"Hocam yeter, öldük vallahi."
"Hâlâ yaşıyorsunuz, devam."
Sevgi, kalecilerin canını çıkarmak pahasına ekstra antrenman yaptırmıştı. Şimdi de onlarla uğraşıyordu ve çaresiz devam eden gruba gülüyordu.
"Tamam hadi tamam. Acıdım. Bugünlük yeter bu kadar. Yarın devam ederiz."
"Teşekkürler hocam."
"İyi akşamlar Berke."
Altay olduğu yerde çökmüştü ve nefeslerini düzene sokmaya çalışıyordu.
"Çok çabuk yoruldun kaleci. Sebebi her ne ise bir daha olmasın. Her antrenmanda böyle nefesin kesilecekse işimiz zor."
"Nefesimi kesen antrenmanlar değil ki."
Altay Sevgi'ye göz kırpıp yerinden kalkmıştı. Sevgi ise tek kaşını kaldırıp hatırladığını belli eden ama kendinden ödün vermeyen tavrıyla gülümsedi.
"O zaman ona bir çare bulman gerekecek. Sonsuza kadar böyle devam edemezsin."
"Ya böyle devam etmesini istiyorsam?"
"O zaman bu meseleyi topluma açık olmayan bir yerde konuşmaya devam edelim, derim."
"Seve seve, derim."
Altay yarım bir gülümseme ile soyunma odasına gitti koşar adımlarla.
Geri döndüğünde arabasının yanına yaslanmış bekleyen genç kadını görmüştü. Yanına yanaşıp boynuna doğru eğilmişti fakat kadın onu göğsünden itip uzaklaştırmıştı.
"Çalıştığım yerde yakınlaşmak hoş olmaz kaleci. İşimi seviyorum."
"O zaman nereye gidiyoruz?"
"Yalnız kalacağımız ilk yere?"
"Şey..."
"Hayır, koridora değil Bayındır. Bu kez evime gidiyoruz."
"Aslında gitmeye de biliriz."
"Aklından geçirmemeni tavsiye ederim şu an bunu."
"Bence de. Yoksa eve gidemeyiz."
Sevgi ona gülüp arabaya bindi ve yol boyunca birbirine attıkları kaçamak bakışlar ile yetindiler. Nihayet Sevgi'nin yönlendirmeleri ile evine vardıklarında Altay onun kapıyı açmasını bekledikten sonra içeri girdiklerinde kapıyı kapatmış ve kadının sırtını kapıya yaslamıştı.
"Sarhoşken başlamıştık bilinçliyken devam edelim mi?"
"Bilmem, etmeli miyiz?"
"Bence etmeliyiz."
"Edelim o zaman kıvırcık."
💙
Siz şey edin o zaman. Ben gidiyorum daha fazlasını yazamıyorum sjsjsjjsk
