The Boss' Rules and Roses [ON GOING]

Chapter 46

Bagalan niyo lang pagbabasa ples hehe tnx, ge.

SEULGI'S POV

Sa buong buhay ko ngayon lang ako nakaranas ng ganito..

Hindi ko alam kung dapat ba galit ako?

Dapat ba masaya ako?

Or dapat ba malungkot ako?

I hate this.. hindi ko naman inexpect na nung sinabi kong I'll talk to them soon, ngayon na pala yung soon.

Kangta.. after I knew about what he did 12 years ago, I felt betrayed.. baka kaya siguro nagalit ako. I'm thankful yes, sila ni Boa yung gumabay samin pero pakiramdam ko buong buhay nila 'kong niloloko.

Changmin, I used to call him Kuya Changmin or Kuya Max but after what happened to my parents, siya yung inasahan kong magsasabi sakin ng lahat.

Siya yung inaasahan kong makakatulong sakin na makausap si Yunho pero hindi..

Kasabay ng pagkawala ni Yunho, nawala na rin si Changmin.

Sinong hindi magagalit don? Mawawala sila kung kelan kailangan ko sila tapos ngayon babalik silang lahat saying, they cared.

Bullshit.

Pumunta 'ko dito hindi dahil sa kanila.

Hindi dahil tinatanggap ko lahat ng puchang sorry na yan.

Nandito ako ngayon dahil naniwala ako kay Irene, nandito ako para sa mga magulang kong tinago nila sa'kin.

They're the worst..

"Seulgi.." Bungad sa'kin ni Jun na nasa labas ng room ko.

"Kumain muna tayo Jun."

Hindi na siya nagsalita. Pagkarating namin ng restaurant, kitang-kita agad yung table kung saan sila naka-upo.

Nandon na rin sina Baek, hindi rin sila kinakausap.

They know my story.. alam nila lahat ng pinagdaanan ko, hindi na nakakagulat na ganyan nila tratuhin si Changmin ngayon.

Parang bumaliktad ang sikmura ko nang mapatingin sila ni Kangta sa direksyon namin, ganun din sina Baek.

Hindi ko sila binalingan ng tingin at dumiretso na sa pinakadulong upuan na bakante, yung malayo sa kanila.

Sa kanan ko umupo sa Jun.

Emotional support si gago, wala si Irene eh.

"Seulgi-"

"Let's eat first."

Maninira agad, kanina pa 'ko nagugutom.

"Sure sure, let's eat." Sagot niya at tinawag na yung mga waiter.

There are a lot of food actually... kahit kanina pa 'ko walang kain, nawalan na agad ako ng gana kaya yung isang steak nalang ang kinain ko.

Walang nagsasalita, puro tunog lang ng plato ang naririnig ko maliban sa usapan ng ibang tao na kasabay naming kumakain ngayon.

"Seul, you should talk na." Bulong ni Jun sa gilid ko. Ano bang choice ko?

Tumikhim naman ako kaya napatingin agad sila sakin at huminto sa pagkain.

"I'll go straight to the point, hindi ako pumunta dito para makipag-kumustahan sa inyo kasi I don't have time for that. I want to know what I need to know. Sabihin niyo lahat, I had enough of your bullshits, huwag niyo nang dagdagan."

Napayukom nalang ako sa ilalim ng table, I am trying my best to control my temper.

Wala si Irene dito...