shameless | banginho

''gerçek değil''

Bir önceki bölüm verilen oylar mı halis miydi? Hikayenin en çok oy verilen bölümü olmuş çok ama çok mutlu oldum :> Aynı oyları bu bölüme de bekliyorum ve tabii ki yorumlarınızı da <3

''Merhaba, beni duyabiliyor musun?''

Çınlayan kulaklarımda uğuldayan ses ile gözlerimi aralamaya uğraştım. Her yerim çok acıyordu ve çok fazla üşüyorum.

Bana seslenen kişinin kadın mı yoksa erkek mi olduğunu anlayamamıştım. Konuşamıyordum bile. Tüm vücudum uyuşmuştu.

''Şu an hafif derecede hipotermi geçiriyorsun. Yardım çağıracağım, endişelenme.''

Çok hafif araladığım gözlerimi yeniden kapattım. Kim olduğunu bilmediğim şahıs iki parmağını boynuma ve bileğime hafifçe bastırdı.

''Nabzın düşük, durum ciddi gibi görünüyor.''

Hayır henüz ölemezdim. Hem çok gençtim hem de cenazemde Hyunjin Chris'i teselli ediyorum adı altında ona yaklaşacaktı.

''Evet atacağım konuma en acilinden sağlık ekibi istiyorum... Çabuk olursanız iyi olur teşekkürler.''

Sanırım konuşan kişi kadındı.

''Adını söyleyebilir misin? Söyleyemezsen zorlama kendini.''

''M-minho...'' Ağzım bile acıyordu.

''Memnun oldum Minho, ben de Sana. Birazdan sağlık ekipleri buraya gelecek.''

Bir şeyler mırıldandım ama kendim bile anlamamıştım.

''Minho uyumaman gerekiyor.''

''Uykum var.''

Sana denen kadın beni konuşturmaya çalışıyordu. Kaç yaşında olduğumu, hangi bölümde okuduğumu her şeyi soruyordu.

''Ulaşabileceğimiz bir arkadaşın var mı? Yoksa yalnız mısın?''

''Y-yalnız değilim.''

Hayal meyal bir şeyler yaşadım ve sanırım sağlık ekipleri gelmişti. Kuytu bir bölgede olduğumuz için kimseler yoktu neyse ki. Bir de başıma üşüşüp ne oldu ne oldu diye soran meraklı insanlarla uğraşmak istemiyordum.

Beni yavaşça kaldırıp sedyeye yatırdılar ama canım felaket acıyordu. Sesim çok kısık çıkıyordu ve canımın acısına ağlıyordum. Sıcak gözyaşlarım üşümüş yanaklarıma değdikçe donuyordu sanki.

Annemi istedim hem de her şeyden çok istedim. Sızlanarak ağlıyordum. Sonrası ise yine karanlık.

Bayılmışım.

***

Yeniden gözlerimi açtığımda Chris'i buldum karşımda ve o an sanki yeniden doğmuş gibi oldum. Chris eğildi ve alnıma minik minik öpücükler kondurdu. O da benden farklı değildi. Kızarmış gözleri ağladığını ele veriyordu.

Burnunu çekti ve bir öpücük daha kondurdu sonra geri çekildi.

''Aşkım...'' Fısıldadı.

''Acıyor.''

''Neresi acıyor bebeğim?''

''Her yerim.''

Chris gözlerini kapattı ve dudaklarını birbirine bastırdı.

''Hepsi benim yüzümden oldu.''

Hayır kendini suçlamasına izin veremezdim.

''Gelmeyi ben istedim.''