Hetalia Axis... World! - Tom 4

Rozdział 50 - Samokontrola mile widziana

Nie odzywałam się, kiedy zabrano nam nasze dowody tożsamości, telefony oraz torebki. Nie odzywałam się, kiedy Kierownik Oddziału Zewnętrznego Aresztu Śledczego dawał nam wykład gdzie jesteśmy, po co tu jesteśmy i za co tu jesteśmy.

Nie odzywałam się, kiedy badano nas alkomatem. Byłam grzeczna, posłuszna i milcząca. Pomimo spożytych procentów wiedziałam mniej więcej, w jakim gównie się znalazłam, ale Wiktoria miała już tak pusty wzrok, że w przeciągu kilkunastu minut zamknęli nas w swojej izbie wytrzeźwień.

Wytrzeźwiałam w momencie zamknięcia za nami krat.

— Wiktoria... — wybełkotałam, podczas gdy lampy tańczyły przed moimi oczami istnego tańca-nawalańca. — Czy ty slysys?

Nie słyszała. Laskę ewidentnie wyjebało w Nirvanę.

Ale ja jestem nieodpowiedzialna...

Bo co? Bo chciałam się napić? A co ja jedyna byłam w tym aspekcie?

O alkoholizmie i odpałach Kirklanda wszak już legendy po świecie krążyły. Francis z kumplami to już w ogóle pobijali wszelkie rekordy Guinnessa i Darwina jednocześnie. Węgry to raz podobno rozniosła typów, co ją w tyłek na imprezie klepnęli, a Białoruś... Ta to w ogóle się już nie hamowała, i to bez względu na to, czy była pod wpływem alkoholu, czy też nie.

Westchnęłam ciężko i zamknęłam oczy, odchylając głowę do tyłu, bo czułam się coraz gorzej. Miałam wrażenie, że zbierało mi się na bełta, a moja świadomość trzymana była przez tylko jedną upartą serotoninę.

— Telefon... — burknęłam marszcząc czoło.

Przysługiwał mi telefon. Na filmach zawsze tak mówili.

Wstałam chwiejnie ze swojej ławki i doskoczyłam do kraty, o mało się nie przewracając. Cholernie mną zarzucało na boki, ale wiedziałam, że musiałam jak najszybciej zadzwonić do Arthura.

— Kurwa! — wyplułam, bo dotarło do mnie, że gnoje zabrały mi telefon, a ja nie znałam jego numeru na pamięć.

Ale znasz numer Francisa..., podpowiedział mi cichy głosik w głowie, więc głośno się zaśmiałam.

Jeszcze czego.

Nie było takiej ilości alkoholu, która zmusiłaby mnie do tego telefonu do przyjaciela.

— EJ! Ty! — wrzasnęłam na przechodzącego mundurowego.

Młody chłopak podskoczył, a ja złapałam się oburącz za kraty i spojrzałam na niego spod byka.

— Nastąpiła pomyłka. Chciałabym skorzystać więc z przysługiwano mi prawa wykonania telefonu do przyjaciela. Oraz z prawa milczenia.

Byłam dumna, że udało mi się zachować swoją wrodzoną elokwencję w takim momencie.

— Słucham? Nie rozumiem cię — odpowiedział z politowaniem. — Za dużo chlania, dzieciaku? Ledwo się dwadzieścia jeden lat skończyło i już imprezy? A ta to pewnie pełnoletnia jeszcze nie jest. — Wskazał dłonią na siedzącą nieruchomo Wiktorię, która najprawdopodobniej przeżywała teraz przygodę życia w swoim świecie pełnym jednorożców.

— Mam prawie sto pięćdziesiąt lat, ty dupku! — Wytknęłam go palcem, przez co włosy opadły mi na twarz, a ja sama zatoczyłam się jak bańka-wstańka.

— Proszę się uspokoić i siadać.

— Mam prawo wykonać jeden telefon! — zabełkotałam.

— Oczywiście. — Pokiwał ironicznie głową. — Jeszcze jakieś życzenia?

— TELEFON, DO CHUJA, DAJ MI ZADZWONIĆ! — wydarłam swoją syrenę alarmową, bo funkcjonariusz ewidentnie zaczął działać mi na nerwy. A ja lont miałam dość krótki.