Yaklaşık beş saat uyumuşlardı birlikte. Tadashi sürekli uyansa da hiç kıpırdamamıştı Kei rahat uyuyabilsin diye. Onlar uyurken çocuğun annesi gelip hemşirenin uyarılarını çocuklar yerine o dinlemişti. Biliyordu yaklaşmamaları gerektiğini ama birbirlerinden uzak duramadıklarının da farkında olduğu için bir şey diyemiyordu. Hem Tadashi olabildiğince maske takmaya çalışıyordu.
En sonunda Kei de uyandığında hemen saate bakmış ve hızla çocuğun kucağından kalkmıştı. Hissettiği hareketle Tadashi de gözünü açmıştı.
"Kaç saat kucağında yatmışım, neden kaldırmadın?" diye sordu Kei gözlüğünü çıkarıp gözlerini ovalarken.
"Ben de uyudum."
"Öyle belin ağrımadı mı?"
"I-ıh." dese de ağrımıştı aslında. Ama bunu söylese Kei'nin kendine kızacağını bildiği için gerek duymamıştı.
Kei koltuktan kalkacakken sandalyede oturan kadını görüp duraksadı. "Yamaguchi-san, günaydın. Ne zaman geldiniz?"
"Günaydın canım. İki saate yakın oldu geleli. Uyuduğunuzu görünce hiç ellemek istemedim."
"İyi yapmışsın, kahvaltı yaptın mı?" diye soran Tadashi olmuştu.
"Gelmeden yapmıştım. Siz yediniz mi?"
"Evet! Kei bir sürü güzel şey almıştı onları yedik."
"Miden nasıl oldu peki?"
"İyiydi, kusmadım." demesinin ardından gerindi ve ayağa kalktı tutunarak. Başı yine dönmüş olsa da belli etmemeye çalışmıştı.
O kalktığında Kei de kalktı ve "Koltuğu düzeltelim." diyerek kenarından tuttu yine. O onu çevirirken Tadashi lavaboya ilerlemişti.
"Gece nasıldı, uyuyabildi mi?" diye sordu kadın çocuk kapıyı kapattığında.
"Hm hm. Ara sıra uyandı, bir de biraz ateşi çıktı ama onun dışında güzelce uyudu."
"Sen? Uyumadın mı?"
"Uyuyamamıştım."
"Burada sen de çok yıpranıyorsun, bu gece eve git olur mu?"
"Bu gece de kalayım, yarın giderim."
Kadın da biliyordu ısrar etse de Kei'nin fikir değiştirmeyeceğini, o yüzden boşuna dil dökmek yerine başıyla onaylamakla yetinmişti.
Tadashi lavabodan çıktığında yatağın kenarına oturdu ve Kei'ye baktı. "Bugün dışarı çıkamayız değil mi?"
"Kar durursa çıkabiliriz ama çıkmasak daha iyi olur bence."
"O zaman aldığın oyunu oynayalım!" derken dolaba koyduğu kutuyu almak için tekrar kalkmıştı.
"Yatakta oynayalım bence."
"Olur."
İkisi de yatağa oturduğunda kutuyu açıp kartları çıkarmıştı Kei. Bununla uğraşırken vakit hızlı geçecekti kesinlikle.
.
Akşam karanlığı bastırmadan önce dışarı çıkan Kei hava karardıktan sonra dönmüştü hastaneye. Önce eve gidip duş alıp annesinin yaptığı yemeklerle çıkmış, oradan alacağı şey için merkeze inmiş, sonra da hastaneye dönmüştü. İçeri girdiğindeyse beklemediği bir manzarayla karşılaştığı için endişelenmişti.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
saudade || TsukiYama
FanfictionSaudade: Portekizce; bir kimsenin yokluğunda hissedilen derin özlemi ve bir zamanlar kaybettiğin bir şeyin, bir daha asla senin olamayacağını anladığın an yaşadığın his
