#ទាសីភ្លើងប្រាថ្នា
#ភាគ៧
#មនុស្សល្មោភ
“ខ្ញុំមិនចាំអោយលោកសម្លាប់ខ្ញុំទេ” ជែលហ្វីនិយាយទាំងលើកដៃដែលកាំបិតឡើងរាងខ្ពស់បន្តិចហើយសំដៅមកកស្អាតភ្លាមៗ
ឆឺង!!កាំបិតមិនទាន់ដល់កផងវាក៏ស្រាប់តែជ្រុះទៅលើការ៉ូភ្លាមៗដោយសារស្នាមដៃរបស់អាន់ធ័រដែលគេចូលមក។ ជែលហ្វីប្រែជាស្លេកមុខស្របពេលដែលមើលប៉ះមុខកំណាចរបស់អាន់ធ័រដែលកំពុងតែមើលមកនាងដូចចង់ស៊ីសាច់។ គហរាន់តែគិតរសងតូចរបស់នាងក៏ត្រូវអាន់ធ័រកញ្ឆក់អោយដួលជ្រមិលលើទ្រូងទូលាយរបស់គេ
“យើងប្រាប់នាងហើយមែនទេថាពេលនេះវាមិនទាន់ដល់ពេលត្រូវងាប់” គេនិយាយទាំងសម្លេងកាចដាក់នាងព្រមទាំងភ្នែកទាំងគូរមើលទៅរ៉ូបស៊ិចស៊ីដែលជាប់នឹងខ្លួនរបស់នាងទាំងឈាមចាប់ផ្ដើមក្ដៅ
“តែខ្ញុំលែងចង់រស់ហើយ” ជែលហ្វីធ្វើចិត្តក្លាហានគំហកដាក់គេខ្លាំងៗតែថាមុខគេក៏ប្រែទៅជាញញឹមខ្ជឹបគួរអោយខ្លាចទៅវិញ។ គ្រាន់តែនៅក្បែរគេបន្តិចបែបនេះនាងក៏មិនអាចដៅចិត្តគេត្រូវសូម្បីតែបន្តិចម្ដងល្អម្ដងអាក្រក់គួរអោយខ្លាចសមនឹងឈ្មោះអាន់ធ័ររបស់គេណាស់
“ល្ងាចហើយមិនឃ្លានទេឬឆ្មាតូច?” គេនិយាយប្ដូរឈ្មោះរបស់នាងយ៉ាងស្រទន់ស្របពេលដែលចុងម្រាមដៃក្ដៅរបស់គេដេញតាមថ្ងាសរហូតដល់ចុងច្រមុះរបស់នាងជាមួយកាយវិការត្រេកកាមបំផុត
“កុំមកធ្វើឆ្កួតៗដាក់ខ្ញុំមនុស្សចង្រៃ” ក្រោយពេលធ្វើខ្លួនមិនត្រូវជែលហ្វីក៏រុញរាងសង្ហាចេញពីខ្លួនប្រាណរបស់នាងភ្លាមៗ
“....” អាន់ធ័រមិននិយាយអីច្រើនមុននឹងចាប់លើករាងតូចរបស់ជែលហ្វីឡើងផុតពីការ៉ូចុះទៅខាងក្រោមព្រោះនេះល្ងាចហើយក៏ជាអាហារនៅភូមិគ្រឹះគេដូចគ្នា
“អ្ហា៎..ដាក់ខ្ញុំចុះភ្លាម” នាងស្រែកខ្លាំងៗព្រមជាមួយនឹងគក់ខ្នងមាំរបស់អាន់ធ័រ។ បន្ទាប់ពីនោះ អាន់ធ័រក៏ចាប់ជែលហ្វីជាប់សង្កត់នាងអោយអង្គុយលើភ្លៅមាំមុខអ្នកបម្រើក្នុងភូមិគ្រឹះ។ នាងខ្មាសខ្លាំងណាស់
“ធ្វើតួនាទីនាងអោយល្អទៅក្រែងលោយើងចិត្តល្អអោយនាងងាប់លឿនជាងនេះ” គេអោបចង្កេះជែលហ្វីជាប់ហើយខ្សឹបសម្លេងកាចដាកើនាងម្ដងទៀតទើបនាងចាប់ផ្ដើមរលីងរលោងទឹកភ្នែកព្រោះមិនចង់ធ្វើតាមបញ្ជារបស់គេ។ នាងចង់ស្លាប់ឆាប់ៗក៏ពិតមែនតែក៏មិនចង់មកធ្វើតួនាទីឆ្កួតឡប់បែបនេះឡើយព្រោះបេះដូងរបស់នាងឆាប់ផ្ដើមឈឺខ្ទោកៗដោយអារម្មណ៍ខុសចំពោះដ្រេម
“ហ៊ឹកៗ..” ជែលហ្វីអោនមុខក្ដាប់មាត់យំតិចៗមុននឹងដៃរបស់អាន់ធ័រលើកមកជូតអោយ
“បើនាងហ៊ានតែយំបន្តិចទៀតយប់នេះនាងមិនបាច់ដេកទេជែលហ្វី” អាន់ធ័រគំរាមនាងតូចទើបនាងរាងស្ងាត់បន្តិច
“បញ្ចុកយើងមក” ក្រោយពីអាហារបានមកដល់លើតុអាន់ធ័របញ្ជាជែលហ្វីភ្លាម។ រីឯម៉ែដោះដែលឈរនៅជិតនោះក៏តឹងទ្រូងជំនួសជែលហ្វីហើយក៏អាណិតនាងដែរតែគាត់ហាមអាន់ធ័រមិនបានពិតមែន។ ព្រោះនេះជាសិទ្ធសេរីភាពរបស់គេគាត់ត្រឹមតែជាម៉ែដោះកំប៉ិកកំប៉ុកក៏មិនសូវហ៊ានក្អកដែរ
“....” ជែលហ្វីលើកដៃតូចហាន់ស្ទេកដែលនៅក្នុងចានជាចំណិតតូចៗហើយចាក់វាបញ្ចុកអាន់ធ័រ
“ល្អណាស់” អាន់ធ័រញញឹមពេញចិត្ត
“ដៃលោកកុំរវាមពេកទៅមើល” ជែលហ្វីនិយាយទាំងចង់យំស្របពេលដែលដៃរបស់អាន់ធ័រវាកំពុងតែលូកចូលរ៉ូបស្ដើងរបស់នាង
“យើងមិនបានធ្វើស្អីឯណា” អាន់ធ័រលើកចិញ្ចើមញញឹមចុងមាត់
“.....” ជែលហ្វីមិនមាត់ដាក់សមចុះមុននឹងលើកកំណាត់តូចមកជូតមាត់របស់អាន់ធ័រព្រោះតែមាត់របស់គេកំពុងតែប្រឡាក់ហើយ
“មិនបាច់ទេ” អាន់ធ័រគ្រវីក្បាលទាញកំណាត់ចេញមិនព្រមជូតមាត់ទើបជែលហ្វីស្ងាត់
“យើងមានវិធីជូតរបស់យើង” អាន់ធ័រនិយាយមុននឹងចាប់ទាញមុខតូចរបស់ជែលហ្វីប្រថាប់បបូរមាត់ភ្លាមចំពោះមុខអ្នកគ្រប់គ្នាយ៉ាងភ្លើតភ្លើនទើបគ្រប់គ្នានាំគ្នាងាកមុខចេញរួមទាំងម៉ែដោះផងចំពោះចរិតទំនើងរបស់អាន់ធ័រហើយវាក៏មិនមែនជាលើកទី១ដែលអាន់ធ័រធ្វើបែបនេះដាក់ស្រីៗដែលគេបណ្ដើរ
“អ្ហឹម...” ជែលហ្វីប្រឹងដកមុខចេញពីការថើបរបស់គេតែថានាងក៏ត្រូវគេចាប់កញ្ចឹងកជាប់តែម្ដង...
#ទាសីភ្លើងប្រាថ្នា
#ភាគ៧
#សំណើរល្ងីល្ងើ
“អ្ហឹម...” ជែលហ្វីប្រឹងដកមុខចេញពីការថើបរបស់គេតែថានាងក៏ត្រូវគេចាប់កញ្ចឹងកជាប់តែម្ដង
“យើងចូលចិត្តមាត់ខ្សោះដូចអត់ជាតិទឹកដូចនាង” អាន់ធ័រនិយាយមុននឹងដកបបូរមាត់ចេញពីមាត់របស់ជែលហ្វី
“មនុស្សគម្រក់..ហ៊ឹកៗ” ជែលហ្វីប្រែទៅជាយំព្រោះខ្មាសគេគ្រប់គ្នាដែលនៅទីនេះដែលកំពុងតែចោលភ្នែកទាំងគូមកមើលនាង
“ឃើញទេយំហើយភ្លេចសម្ដីដែលយើងនិយាយឬនៅ?” គេធ្វើជារំលឹកហើយនាងក៏មុខក្រហមព្រោះខឹងផងលាយឡំនឹងអារម្មណ៍ឆ្កួតៗដែលនឹកដល់រឿងលើគ្រែនោះ
(បើនាងហ៊ានតែយំបន្តិចទៀតយប់នេះនាងមិនបាច់ដេកទេជែលហ្វី)សម្ដីគេនៅក្នុងខួរក្បាលរបស់នាង
“លោក..លោកឆ្កួតហើយ..ហ៊ឹកៗ!អោយខ្ញុំទៅរកដ្រេមទៅ” ជែលហ្វីទ្រហោរយំ
“អាដ្រេម?ហ៊ឹសៗ..ចាំយើងធ្វើអោយមាងភ្លេចអាដ្រេមណា៎ឆ្មាតូច” មាត់គេនិយាយសម្លេងយ៉ាងស្រទន់ខុសពីដៃរវសើគេដែលទាញថ្ពាល់នាងស្ទើរជាំ
“ហ៊ឹកៗ..ខ្ញុំឈឺលែងថ្ពាល់ខ្ញុំ” នាងប្រឹងទាញដៃរបស់គេចេញមុននឹងភ្ញាក់អោបគេជាប់ព្រោះតែគេលើកនាងបីឡើងផុតកៅអី
“រៀបចំអាហារទុកទៅ”អាន់ធ័របញ្ជាអ្នកបម្រើ...
តឹបៗ!! រាងកាយតូចរបស់ជែលហ្វីប្រឹងរមៀលគេចពីការចាប់បង្ខំរបស់អាន់ធ័រទាំងភ័យខ្លាច។ រីឯអាន់ធ័រក៏នៅតែតាមសង្គ្រុកលើរាងកាយនាងដូចជាមនុស្សអត់ឃ្លាន
“ចេញទៅ! កុំធ្វើអីឆ្កួតៗអោយសោះ” ជែលហ្វីស្លេកមុខប្រឹងបម្រះខណៈពេលដែលអាន់ធ័រលោមុខសង្ហារបស់គេមកជិតនាង
“យើងកំពុងតែធ្វើអោយនាងឆាប់ភ្លេចអាដ្រេមហើយ” អាន់ធ័រញញឹមចុងមាត់មុននឹងចាប់មុខតូចរបស់ជែលហ្វី
“កុំ-កុំអោយសោះ” ជែលហ្វីនិយាយញ័រមាត់ហើយដៃតូចរបស់នាងក៏ស្រវាក្បាលគ្រែមុននឹងប្រទះនឹងកូនកាំបិតដដែលដែលអាន់ធ័រធ្វើអោយវាជ្រុះហើយយកវាមកដាក់លើក្បាលគ្រែ
“បើមិនអញ្ចឹងទេខ្ញុំ..ខ្ញុំនឹងចាក់លោកមិនខាន” ជែលហ្វីចាប់កាំបិតក្នុងដៃជន្លមកមុខរបស់អាន់ធ័រតែថាកាំបិតប៉ុណ្ណឹងឬដែលថាគេខ្លាច
“ស្មានតែយើងខ្លាចឬ?ដេកស្រមៃទៅ” អាន់ធ័រញញឹមចម្អកនាង។ គ្រាន់តែឃើញដៃញ័រៗដូចនាងនោះទៅធ្វើស្អីកើត?
“ខ្ញុំនឹងចាក់មែន! បើមិនចង់ស្លាប់មុនខ្ញុំក៏ចេញពីខ្ញុំទៅ”ជែលហ្វីនិយាយ
“នាងមិនហ៊ានទេ”
“នេះនែ!ឆាប់ចេញភ្លាមទៅ” នាងធ្វើចិត្តក្លាហានម្ដងទៀតរុញកាំបិតទៅកាន់គេតែថាវាប្រហែលជាកាន់តែធ្វើអោយទោសនាងកាន់តែធ្ងន់ព្រោះតែវាមិនបានត្រូវអាន់ធ័រធ្ងន់ធ្ងរគ្រាន់តែឆាសស្មាគេបន្តិច
“ទោសនាងកាន់តែធ្ងន់ហើយឆ្មាតូច” គេសង្កត់សម្លេងធ្ងន់ៗដាក់នាងតែបបូរមាត់គេនៅតែញញឹម
“ហ៊ឹកៗ...”
“ធ្វើបែបនេះល្អទេ?”
“យប់នេះនាងជាអ្នករំលោ*យើងវិញអូខេទេ?” គេសួរនាងទាំងមុខធម្មតាដែលមានតែនាងទេដែលមិនធម្មតា
“អីគេ?” នាងចង់យំម្ដងទៀតគេឆ្កួតមែនទែនហើយ
“តែថាមុខនាងដូចជាពិបាកណាស់! យើងរំលោ*នាងវិញក៏បាន..ហ្អឹម” អាន់ធ័រនិយាយមុននឹងគ្រហឹមក្នុងបំពង់កដោយការពេញចិត្តស្របពេលដែលប្រថាប់បបូរមាត់លើបបូរមាត់ស្រទន់របស់នាង
“អ្ហឹម..” ជែលហ្វីថ្ងូរក្នុងបំពង់កស្របពេលដែលអាន់ធ័រកំពុងតែអោនជញ្ជក់ប្រទាក់អណ្ដាតនាងយ៉ាងស្ទាត់ជំនាញ
“អស្ចារ្យណាស់..” អាន់ធ័រអោនបង្អូសបបូរមាត់មកដល់កញ្ចឹងករបស់ជែលហ្វីហើយដៃរបស់គេក៏លូកហូតអាវស្ដើងចេញពីរាងកាយរបស់ជែលហ្វីភ្លាមធ្វើអោយនាងក្រហមមុខទាំងខំស៊ូជាមួយនឹងមនុស្សកម្លាំងយក្សដូចជាអាន់ធ័រ
“កុំ..អ្ហឹក..” រាងកាយរបស់ជែលហ្វីប្រៀបដូចជារងើកភ្លើងព្រោះតែការដាសើអារម្មណ៍ប្រាថ្នារបស់អាន់ធ័រ
“ដឹងទេថាយើងចូលចិត្តក្លិនរបស់នាងជែលហ្វី” អាន់ធ័រយកដៃមាំក្រសោបដើមទ្រូងជែលហ្វីពេញៗដៃទើបនាងព្យាយាមរើ
“អ្ហាស..ហ៊ឹកៗ..ឈឺ..” នាងយំស្របពេលដែលអាន់ធ័រគេប្រើកម្លាំងដៃខ្លាំងលើដើមទ្រូងរបស់នាង
“សុំទោសណា៎..អ្ហឹម” អាន់ធ័របង្វែរទៅជាអោនថើបនាងមុននឹង..
“អ្ហា៎..ហ៊ឹកៗ..” នាងយកដៃគក់ខ្នងរបស់អាន់ធ័រខ្លាំងៗព្រោះតែអារម្មណ៍ឈឺដែលគេកំពុងតែផ្ដល់អោយដោយសារតែការផ្សារភ្ជាប់គ្នានៃរាងកាយទាំងពីរ
“សឺត..អ្ហឹម..” អាន់ធ័របន្ថែមចង្វាក់ស្នេហ៍អោយកាន់តែលឿនបែបយកតែចិត្តខ្លួនឯងមិនខ្វល់ពីរាងតូច
“អ្ហាស..អ្ហា៎” មិនយូរការសម្របខ្លួនរបស់ជែលហ្វីក៏អាចសម្របនឹងចង្វាក់នឹងចង្វាក់របស់អាន់ធ័ររួចក៏យកដៃអោបរង្វង់កមាំដោយធ្លាក់ក្នុងរណ្ដៅនៃភ្លើងតណ្ហា
“ល្អណាស់..សឺត..” អាន់ធ័រញញឹមពេញចិត្តឃើញអាការៈរបស់ជែលហ្វីដែលស្របនឹងខ្លួនហើយគេក៏បន្តចង្វាក់នេះបន្តទៅមុខជារឿយៗធ្វើអោយរាត្រីនោះក្លាយជារាត្រីដែលរណ្ដំដោយភ្លេងស្នេហ៍នៃមនុស្សទាំងពីរ...
