saudade || TsukiYama

❄️

Odaya girdikleri an kimseyi görememesiyle "Annem yok." diye mırıldanan çocuğu yatağa doğru yaklaştırdı ve sandalyeden kalkmasına yardım ederek yatağa oturttu Kei. "Kafeteryaya inmiştir belki."

"Arayalım mı? Eğer oradaysa bize de çay alsın, çok üşüdüm ben."

"Tamam arayalım."

Tadashi telefonunu cebinden çıkarıp rehberde annesini bulduktan sonra arama tuşuna basıp kulağına götürdü. Sonuna kadar çalsa da cevap gelmemişti.

"Meşgule verdi."

"Dur bekleyelim, geri döner birazdan."

"Tamam."

Beklerlerken televizyonu açmış, izleyecek bir şeylere bakıp bulamadıktan sonra yine de kapatmamışlardı. Boş bir ses kaynağının olması bile odanın ölüm sessizliğinde olmasından çok daha iyiydi.

Dakikalar geçmesine rağmen annesi  geri dönmediği için Tadashi endişelenmiş, tekrar aramıştı ama yine duymamıştı kadın.

"Duymuyor."

"Mesaj da at."

Çocuk başını sallarken nerede olduğunu soran bir mesaj yazıp yollamıştı annesine. Şimdi cevap vermezse daha çok endişelenecekti.

Birkaç dakika daha geçtiğinde bir de Kei'nin telefonundan aramayı denemiş ama yine yanıt alamamışlardı. "Aşağı inip baksak mı?"

"Ben gidip bakayım, sen burada bekle."

"Ama-"

"İkimiz de gitsek aynı şeyi yapacağız, senin dinlenmen lazım olduğu için burada bekle. Hemen döneceğim."

"Tamam.."

O odadan çıkınca Tadashi sesli bir nefes verip gözlerini kapatmıştı. Annesi böyle habersizce ortadan kaybolmazdı normalde, belki de abartıyordu ama bayağı endişelenmişti elinde olmadan. 

Kei gideli 10 dakikaya yakın olmuştu. O sürede Tadashi annesini birkaç kez daha aramıştı belki açar umuduyla ama açmamıştı tabii. Kei'yi de aramıştı bir kere ama çocuk başkasıyla konuşuyordu. Kendisi de kalkıp çıkmak istese de bunu yapacak gücü yoktu, o yüzden camın önüne geçip dışarıya bakmaya başlamıştı.

O orada beklerken Kei her yere bakmış ama kadını bulamamıştı. Böyle bir anda gidip de telefonlarını açmaması için çok önemli bir şey olması gerekiyordu, işiyle ilgili bir şey olabileceğini düşündü ama durumuna rağmen gayet düzenli çalışıyordu. Başka bir sebep de gelmemişti aklına.

Merdivenleri çıkarken telefonunun çalmasıyla heyecanla ekrana baksa da arayan Akiteru'ydu. "Efendim?"

"Kei, ben geliyorum da, bir şey istiyor musunuz?"

"Hayır. Ne zaman burada olursun?"

"15 dakika."

"Tamam."

Telefonu kapatacakken aklına gelen şeyle tekrar konuştu. "Bir şey diyeceğim."

"Hm?"

"Yamaguchi-san'ı arayabilir misin? Burada değil ve telefonlarımızı açmıyor, belki seninkini açar ve yakınlardaysa birlikte gelirsiniz."

"Tamam, arayayım."

Kapının önüne gelmişti biraz sonra. İçeri girince görüş açısına ilk giren camın önündeki duran sevgilisi olduğunda hemen ona doğru yürüdü.