Adelya

47

Keyifli okumalar

*

Şaşkınca karşımdaki kadına bakıyordum.

"Kafayı mı yedin?" Bende ki soruya bak. Yemiş ki burada.

Sırıttı ve yanıma gelmeye başladı. Hemen arkamdaki koltuğun arkasına geçtim. "Uzak dur benden."

"Kızımı özledim ama." derken hiç içten değildi.

"Ben senin kızın değilim!"

Kaşlarını çattı. Artık sırıtmıyordu.

"Türkçe konuşun da bende anlayayım. Ne oluyor?"

Polat konuşunca yüzümü buruşturdum.

"Sevgili kızımı yanıma kendi istediği ile alamayacağımı anlayınca, bende küçük bir yardımdan sorun olmayacağına kanaat getirdim. Ve o abin olacak adamın düşmanını seçtim. İyi yapmış mıyım?"

İyi halt yemişsin. Birde marifet gibi bana anlatıyordu.

Gözü bu kadar mı kör olmuştu. Beni sevse hadi neyse, ama sadece takıntıdan ibaretti.

"Kızın gerçekten çok güzel."

O kadın gülümsedi. "Benim eserim."

Gerçekten kafayı yemişti.

Neyim ben, tablo mu?

Korku ile ikisine bakıyordum. Tımarhaneye düşmüş gibiydim.

Kalbim çok hızlı atıyordu. Bu korku bana çok fazlaydı. En son böyle olduğunda yine kaçırılmıştım. Alnımda beni kaçır falan yazıyor olmalıydı.

"Şimdi seninle Paris'e geri döneceğiz. Eski düzenimize başlayacağız."

Hayır!

"Beni yanında zorla tutabileceğini mi sanıyorsun? İlk fırsatta kaçacağımı sende biliyorsun."

Kahkaha atınca korktum. "Polat bu konuda bana yardımcı olacak. Evde bir adım attığında bile haberim olacak."

Gözüm Polat'a kaydı. O da sırıtıyordu artık.

"Abimler buna izin vermez."

Bu sefer Polat güldü. "Senin öldüğünü bildikleri zaman sence peşine düşerler mi?"

Kaşlarım çatıldı. "O ne demek?"

Bana bir adım atınca geri gittim. "Bodrum katta senin kıyafetlerini giymiş bir kız yatıyor." deyince gözlerim üstüme kaydı. Okul kıyafetlerim yoktu.

Aptal kafam. Bunu nasıl farkedememiştim. Yoksa Polat mı beni giydirmişti. Gözlerim korku ile büyüdü.

"Merak etme prenses, çok istesem bile annen giydirdi seni."

İçim artık az da olsa rahattı. Bu sapık heriften her şey beklerdim.

"Ve az sonra bu evi ateşe verip uzaklara gideceğiz. Yanmış cesedin ile otopsi yapabileceklerini sanmıyorum." diye cümlesini tamamladı o kadın.

İşte o zaman beni asla bulamazlardı.

Elim boynuma gitti. Gözlerim artık dolu doluydu. Ateş abimin aldığı kolye yoktu. Kesin öldüğümü düşünceklerdi.

*

Yazardan

Bahsettikleri yere gelmiştlerdi ama ev yanıyordu. Kimse bunu beklemiyordu. Şaşkınlıkları ve korkuları tutulur cinstendi.