#ទាសីភ្លើងប្រាថ្នា
#ភាគ១៨ (ភាគពិសេស)
#ដេតឌីថ្មីថ្មោង
“ខ្ញុំ..ខ្ញុំ..អ៊ួក..” មិនទាន់បាននិយាយជែលហ្វីក៏ងើបគ្រូសទៅបន្ទប់ទឹកភ្លាមៗដោយមានអាន់ធ័រទៅតាម
“ធូរខ្លះឬនៅ?” អាន់ធ័ររឹតខ្នងជែលហ្វីតិចៗដែលនាងកំពុងតែអោនជ្រប់ក្អួតយកៗ
“អ្ហឹក..បានហើយ” ជែលហ្វីអស់កម្លាំងក្អួតហើយក៏ងើបដើរទ្រេតទ្រោតទើបអាន់ធ័រជួយលើកអាសារដោយការលើកបីនាងត្រឡប់ទៅគ្រែវិញ
“អ្ហឹក..ដាក់ខ្ញុំចុះ” ជែលហ្វីវាយស្មាមាំរបស់អាន់ធ័រ
“ចាំដល់គ្រែបើកូនយើងយ៉ាងម៉េចយ៉ាងម៉ាយើងនឹងកាត់នាងជាកង់ៗមិនខាន” អាន់ធ័រសង្កត់សម្លេងធ្ងន់មុននឹងដាក់នាងនៅលើគ្រែពូកទន់ៗ
“លោកទៅបានហើយ” ជែលហ្វីរំកិលខ្លួនឡើងលើគ្រែព្រមទាំងដេញអាន់ធ័រចេញ។ ពិតមែនហើយរាល់ដងនាងគេនៅជាមួយនាង..នាងពិតជាថប់ដង្ហើមខ្លាំងណាស់ថែមទាំងគ្មានសេរីភាពទៀតផង
“ប្រញាប់ទៅណា?បន្ទប់ក៏នៅជិតនេះដើរមិនបានប៉ុន្មានផងយើងចង់នៅលេងជាមួយកូន” អាន់ធ័រពិតជាគួរអោយខ្លាចព្រមជាមួយនឹងចរិតខិលខូច គេចូលចិត្តឆ្លៀតឱកាសដូចជាពេលនេះដៃមាំកំពុងតែលើកមកដាក់លើពោះរាប់ស្មើររបស់នាងអង្អែលចុះឡើងៗប្រៀបដូចជាកម្មសិទ្ធផ្ទាល់ខ្លួន
“ដក-ដកដៃ!ខ្ញុំមិនទម្លាប់” ជែលហ្វីប្រាប់ដោយសម្លេងញ័រឃើញទេរោមនាងបះអស់ហើយ
“អត់!ក៏ធ្វើអោយទម្លាប់អោយហើយ!ស្អែកយើងហៅគេមកធ្វើបន្ទប់អោយកូន..មែនហើយ!យើងត្រូវទិញរទេះតូច,តុក្កតារបស់លេងកូនក្មេងថែមទៀតបន្ទាប់មកចាំអោយជាងធ្វើគ្រែតូចនិងពូកទន់ៗអោយកូនយើងអារម្មណ៍ល្អ” អាន់ធ័រទោះគេកំណាចដូចដែលជែលហ្វីធ្លាប់ឃើញទង្វើគេមែនតែបើនិយាយរឿងកូននាងសង្គេតឃើញទេទន់ខ្លាំងណាស់។ គឺស្រឡាញ់កូនខ្លាំងទាំងទើបតែឥឡូវកូននៅជាដុំឈាមនៅឡើយគេក៏រៀបរាប់ធ្វើតាំងពីពេលនេះ
“ហ៊ឹម..” នាងងក់ក្បាលមិនជំទាស់
“បន្ទាប់មកគឺសម្លៀកបំពាក់តែពេលនេះមិនទាន់ដឹងថាកូនយើងប្រុសក៏ស្រីអញ្ចឹងចាំពិនិត្យដឹងចាំទិញមក! ល្អទេ?” អាន់ធ័ររៀបរាប់ហើយងាកមកសួរយោបល់នាង
“ចាស៎..”
“ល្អណាស់នៅពេលកូនធំត្រូវធ្វើបន្ទប់សៀវភៅកូនក្មេងអោយធំថែមទៀត”
“ខ្ញុំងងុយហើយ! ខ្ញុំចង់គេង” ជែលហ្វីធ្វើជាយកដៃញីភ្នែកទាំងដែលមិនងងុយតែក៏ចង់អោយមនុស្សមិនគួរអោយទុក្ខចិត្តចេញពីនាងឆាប់ៗ
“ហ៊ឹសៗ..នាងដឹងឬអត់ថាពួកយើងភ្លេចធ្វើអី?” មុខអាន់ធ័រចាប់ផ្ដើមកាន់តែខិលដៃគេក៏ឈប់អង្អែលពោះបែរជាអូសមកកាន់ផ្ទៃមុខរបស់ជែលហ្វីតិចៗ
“ភ្លេ-ភ្លេចអី?” ជែលហ្វីដឹងថាខ្លួនឯងកំពុងនៅក្នុងគ្រោះថ្នាក់ក៏រំកិលខ្លួនថយបន្តិច
“ចាំយើងប្រាប់នាង!នាងនេះល្ងង់មែន”
“....”
“គឺបែបនេះ..” អាន់ធ័រអោនទៅជិតមុខនាង
“យើងមកតដៃតជើងអោយកូនល្អទេឆ្មាតូច?” គេនិយាយព្រមជាមួយសម្លេងស្អកហើយខិតមកឡើងលើគ្រែថែមទៀត
“លោក..ខ្ញុំគ្មានកម្លាំងទេ” នាងចង់យំ
“នៅអោយស្ងៀមៗរាល់ដងយើងធ្វើច្បាស់ណាស់”
“រោគចិត្ត..ចេញខ្ញុំគេងហើយ..អ៊ុប” មិនទាន់ចប់អាន់ធ័រក៏ទម្លាក់បបូរមាត់មកលើមាត់តូចរបស់ជែលហ្វីភ្លាមៗ។ ខ្លួននាងចាប់ផ្ដើមក្ដៅដូចរងើកភ្លើងរាងកាយក៏ចាប់ផ្ដើមរឹងស្ដូកអោយការអស់កម្លាំងពីការចាញ់កូនផងនិងគេបបោសអង្អែលផង។ គេគ្រលៀសអណ្ដាតចុះឡើងៗហើយដៃគេដែលទំនេរក៏អង្អែលខ្លួនប្រាណរបស់ជែលហ្វីរួចក៏បន្លំដោះសម្លៀកបំពាក់នាងបោះទៅលើការ៉ូ
“លែង! ក្រែងថាខ្ញុំទ្រលាន់មិនអញ្ចឹង?កុំប៉ះខ្ញុំនិងកូនលោកត្រូវការសម្រាក” ជែលហ្វីយកលេសរួចខ្លួន
“មិនបាន..អ្ហឹម” គេអោនថើបមាត់នាងម្ដងទៀតព្រមទាំងទាញសម្លៀកបំពាក់ខ្លួនឯងដែលជាប់នឹងខ្លួនបោះទៅម្ខាង
“បានហើយ!ខ្ញុំហប់” ជែលហ្វីរុញរាងកាយមាំរបស់អាន់ធ័រចេញតែមិនអាចបានគេក៏ចាប់ដៃនាងលើកទៅលើអស់កុំអិយរំខានដល់ការប្រតិបត្តិការរបស់គេ
“អ្ហឹម..នាងក្រអូបណាស់ឆ្មាតូច..យើងចួលចិត្ត..” អាន់ធ័រសរសើរព្រមទាំងបង្អូសមុខសង្ហាលើរាងកាយគ្មានសម្លៀកបំពាក់របស់នាង
“បានហើយ..អ្ហាស” ជែលហ្វីភ្លាត់សម្លេងថ្ងូរព្រោះមុខសង្ហាររបស់អាន់ធ័រកំពុងតែអោនញក់ញីត្រង់ចន្លោះភ្លៅរបស់នាង
“មិនបានទេឆ្មាតូច!យើង..យើង” គេនិយាយអីមិនចេញព្រមជាមួយអាការៈពិបាកហើយគេក៏ប្រញាប់ធ្វើអ្វីដែលគេចង់បាន
“អ្ហឹក..កុំ..អ្ហា..” ជែលហ្វីស្រែកភ្លាត់មាត់ស្របជាមួយនឹងពេលជាមួយគ្នាពេលដែលភាពរឹងមាំរបស់អាន់ធ័រកំពុងតែរុករានចូលក្នុងខ្លួនរបស់នាង
“សឺត..អ្ហា..យើងចូលចិត្ត” អាន់ធ័រនិយាយព្រមទាំងបំបោលចង្វាក់ក្ដៅគគុកលើខ្លួនប្រាណរបស់ជែលហ្វី
“ខ្ញុំឈឺ..អ្អា..”
“អ្ហឹម..សឺត...” អាន់ធ័រមិននិយាយអីតែក៏បំបោលតែចង្វាក់នោះទៅមុខដោយមិនខ្វល់ពីរាងតូចរបស់ជែលហ្វី
មិនយូរចង្វាក់ស្នេហ៍ក៏ត្រូវបានបញ្ចប់ទៅយ៉ាងរលូន។ អាន់ធ័រទម្លាក់ខ្លួនគេថលើគ្រែជិតជែលហ្វីហើយទាញនាងមកជិតដោយដៃគេក៏អង្អែលពោះរាបស្មើរហើយញញឹមស្រទន់÷
“កុំធ្វើទុក្ខម៉ាមីពេកណា៎..” គេនិយាយដោយការអាណិតស្រឡាញ់កូនក្នុងពោះរបស់ជែលហ្វីហើយអង្អែលពោះនាងចុះឡើងទាំងដែលនាងក៏អស់កម្លាំងគេងលង់លក់បាត់....
#ទាសីភ្លើងប្រាថ្នា
#ភាគ១៩
#ល្បិចនាងមារ
ជាច្រើនថ្ងៃក្រោយមក អាន់ធ័រក៏ធ្វើតាមពាក្យរបស់គេនិយាយពិតមែន។ បន្ទប់ធំមួយសម្រាប់ក្មេងក៏បានធ្វើឡើងយ៉ាងពិសេស របស់របរក៏មានក្នុងនោះយ៉ាងប្រណីត តុក្កតាគរដូចជាភ្នំនេះគេធ្វើជាប៉ាៗបានល្អណាស់។ ហើយរួមទាំងគេអភ័យឯកសិទ្ធិអោយនាងរើសរបស់របរអោយកូនគេតាមចិត្តទាំងដែលនាងមិនដឹងខ្លួនសោះ ហើយអោយនាងដើរលម្ហែខាងក្រៅទៀតផង។ នាពេលព្រឹកមួយក្នុងភូមិគ្រឹះ ជែលហ្វីកំពុងតែអង្គុយនៅតុអាហារព្រមជាមួយនឹងអំបោះចាក់នៅនឹងដៃ÷
“កំពុងធ្វើស្អី?” អាន់ធ័រគេចុះពីលើបន្ទប់មកក្រោយក៏ដើរចូលមកអោបអង្អែលពោះនាងថ្នមៗ
“គឺកំពុងចាក់មួកនោះអី” ជែលហ្វីគិតតែឈ្ងោកមុខឈ្ងោកមាត់ផ្ចិត់ផ្ចង់លើការចាក់
“ចាំទិញទៅ!ចាក់នាំតែហត់អត់អំពើ..អោយមកណេះ” អាន់ធ័រកញ្ឆក់យកអំបោះចេញពីដៃជែលហ្វីហើយបោះវាទៅក្នុងធុងសម្រាមជិតនោះ
“អេ៎..” ជែលហ្វីធ្វើមុខមិនសប្បាយចិត្ត។គ្រាន់តែចង់ធ្វើអីបន្តិចក៏មិនអោយគឺគេចង់អោយនាងអង្គុយនៅស្ងៀមៗចាំដល់តែថ្ងៃកូនគេកើតឬយ៉ាងម៉េច?
“រៀបចំអាហារមក” អាន់ធ័រប្រាប់អ្នកបម្រើស្រី
“ចាស៎..” អ្នកបម្រើស្រីនិយាយ
“ហើយចុះអ្នកនាងម៉ារី?” ម៉ែដោះដែលលើកអាហារចូលមកក៏សួរទើបអាន់ធ័រប្រាប់
“លើកយកអោយនាងទៅ..បើមិនចុះមកយកទៅអោយនាងផង!គួរអោយធុញ” អាន់ធ័រប្រាបើទាំងធុញទ្រាន់ហើយក៏ដាក់ខ្លួនអង្គុយចុះជិតអ្នកមានផ្ទៃពោះ
“ចាស៎អ្នកប្រុស” អ្នកបម្រើស្រីទទួលបញ្ជារួចក៏រៀបចំអាហារមួយថាសឡើងទៅខាងលើ
“ហើយនាងនៅមើលអីទៀត?មិនញ៉ាំទៅថ្ងៃថ្មើរនេះហើយកូនឃ្លានស្លាប់ហើយ” អាន់ធ័រងាកមកប្រាប់ជែលហ្វី
“ចាស៎” ជែលហ្វីងក់ក្បាលព្រមទាំងចាប់សមញ៉ាំអាហារយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់...
តុក តុក!! សម្លេងគោះទ្វារបន្ទប់របស់ម៉ារីដែលនៅក្នុងនោះ
“ប្រហែលជាអាន់ធ័រមកហៅហើយ” ម៉ារីញញឹមចុះពីលើគ្រែរត់មកបើកទ្វារភ្លាមៗ
ក្រាក!! ម៉ារីបើកទ្វារព្រមទាំងខកបំណងជាមួយនឹងគំនិតខ្លួនឯងអំបាញ់មិញ
“អ្នកនាងនោះអាហារចា៎” អ្នកបម្រើស្រីលើកអាហារចូលមកខាងក្នុងទុកលើតុអោយម៉ារី
“ចុះអាន់ធ័រ?!” ម៉ារី
“អ៎..លោកអាន់ធ័រកំពុងតែញ៉ាំអាហារជាមួយនឹងអ្នកនាងហ្វី”
“....” ម៉ារីខាំធ្មេញក្រឺតៗ។ ហេតុអីអាន់ធ័រមុនមកហៅនាង?
“អញ្ចឹងខ្ញុំសុំទៅវិញហើយអ្នកនាង” អ្នកបម្រើនិយាយមុននឹងចាកចេញពីបន្ទប់ហើយម៉ារីក៏ដើរមកដាក់ខ្លួនអង្គុយលើគ្រែទាំងគំរោះគំរើយ
“ចង្រៃមែន..”
រ៉ឺង រ៉ឺង!! សម្លេងទូរស័ព្ទម៉ារីរោទិ៍
“អាឡូប៉ា!!” ម៉ារីលើកទូរស័ព្ទទាំងមិនសប្បាយចិត្ត
(យ៉ាងម៉េចហើយកូនប៉ា?)
“ដូចដែលធ្លាប់តេរទៅប្រាប់អញ្ចឹងប៉ា! អាន់ធ័រគេមិនខ្វល់ជាមួយខ្ញុំទេគេខ្វល់ជាមួយនាងម្នាក់នោះ”
(កូនស្រីប៉ាឆ្លាតមិនរកវិធីកម្ចាត់នាងចេញទៅ)
“រកគឺដឹងតែរកហើយប៉ាតែអាន់ធ័រគេនៅជាមួយនាងនោះជាប់សឹង២៤ម៉ោងគ្មានឱកាសបានធ្វើការសោះ” ម៉ារី
(ប្រញាប់បន្តិចទៅណា៎កូនជិតមួយខែ)
“ចាស៎ប៉ា!ប៉ុណ្ណឹងបានសិនហើយប៉ា” ម៉ារីនិយាយដោយធុញទ្រាន់ពេញបន្ទុកហើយក៏បិទទូរស័ព្ទទៅ
“ធ្វើយ៉ាងម៉េចទៅ?” ម៉ារីក្ដាប់ដៃណែនកំពុងរកនឹកវិធីអោយចេញឆាប់ៗ...
ពេលថ្ងៃបន្តិច អាន់ធ័រក៏មានការរវល់ចេញទៅក្រៅហើយក៏ជាឱកាសរបស់ម៉ារីដូចគ្នា÷
“យើងទៅក្រៅ!ចង់បានអីយើងទិញមកអោយ” អាន់ធ័រសួរទៅកាន់ជែលហ្វីតែនាងគ្រវីក្បាល
“អត់ទេ”
“មិនបាច់ធ្វើស្អីទេទៅគឹងនៅបន្ទប់អោយតែសកងៀមៗទៅចាំយើងត្រឡប់មកវិញ” អាន់ធ័រនិយាយព្រមទាំងងាកខ្លួនចូលទៅក្នុងឡានសេ៊រីទំនើបរបស់ខ្លួន
“ចាស៎..” មិនយូរឡានរបស់អាន់ធ័រក៏ចាកចេញទៅហើយជែលហ្វីក៏ងាកដើរចូលទៅក្នុងភូមិគ្រឹះវិញ
ងាកទៅម្ខាងនៃភូមិគ្រឹះ ម៉ារីកំពុងតែដើរលបៗដើរទៅខាងកហរោយសួនដែលមានអ្នកថែសួនប្រុសកំពុងតែស្រោចទឹកផ្កាដោយក្នុងដៃកាន់ដំបងមួយ÷
“អ្នកនាងត្រូវការ..” អ្នកថែសួនប្រុសប្រុងនឹងសួរនាំតែម៉ារីក៏តារដំបងឡើងខ្ពស់វាយលើអ្នលថែសួនភ្លាមចំកញ្ចឹងកធ្វើអោយសន្លប់បាត់ស្មារតី...
