CHAPTER 3

3.6K 74 5
                                    

Kayden's POV

I don't know why I'm panicking but seeing my Mom at the gate made me anxious.

Pinarada ko agad ang sasakyan nang makarating at pumasok sa loob, not minding the presence of my mother.

When I enter our house I called for her name , but there was no response.

“ Wala na siya iho , 'wag kang mag alala di malalaman ng mga tao—”

“ Will you shut your mouth Mom?And what are you even doing here at my house.” dahil sa halong inis at kabang nararamdaman ko ngayon ay nasigawan ko ang aking ina.

I don't even know if she's still my mother.

Maybe biologicall , Yes.

“ Hindi ba pwedeng bisitahin ng ina ang anak niya? Dahil ba sikat kana kaya m—”

“ Anak? You even call yourself a Mother? After leaving me with your new husband sa ibang bansa? ” di makapaniwalang sambit ko rito.

“ Ayan nga bang sinasabi ko at lason ang dulot ng babaeng yan sayo. Siya ang sisira sa career mo,  anak. Ang habol lang non ay walang iba kundi pera.”

Napatigil ako ng marinig iyon.

Halos maputol na ang natitira kong pasensiya. I can't even fathom that she's my mother , when she's acting like an immature.

“Kaya mo pinaalis?” pang aakusa ko sa kaniya ng bumalik ang yayang inutusan ko na halughugin ang buong bahay maging ang kwarto niya.

And I was fuming mad whe I found out na umalis na nga siyang naka-maleta.

Fuck , my hands are trembling right now.

“No of course not , I won't do that , nirerespeto naman kita anak kaya't hindi ako makikialam sa buhay mo. Here, she leave a note , a proof na siya mismo ang kusang umalis.”sambit niya ng malumanay at mapangkombinsi.

Then she handed me a piece of paper.

I was hesitant to accept and read it when there's a high possibility that she only fabricated this just to convince me.

But when I read the note, I know that it will be the start of my meangless life again.

“ Hindi ko masabi iTo ng harapan .Kaya isUsulat ko naLang. I'm pregnant , but yOu're not the father of my child. Si Nelson yung kaibiGan ko , may nangyari samin nung gabing di ako umuwi.”

Hindi ko agad kayang paniwalaan ang nakasulat at alam kong hindi niya ito kailanman man magagawa sakin.

I know her too well.

But my mind started panicking , when I recognized the penmanship.

The way every word is exactly written as the same as her unique penmanship.

Alam ko ang sulat kamay nito dahil halos ilang taon na kaming magkasama.

But there's no way , she would do this to me.

Unti-unti akong nanghina at nagsimulang tumulo ang luha saking mata na kanina ko pa pilit pinipigilan.

I fucking trust her!

Nung sinabi niyang magkaibigan lang sila ng lalakeng yun!

I can't believe this.

LET HERWhere stories live. Discover now