#ទាសីភ្លើងប្រាថ្នា
#ភាគ១៦
#អភ័យឯកសិទ្ធពិសេស
“ដល់ថ្ងៃណាត់ជួបពេទ្យហើយចៅហ្វាយ” កូនចៅរបស់គេនិយាយតិចៗទើបអាន់ធ័រងក់ក្បាល
“យើងដឹងហើយ”
“បាទចៅហ្វាយ” កូនចៅរបស់គេអោយគោរពបន្តិចមុននឹងថយខ្លួនចេញទៅក្រៅ
“លោកកើតអី?”
“គ្មានស្អីត្រូវនាងដឹងទេ!រឿងរបស់យើង” អាន់ធ័រ
“....” ជែលហ្វីខ្ជឹបមាត់ណែន។ អេ៎! មិនគួរណាសួរមនុស្សកំណាចដូចជាគេសោះ
“យើងជាយើង! នាងគ្មានសិទ្ធិសូម្បីបារម្ភយើង! មើលតែកូនយើងអោយបានល្អទៅយើងនឹងសម្រេចបំណងនាង” អាន់ធ័រសំដៅដល់ការស្លាប់ដែលជែលហ្វីទាមទារមករហូត
“ខ្ញុំដឹងហើយ..អ៊ុប” ជែលហ្វីនិយាយមុននឹងមានអារម្មណ៍ថាចង់ក្អួតទើបលើកដៃខ្ទប់មាត់
“ហេតុអីត្រូវទប់?មកណេះ!យើងនាំនាងទៅបន្ទប់ទឹក” អាន់ធ័រនិយាយមុននឹងឡើងគ្រាហ៍រាងកាយតូចទ្រុឌទហរោមរបស់ជែលហ្វីឡើងសំដៅទៅបន្ទប់ទឹក
“អរគុណ”
“ដើម្បីកូនយើង” អាន់ធ័រងាកមកនិយាយព្រោះមិនចង់អោយជែលហ្វីយល់ច្រឡំ
ព្រោះគ្រប់យ៉ាងគឺដោយសារតែកូនពិតមែន...
បើគ្មានកូនជីវិតនាងដូចជាកម្ទេចសម្រាមប៉ុណ្ណោះ...
គេត្រូវការអោយនាងចាំដោយខ្លួនឯង...
មនុស្សដូចជាអាន់ធ័រធ្វើពិតនិយាយពិត។ គេនិយាយថាមិនស្រឡាញ់អ្នកណាគេក៏ធ្វើតាមសម្ដីខ្លួនឯងរហូតមកដូចគ្នា
“ត្រូវការអីទៀតទេ?” អាន់ធ័របន្ទាបសម្លេងស្រទន់បន្តិចព្រោះថាលឺម៉ែដោះនិយាយថាបើម៉ាក់ក្មេងអារម្មណ៍ល្អកូនក៏សុខភាពល្អទៅតាមដែរ
“អត់ទេ”
“យើងត្រូវចេញទៅក្រៅ! ចាំយើងតេរហៅអ្នកបម្រើមកកំដរ.”
“ហើយល្ងាចនេះយើងនាំនាងទៅសម្រាកនៅភូមិគ្រឹះវិញ” ព្រោះគេមិនទុកចិត្តសត្រូវ។ ជីវិតគេមានគេតាមព្យាបាទគហរប់ទិសទីគេអាចនឹងឆក់ឱកាសពេលនេះចំណែករឿងដែលជែលហ្វីមានផ្ទៃពោះជាមួយគេក៏អាចមានអ្នកដឹងទៅហើយ
“ចាស៎..” ចង់មិនចង់នាងក៏ត្រូវតែទន់ជាមួយគេសិនព្រោះពេលនេះកូនរបស់គេនៅក្នុងពោះនាងបើនាងហ៊ានថ្លោះថ្លោយដឹងតែគ្រួសារឡូវើសនឹងរងទុក្ខ
“ល្អ! ស្រួលនិយាយគ្នាហើយតើស” អាន់ធ័រញញឹមចុងមាត់មុននឹងងាកចេញពីបន្ទប់ពេទ្យហើយជែលហ្វីក៏បិទភ្នែកសម្រាក...
មន្ទីរពេទ្យផ្សេងមួយទៀត អាន់ធ័រចុះពីលើឡានដោយមានកូនចៅតាមគ្រប់ទីកន្លែងហើយគ្រូពេទ្យស្រីចំណាស់ម្នាក់ក៏ដើរចេញមកស្វាគមន៍អោយចូលកន្លែងណាត់÷
“សួស្ដីលោកអាន់ធ័រ” គ្រូពេទ្យស្រីចំណាស់និយាយទាំងញញឹមព្រោះជាពេទ្យប្រចាំរបស់អាន់ធ័រតាំងពីក្មេងមក
“ថ្ងៃនេះអ៊ំស្រីហៅឈ្មោះខ្ញុំឬ?” អាន់ធ័រនិយាយហើយញញឹម
“គឺអាន់ធ័រខានមកយូរហ្នឹងហើយ”
“បាទ!គឺរវល់តិចតួច”
“អូខេ! អញ្ចឹងសុំពិនិត្យអាការៈហើយណា៎”
“បាទ” អាន់ធ័រងក់ក្បាលហើយគ្រូពេទ្យចំណាស់ក៏លើកប្រដាប់វាស់ចង្វាក់បេះដូងមកដាក់លើទ្រូងខាងឆ្វេងរបស់អាន់ធ័រ
“ឥឡូវនេះប្រសើរហើយ! ថ្នាំដែលអោយដែរទៅលេបដែរទេ?”
“អត់ទេ” អាន់ធ័រគ្រវីក្បាលព្រោះថ្នាំដែលអោយទៅគឺគេមិនដែលលេបមែន
“បើនៅតែចចេសលើកនេះគឺចាក់! ដឹងទេថាថ្នាំដែលអោយទៅគឺសំខាន់ហើយអាចធ្វើអោយផ្លូវចិត្តវាធូរស្រាលខ្លះ” គ្រូពេទ្យចំណាស់និយាយដោយការរករឿង
“បាទ” អាន់ធ័រងក់ក្បាលទើបគ្រូពេទ្យចំណាស់យកថ្នាំមួយសារ៉ាងចេញមករៀបចំអោយអាន់ធ័រ
“គេងអោយបានទៀងទាត់ផង” គ្រូពេទ្យនិយាយហើយក៏ចាក់ថ្នាំអោយអាន់ធ័រ
“បាទ” អាន់ធ័រនិយាយងក់ក្បាលព្រមទាំងខាំធ្មេញណែន។ វាគួរអោយខ្មាសដែលទេដែលមនុស្សធំដូចគេខ្លាចម្ជុលជាងអ្វីៗទាំងអស់
“រួចហើយ! ថ្ងៃមុនអោយអ៊ំរកសៀវភៅថែអ្នកមានផ្ទៃពោះដោយសារអី?”
“អឺ..គឺ..” អាន់ធ័រញញឹមមិនសូវសមហើយគេមិនចង់ប្រាប់រឿងជែលទៅអោយអ្នកណាឡើយ
“កុំប្រាប់ថាទៅបំផើមកូនគេ”
“គឺអត់ទេ! ម៉ែដោះផ្ដាំទិញអោយអ្នកបម្រើ” អាន់ធ័រធូរទ្រូង
“អ៎..ណេះសៀវភៅអ៊ំទិញមក២ក្បាល” គ្រូពេទ្យចំណាស់ហុចថង់សៀវភៅអោយអាន់ធ័ររួចគេក៏ទទួលហុចអោយកូនចៅរួចក៏បន្តនិយាយលេងជាមួយគាត់...
ល្ងាចឡើង អាន់ធ័រក៏នាំជែលហ្វីមកភូមិគ្រឹះវិញ។ គ្រាន់តែចូលក្នុងភូមិគ្រឹះនាងក៏ចម្លែកចិត្តព្រោះសមាជិកថ្មីដែលជាម៉ារីមើលមកនាងដូចជាសត្រូវស៊ីសាច់គ្នាហើយអាន់ធ័រក៏បានឃើញមុននឹងនិយាយខ្លាំងប្រកាសក្នុងភូមិគ្រឹះ÷
“កុំប៉ះឆ្មាតូចរបស់យើង” អាន់ធ័រនិយាយខ្លាំងលឺពេញភូមិគ្រឹះហើយអ្នកដែលមិនដឹងរឿងរវាងជែលហ្វីនិងអាន់ធ័រក៏មើលមកជែលហ្វីដោយចម្ងល់
(នាងនេះវាជាអ្នកណា?)ម៉ារីនិយាយក្នុងចិត្តតិចព្រមឬាំងខាំមាត់ស្ទើរបែកឈាម...
#ទាសីភ្លើងប្រាថ្នា
#ភាគ១៧
#នាងមារ
(នាងនេះវាជាអ្នកណា?) ម៉ារីនិយាយក្នុងចិត្តតិចព្រមទាំងខាំមាត់ស្ទើរបែកឈាម
“លោកអាន់ធ័រ..” ម៉ារីរត់មកម្ញិកម្ញក់ដូចជាម្ចាស់អាន់ធ័រទាំងដែលមិនចាំថាខ្លួនឯងនៅក្នុងភូមិគ្រឹះនោះមានឋានៈជាអី
“លែងដៃ! យើងមិនចូលចិត្ត” អាន់ធ័រគ្រលាស់ដៃចេញពីម៉ារីងាកមកគ្រាហ៍ជែលហ្វីទៅកាំជណ្ដើរដើម្បីឡើងទៅបន្ទប់មួយទៀតដែលកៀកនឹងបន្ទប់ធំ
“ចង់ញ៉ាំអីដែរទេ?យើងអោយគេលើកមកអោយ..បើឃ្លានចង់បានអីប្រាប់ព្រោះយើងបារម្ភ” អាន់ធ័របើកទ្វារបន្ទប់ហើយគ្រាហ៍នាងអោយអង្គុយលើគ្រែ
“....” ជែលហ្វីងើបមើលមុខគេ
“យើងបារម្ភកូន..” អាន់ធ័របន្ថែមប្រយោគកុំអោយជែលហ្វីយល់ច្រឡំ
“លែងដៃ..ខ្ញុំមិនមែនទារុណដល់ថ្នាក់នោះទេ! ហើយចេញអោយឆ្ងាយពីខ្ញុំផងបានទេព្រោះ...” ជែលហ្វីនិយាយទើបស្ងាត់បន្តិច
ព្រោះនាងមិនទុកចិត្តគេ...
“ព្រោះស្អី?បើកូនយើងមានរឿងអីពួកនោះនឹងងាប់ទាំងអស់”
“លោកនៅតែគិតថាខ្ញុំមិនហ៊ាន?ពេលខ្លះខ្ញុំក៏អាចធ្វើព្រោះដ្រេមស្លាប់ទៅហើយគ្រួសារនោះក៏មិនទាក់ទងនឹងខ្ញុំទៀត..ឱកាសខ្ញុំគឺមានច្រើនពិតមែន” ជែលហ្វីនិយាយព្រមទាំងងាកមុខចេញហើយក៏រំកិលខ្លួនឡើងលើគ្រែ
“បើហ៊ាននាងសាកល៍មើលទៅហាន ជែលហ្វី” អាន់ធ័រនិយាយដោយសម្លឹងកាចតែកាយវិការកំពុងតែឃ៊ែរនាងសម្បើមដោយការដាក់នាងអោយគេងថ្នមៗលើគ្រែ
“....”
“គេងសិនចាំយើងអោយគេលើកអាហារមកអោយ” អាន់ធ័រ
“....” ជែលហ្វីងក់ក្បាល
“ឆ្លើយ!!” អាន់ធ័រប្រែជាមួម៉ៅជាងអ្នកមានផ្ទៃពោះថ្មីថ្មោងទៅទៀត។ គេចាប់ចង្ការរបស់ជែលហ្វីអោយឆ្លើយ
“ចាស៎..” ជែលហ្វីបិទភ្នែកសម្រួលអារម្មណ៍ជាមួយមនុស្សទំនើងហើយឆ្លើយស្រទន់
“ល្អបើមិនស្រួលហៅយើងលឺទេ?”
“លឺហើយ” ក្រោយជែលហ្វីឆ្លើយនូវសំនួរគេរួចរាល់អាន់ធ័រក៏ដកដៃចេញពីចង្ការតូចរបស់ជែលហ្វីហើយងើបដើរចេញពីបន្ទប់ទៅកាន់បន្ទប់ធំរបស់ខ្លួន។ មិនយូរប៉ុន្មានអ្នកបម្រើក៏មកដល់ដូចចិត្តហើយអ្នកទើបមានផ្ទៃពោះក៏មើលទៅអាហារដែលលើកមកដោយការស្រេកឃ្លាន
“អ្នកនាងចង់ញ៉ាំអ្វីផ្សេងទៀតទេ?” អ្នកបម្រើស្រីសួរព្រោះមើលទៅមុខស្លេកស្លាំងរបស់ជែលហ្វី
“អត់-អត់ទេ! ប៉ុណ្ណឹងបានហើយ” ជែលហ្វីតបទាំងញញឹមតិច
“ចាស៎!បើអស់ការហើយនាងខ្ញុំសុំចេញទៅវិញហើយចាស៎”
“អឺ..ឈប់សិន!” ជែលហ្វី
“មានអ្វីឬអ្នកនាង?”
“អ្នកនាងម្នាក់ដែលខ្ញុំឃើញនោះជាអ្នកណា?” ជែលហ្វីសួរធម្មតាៗព្រោះប្លែកមិនឃើញអាន់ធ័រប្រាប់
“អឺ..គឺគ្មានអីទេអ្នកនាង” អ្នកបម្រើស្រីមិនហ៊ាននិយាយព្រោះគិតថាជែលហ្វីនាងអាចនឹងខូចចិត្តរួមជាមួយពេលនេះមានផ្ទៃពោះផង
“អឹម..មិនអីទេ” ជែលហ្វីមើលទៅអាការៈអ្នកបម្រើមិនចង់ប្រាប់ខ្លួននោះក៏ងក់ក្បាលលើកអាហារមកញ៉ាំ...
នៅក្នុងបន្ទប់ធំរបស់អាន់ធ័រ÷
រាងមាំរបស់អាន់ធ័រក៏ងូតទឹករួច ហើយក៏ដើរទៅកាន់កៅអីជិតគ្រែយកសៀវភៅមកអានដោយស្ងៀមស្ងាត់។ ចំណែកឯម៉ារីក៏នៅសម្ញែងខ្លួនលើគ្រែរងចាំអាន់ធ័រតែអាន់ធ័រមិនរវល់។ គេរវល់ជាមួយសៀវភៅថែទាំអ្នកមានផ្ទៃពោះទៅវិញ។ អាន់ធ័របើកសៀវភៅអានម្ដងមួយទំព័រៗដោយស្ងៀមស្ងាត់
“លោកអាន់ធ័រ” ម៉ារីចុះពីលើគ្រែព្រមទាំងមកញ៉ែញ៉ងអាន់ធ័រអោបចុះឡើងៗ
“....” អាន់ធ័រនៅអានសៀវភៅ
“ខ្សឺត..” ម៉ារីអោនថើបថ្ពាល់របស់អាន់ធ័រចុះឡើងៗដាស់អារម្មណ៍គេ
ក្រឹប!! អាន់ធ័របិទសៀវភៅភ្លាមៗងាកមករកម៉ារី។ មានន័យថាម៉ារីដាស់អារម្មណ៍គេបានសម្រេចហើយ
“លោកអាន់...”
អ៊ួក អ៊ួក!! សម្លេងក្អួតចង្អោរលាន់លឺពីបន្ទប់របស់ជែលហ្វីរីឯអាន់ធ័រក៏វាសម៉ារីចេញហើយងើបគ្រូសទៅកាន់ទ្វារ
“លោកអាន់ធ័រ..” ម៉ារីនិយាយដោយការឃ្នើសចិត្តមើលទៅអាន់ធ័រដែលចាកចេញពីបន្ទប់
“មិនយូរយើងនឹងឆ្កឹះនាងចេញពីអាន់ធ័រហើយគ្រប់យ៉ាងបឹងជារបស់យើង” ម៉ារីនិយាយទាំងខឹង។ ចង់ដឹងណាស់ថាជែលហ្វីជាអ្នកណាដែលហ៊ានមករំខានក្ដីសុខនាងបែបនោះ...
តុក តុក!! សម្លេងគោះទ្វារ
អាន់ធ័រគោះទ្វារជែលហ្វីខ្លាំងៗដោយការបារម្ភមុននឹងទាត់ទ្វារភ្លាម
ផាំង!! អាន់ធ័រទាត់ទ្វាររបើក
“កើតស្អី?មានអីមិនស្រួលហេតុអីមិនប្រាប់យើងហាន ជែលហ្វី” អាន់ធ័រស្ទុះចូលទៅក្នុងបន្ទប់ទៅចាប់ស្មារបស់ជែលហ្វីដែលកំពុងតែឡើងអង្គុយលើគ្រែ
“ខ្ញុំ..ខ្ញុំ..អ៊ួក..” មិនទាន់បាននិយាយជែលហ្វីក៏ងើបគ្រូសតៅបន្ទប់ទឹកភ្លាមៗដោយមានអាន់ធ័រទៅតាម...
