My Phenomenal Bodyguard

CHAPTER 38

Zaitel's POV

*kinabukasan

"You know you're special to me Zaitel. Ang gusto ko ay ang maprotektahan ka lang hangga't sa nabubuhay pa ako." Seryosong sabi ni Darren. He look so serious by those words.

"Parang namamaalam ka na yata." Sabi ko na may iilang tawang kumawala sa bibig, to ease the awkward atmosphere.

Is this a fucking joke, is he joking?

He just smile a little wide. Napatitig ako sa itim niyang mga mata na may emosyong nababalot doon na hindi ko naman matukoy kung ano.

Is he planning to leave me again? Is this his way of saying goodbye, again?

"Iiwan mo na naman ba akong walang paalam?" Sabi ko at mahina siyang tinulak sa balikat. "Umayos ka nga Darren kinakabahan ako sayo, e." Sabi ko na lang.

"All I want is to protect you, okay. Magtiwala ka lang sa akin. May tiwala ka naman sa akin diba, diba Zaitel?" Paano ko siya pagkakatiwalaan kung noon nga nagawa niya akong iwan ng walang paalam how much more ngayon.

Tinitigan ko ng maigi ang kaniyang mga mata at nagbabakasaling makahanap ng sagot roon. Kahit na nagtataka at nagugulohan ako sa mga sinasabi niya ay tumango na lang ako bilang pagsang-ayon.

Ilang sandali katahimikan ay may narinig kaming nag-door bell, kaagad namang pinontahan iyon ni manang Nida 'yong mayor doma rito sa bahay ni Darren.

Napalingon kami sa may bungad ng pintoan ng may lalaking nakatayo roon.

"Good morning!" unang bati nito in a serious way, kampon nga naman ni Acerdel. Siguro ganito talaga sila ang seryoso........... Bakit kapag kami lang hindi naman sila seryoso para ngang mga bata kung umasta.

"What do you want?" Tanong ko.

"Can I come in?" Seryoso paring nitong tanong.

"Yes, you may." Sagot naman ni Darren.

"Thanks"
"Umuwi ka na raw." Dagdag ni Fergal ng makapasok siya ng tuloyan sa living room ng bahay ni Darren -kung matatawag nga ba itong bahay, maayos lang itong nakatayo sa harapan namin.

Taas noo itong tumayo ng tuwid sa harapan namin bago nagsalita.

"You need to go home with me."

"Sino nagsabi?" Tanong ko habang kumakain ng cupcake na bi-nake ni manang Nida isa sa matagal nang kasambahay nila Darren.

Masarap akong kumagat muli.

"Panay ang tawag ng daddy mo at nag-aalala na siya sayo." Sabi nito na ikinatigil ko sa pagkagat. Oo nga pala nasa bahay lang ang phone ko. Di ko man lang inalala si daddy.

Mabilis akong napatayo.

"Darren uuwi na ako siguradong nag-aalala na si dad sa akin." Paalam ko kay Darren. Tumayo na rin ito.
"Thank you for keeping my purse safe." Pasasalamat ko sabay imwenestra ang kulay asul na purse na naka sukbit na ngayon sa balikat ko. This is the purse I'd lost in the grocery nong araw na sinamahan namin si Manang Minda na mag-grocery sa supermarket, pagkatapos napagdesisyonan kong bumili ng iilang chechirya and then may nakabanggaan akong babae non tapos nakita niya ako kaya lumapit siya, and then, kanina inamin niya rin sa akin na hindi coincidence ang pagkikita naming 'yon dahil palagi niya na raw talaga akong sinusundan everytime na lumalabas ako ng bahay simula nong umuwi siya rito sa Pilipinas. Buti na lang nakita niya ito isa pa naman 'to sa mga paborito kong purse. Ayaw na ayaw niya talagang napapahamak ako, nakakataba ng puso. Hindi parin siya nagbago kapakanan ko pa rin ang inaalala niya.