ko sa kaniya.

"Anak" Dinadama ko ang bawat haplos ng yakap niya.

Ang sarap sa pakiramdam.

"Come inside the car, the rain is heavy!!!" Sabi ni Sir.Greggy.

----------

We're about to go on plane when i saw a girl crying in a midde of rain.

Her looks so familiar.

Pinagtitinginan siya ng mga tao.

I decided to go on her and help her.

Nang makalapit ako si Tine ang nakita ko.

Bakit siya andito?.

Basang-basa siya, umiiyak, nakayuko.

Hinawakan ko siya at inalalayan tumayo.

Nagyakapan kami ng mahigpit ng makita at marealize niya na ako ang nasa harap niya.

She's literally crying hard.

...

"Nako, basang-basa ka" i said when we are here now in car.

She's still crying.

"Shh..stop crying okay??" I hug her.

"k-kala ko po iiwan niyo na'ko" she said.

Nalungkot ako sa narinig ko, dapat pala talaga hindi namin ginawa 'to.

"So-sorry po...please 'wag po kayong umalis"

My daughter is pleasing to us, i felt bad.

"I'm sorry Tine, we won't leave you now." I kissed her forehead.

---

We're at the middle of road.

She's now sleeping.

Hindi na kami natuloy sa flight namin dahil kay Tine.

Buti bumalik ka anak, buti bumalik ka kay Mommy.