Her Worst Contract (LOA 2 #2)

CHAPTER 29

"My beautiful, beautiful Ellouise, you're here!" As I entered the Delavine Mansion, grandpa instantly shouted my name and flashed those handsome smiles of his.

"Grandpa," I uttered, dumiretso ako sa kaniya at pinilit ngimiti ng totoo. I try to avoid showing them that I'm not feeling well, dahil ayaw kong mag-alala sila.

Niyakap at hinalikan ako nito sa pisngi bago nginitian sila Harvin at Dolce sa aking likuran. "Where's grandma?" I asked him, while he was shaking hands with Harvin.

"She's upstairs," nakangiting sagot ni grandpa, I looked around the kitchen before I decided to head up the stairs. Pumunta ako sa master's bedroom ng mansion, and it almost took me five minutes to arrive dahil sa sobrang lawak ng mansion.

Habang naglalakad hindi ko maiwasang maalala ang nangyari kanina sa condo bago ako tumuloy dito. I still feel guilt and pain for two reason, pain galing sa sinabi ni Vlad, and another pain dahil nagagalit ako sa aking sarili.

I wanted him at my side pero pakiramdam ko ako din mismo ang tumutulak sa kanya papalayo. I don't understand myself, I kept on wanting him but now I'm building walls between us. Walls that I can possibly be one of the reasons why we are losing it.

Tumigil ako sa harap ng pinto ng master's bedroom at kumatok, "Come in," rinig kong mahinang sagot ni grandma mula sa loob, kaya binuksan ko na ang pinto at dahan-dahang pumasok sa loob.

Agad kong nakita si grandma na nagsusuklay sa harap ng kanyang vanity table, Grandma Vivian is the finest lady I've ever met. Hindi kumukupas ang ganda nito sa kabila ng kanyang pagtanda.

She urged that lovely smile as she saw me through the mirror's reflection, "My beautiful Bunny," she uttered. I smile at lumapit sa kanya. Pinaupo niya ako sa kanyang tabi at inayos ang ilang hibla ng buhok sa aking mukha.

"You look pale, and sad." she whispers, mabilis akong nakarmadam ng panghihina dahil sa kanyang sinabi, kung kaya't agad ko siyang niyakap gaya ng aking ginagawa nung ako ay bata pa.

"Am I a bad person grandma?" I weakly ask with a whisker of pain in every word I said.

"No," diretso nitong tugon.

"I don't understand myself," mahina kong sambit, naramdaman ko ang kanyang pagngiti at kasunod 'non ay ang pagsuklay niya sa aking buhok gamit ang comb na hawak niya.

"You are wonderful, simula bata ka you are different, you see beauty in the most miserable things and people, maybe that's why you love me," she chuckled. "You loved me, kahit na alam mo kung gaano ako kasama sa mommy at daddy mo, you understand me kahit na hindi ko magawang sabihin ang nararamdaman ko, you are special, and your love is unconditional."

Grandma speaks like she knows what's happening to me, mas hiningpitan ko ang pagkakayakap ko sa kanya at nanatili kami sa ganung posisyon hanggang sa ako ay kumalma. I move away and face her, urging a fake smile.

"Don't smile if you don't want to, you are not made to force yourself to be perfect and always smile, we are made to make mistakes and free to feel pain," tumayo si grandma at hinawakan ang aking kamay.

Sa aking pagtayo muli ko itong niyakap bago kami lumabas ng silid at sa pagbaba namin, naabutan na naman sa ibaba ang ibang bisita at sila Mom and Dad ay nandito na 'rin.

"Mom," sambit ni Mom kay grandma pagbaba namin, hinalikan at niyakap nila ang isa't-isa bago niyakap ni Dad si grandma at inalalayan ito papunta sa venue sa garden ng mansion.

"Ate, ang aga mo dito ah, ang ineexpect ko mamayang hapon ka pa pupunta." Fiel said as we both walked together and followed our parents outside.

The celebration started, but I chose to stay here inside the mansion and assist people for food. Wala 'rin kasi ako sa wisyo makipagbiruan at makipagtawanan sa mga tao sa labas.