Vanilya Kokusu (Tamamlandı)

26- Sevdim

Sevmek güzeldi.! Hele ki, kavuşmak yok mu? Nice sevinçleri hiç edecek cinstendi!

Kavuşmalıydı her insan sevdiğine, vuslatın mükemmelliğini yaşamalıydı. Kimi için zor, kimi için kolaydı kavuşmak!

Ama, kavuşmalıydı her insan sevdiğine!

...

Havin, ne denli zor kavuşduğunu düşündü.! Böylesi zor olan kavuşmanın ona ve Yunus'a güzellikler getirmesini diledi.

Aklı ise, hep Şahmeran konağında idi. Konakta yokluğu fark edildiğin de, neler yaşandığını fazlası ile merak ediyordu.

Tek temennisi Sidar'dı, bir tek o durdura bilirdi kana susamış abilerini, babasını.

Zihnine düşen görüntüler, gözlerin de yaşların birikmesine sebep olmuştu. Yaşları bir bir ıslatırken yanaklarını, bir kez daha yaşamıştı o geceyi!

Konaktan ayrıldığı gecenin akşamın da yaşadıklarının etkisi büyüktü, çıkıp Yunus'a gelmesin de! Kardeşinin de vermiş olduğu onay, daha bir cesaretlendirmişti Havin'i.

Ardına bakmadan gelmiş, pişmanlığın zerresini de yaşamıyordu, fakat hatırladığı anlar ağlamasını engellemiyordu!

...

Olay akşamı;

Kızarmış gözleri ve soluk yüzü ile yemek sofrasına doğru ilerledi Havin. Sessizce herkese 'afiyet olsun'  dedikten sonra oturdu yerine.

Ablasının ağladığını fark eden Sidar, sinir ile bıraktı elinde tuttuğu çatalı. Sidar'dan gelen ani hareket ile masa da bulunan herkesin gözü ona çevrilmişti.

Havin, gelen sesten sonra korku ile yerinden sıçramış, Sidar ise ablasına bakarak konuşmuştu;

- Korkacak olan sen değilsin ablam! Sen dışında herkes korkmalı!

Aram ağa, son beşiğinin söylediklerinden sonra sinir ile konuştu oğluna;

- Artık ileri gidersin Sidar! Nerede durman gerektiğini öğrenesin!

Abilerinin kafaları, babalarının söylediklerini onaylarcasına sallanıyor, babalarından korkuları olmasa kardeşlerini öldüreceklerinden şüphe sezdirmeyen bakışlar atıyorlardı.

Sidar, babasına bakarak konuştu;

- Ben bilirim nerede duracağımı Aram ağa! Ama sizin bilmediğiniz saygıyı, size nasıl anlatacağımı bilemem!

İşte bu patlama noktası olmuştu, abileri babalarının gözlerine girme çabası ile Sidar'a yüklenirken, Aram ağanın tek suçladığı Havin'di.

Kopan kargaşa da Aram ağa, Havin'e vurmak için yöneldiği vakit, Sidar babasının önüne attı kendini.

Aram ağa, suçlayıcı sözlerini bir bir sıralarken Havin'e, büyük oğulları tutuyordu kollarından.

- Senin yüzünden hepsi! Oğullarımın birbirine düşmesinin sebebi sensin. Biriniz geberip gitti! Kurtuldum sayıyordum ki, diğeriniz bela oldunuz ocağıma!

Seni de fıratın derinlerine gömeceğim, ama vermeyeceğim bunu çıkarmayasın aklından!

Aram ağanın biten sözlerinin ardından Sidar babasına bağırmaya başlamıştı ki, bir çığlık inletti konağı;

- Sevdim.. Sevdim.. Sevdim ben evet.. Kendimden nefret ettim ama, sevdim..

Hepinizin nasıl yüzüne bakacağımı düşündüğüm her gece, uykusuz geçirdim ama, yemin ediyorum sevdim ben.. Kalbime söz geçiremedim ben..