Kötü haberin acısı malum olur ya insana, nereden gelir bu hissiyat?
İçimizdeki sıkıntıları hep bir şeylere yorarız, çünkü biz insanoğlu nedensiz bir şey yapamaz, nedeni olmayan bir şeye inanmayız!
...
Evin, yüreğini sıkıştıran ağırlık ile çıktı odasından, sanki iki göğüsünün arasına bir yumru oturmuş, nefes almaması için ne varsa yapıyordu.
Nefesi iyiden iyiye kesilmeye başlamıştı ki, Yunus ve Havin'in kapısına dayandı.
Saat gece yarısını geçiyorken hızla vurulan kapının korkusu ile sıçradılar yataklarından.
Yunus, kapıyı açtığında bir eli duvara dayalı, bir eli boğazında, ağlamaktan konuşamayan bir Evin ile karşılaşınca korku ile kucakladı yengesini;
- Evin, ne oldu güzelim sana?
Evin, cevap veremezken ağlaması daha da şiddetlenmişti. Yunus, hemen avluda ki koltuğa oturttu Evin'i.
Havin, koşarak su getirdi odadan, içtiği su ile biraz da olsun kendisine gelen Evin, kesik kesik konuştu Yunus'a;
- Abi.. Abi ben.. Ben iyi değilim..
Yunus'un korkusu artarken, sinirle kardeşini sordu;
- Mirza nerede? Gelmedi mi?
Bu konakta aile fertlerinden biri Yusuf değil de, Mirza diyorsa şayet, bu artık son nokta olduğunun göstergesi demekti.
Evin, ağlayarak kafasını salladı yok dercesine. Yunus, artık son noktasına ulaşmıştı ki, sansürsüz küfürlerini sıralayarak odaya girdi ve arabasının anahtarını, telefonunu ve cüzdanını alıp çıktı.
Havin ise, eltisinin elini tutmuş, boşluğa karşı iç çekişlerini sıralamasını yaşlı gözleri ile izliyordu.
Yunus, abisinin odasının kapısına geldi ve kapıyı tıklattı. Yalçın, Asmin'den sonra tilki uykusunun esiri olmuştu ki, anın da uyandı.
Bir kez daha tıklatılan kapıyı açtı ve karşısında simsiyah gözler ile burnundan soluyan kardeşini görünce, şaşkın şaşkın sordu;
- Ne oldu lan? Beni mi öldürmeye geldin?
Yunus, sessiz olmaya özen gösterdiği sesi ile dişleri arasından tıslayarak cevapladı abisini;
- Hadi abi gidiyoruz!
Yalçın, odaya çevirdi kafasını, karısı ve kızı derin bir uykudalardı. Ardından kardeşine döndü ve odadan çıktı.
Usulca kapattı kapıyı, Asmin uyanmamalıydı. Sorgusuz sualsiz kardeşinin peşine takıldı, merdivenlerden inerken girişteki avluda bulunan çardakta kendinden bir haber Evin'i buldu gözleri.
Ne olmuştu küçük gelinine böyle?
Abisinin bakışlarını fark eden Yunus, anlatmaya başladı;
- Mirza bey gelmemiş yine, Evin nefessiz kalmış kız sıkıntıdan, ağlayarak bizim odanın kapısına dayandı.
Artık sen düşün, ne denli zorluk içinde kaldı ki bizim kapıya dayandı.
Yalçın, kardeşine küfürlerini sıraladığı yerde avluya ulaşmışlardı. Yalçın, yönünü Evin'e çevirmişti ki, konağın kapısı büyük bir gürültü ile açıldı ve içeriye giren adamın haykırışı, Saraçoğlu konağının yası olmuştu.
- Rüstem beyim.. Rüstem beyim.. Mirza.. Mirza beyimi vurmuşlar.
Evin, ne duyduğunu idrak edemezken Havin'e doğrulaması için sordu;
أنت تقرأ
Vanilya Kokusu (Tamamlandı)
قصص عامةBen geldim ana.! Bu sefer tek gelmedim ama, gelinini getirdim sana, vanilya kokulu kadınımı.! Ben bilmem seni, anlatılan kadarsın bende, resimler de gördüğüm kadarsın gözlerim de.! Ama öyle büyüktür ki içimdeki sevdan, bir o kadar da büyüktür içimde...
