CHAPTER 32

3.9K 120 29
                                    



"Hey, Bunny, are you ok?" natigil ako sa pagtitig sa bulaklak ng tanungin ako ni Prime, dahan-dahan ko siyang nilingon at pinanood siyang naglakad papalapit sa akin, dala-dala ang isang bottled water.

"Y-yeah," I uttered and watch him seat beside me, "Sabi ni Dolce, wala ka na naman daw ganang kumain ng lunch, you know you need to eat," puno ng pag-aalala niyang sambit.

but I just feel numb, and I don't know what to say. Pakiramdam ko wala na akong gana sa kahit ano. "M-Maybe, I'll eat later, I just want to breathe fresh air right now," I whisper.

Napatingin ako sa kanya ng abutin niya ang aking kamay at hinawakan ito sa napakarahan na paraan. He puts it on his lap and gently caresses it.

"You can lean on me, I'm here for you," he whispered, looking directly in my eyes, sending me that feeling of assurance, but I guess my heart is in deep pain to accept it.

I can't. "Halos, mag-iisang linggo ka nang hindi kumakain ng maayos, maayos nga ang ginagawa mo sa trabaho pero pinapabayaan mo naman ang sarili mo off cam," mahina at marahan niyang sambit.

I could feel his thumb rubbing my palm, I look away, pinagmasdan ko muli ang bulaklak sa aking tabi, dinapuan ito ng napkagandang kulay itim na paro-paro, kasabay ng pagdapo nito ay ang unti-unting paglamya ng bulaklak.

Tila parang namatay ang magandang bulaklak pagdapo ng magandang paro-paro na ito, the butterfly sucked all the beauty of the flower until he left and the flower was left with nothing but its dead fetals.

"You don't have to do this to yourself Bunny, you know your worth, please eat, I'll see you later," naramdaman ni Prime na kailangan ko ng time mag-isa kung kaya't tumayo siya at dahan-dahan binitawan ang aking kamay. Inilagay sa aking tabi ang isang pack ng cinnamon rolls bago siya tuluyang umalis.

I remained staring at the flower, and slowly my hands started to shake out of the pain that was bursting inside my whole system again. Halos mag-iisang linggo na akong ganito, pakiramdam ko mas lalo akong nawala sa aking sarili dahil sa pag-alis ni Vlad.

Everytime I close my eyes, I sleep, I rest, he's always in my mind. Siya ang laging hinahanap ang aking isipan at ng aking puso. Kahit sobrang sakit, siya at siya pa rin ang lagi kong iniisip.

"Guys, let's start back to work, Kacey tara na dito!!!" malakas na sigaw ng isang producer, dahilan upang ako ay tumayo, pinitas ko ang patay na bulaklak at inilagay ito sa aking bulsa bago ako bumalik sa trabaho.

I left the bread there and didn't bother to eat nor put it back in the tent. We started shooting and everything went well not until I started thinking of him while I'm on the scene.

I was supposed to cry over the slap, but I ended up crying out loud because Vlad was inside my mind again. "Cut!!!" I could hear Prime shouting but I continued crying.

Pakiramdam ko nagsasara ang throat ko, nahihirapan akong huminga at mas lalong lumakas ang aking pag-iyak. I was losing control of my body, and I was trembling so hard. "Cut, I said cut, Bunny are you ok? Shit!" I heard Priem cursed as I fall on the floor, naninigas na ang buo kong katawan at sobrang hirap na hirap na akong huminga.

I was crying even more because I'm losing control, nanlalabo na ang paningin ko, nahihirapan akong huminga at sobrang naninigas na ang buo kong katawan.

"Bunny!" naaninag ko na lang si Prime na tumatakbo papunta sa akin, he carried me and after that, I just felt a deadly pain in my stomach and everything turn black.

Naalimpungatan na lang ako na nasa loob na ako ng tent, nakahiga sa folding bed at may dextrose sa aking tabi na nakakonekta sa aking kamay.

I slowly coughed, and that made Prime look at me and hold my hand. "Bunny, are you feeling well?" bakas ang pag-aalala sa kanyang mukha, he even tightens his grip on my hand while caressing my cheeks using his free hand.

Her Worst Contract (LOA 2 #2)Место, где живут истории. Откройте их для себя