V İ R A

12.bölüm

İnsan kaç kere sınanırdı hayatı boyunca.
Yada sevdikleri tarafından istemedikleri hayata zorlanırdı ki.
Sınanıyordum ben sevdiklerimle, ailemle.
İstemediğim bir hayata zorlanıyordum.
Kimse bana sormuyordu ki sen ne istiyorsun diye.

Sürekli birilerinin benim hayatım ile ilgili karar vermesini bekliyordum.
Öyleydi çünkü.
Birileri birşeyler ister, diğer taraf tam tersine karar verir ve uygular.

Ne istediğimi, ne yapmam gerektiğini bilmediğim karmaşık bir döneme girmiştim.
Ben bu kadar zorlanırken sevdiğim insanlar yanımda olmak yerine karşıma geçmişti.

Ben kimdim.
Ben nereye aittim.
Benim amacım, hayallerim neydi.

Neden kimse beni görmüyordu.
Sanki görünmez olmuştum.
Herkesin hakkımda bir fikri, bir kararı vardı.
Herkes kendince haklı nedenler sunuyordu.

Ama asıl haklı olan ben değil miydim.
Benim fikirlerimin bir önemi yok muydu.
Yorulmuştum.
Kavgalarını, fikirlerini, kararlarını benden uzakta alsındı herkes.
Ben çok Yorulmuştum.

Avazım çıktığı kadar bağırmak istiyorum,
Görün beni, bende buradayım diye.
Saygı duyun bana, kararlarıma  düşüncelerime.
Yok saymayın beni.

Onların aralarında ki bu kavga benden çıkmıştı artık.
İnata binmişti sanki.
Sanki daha çok bir eşya, heykel'den bahsediyorlardı.
Vira buraya ait, hayır buraya ait diye.

Ben hiçbir yere ait değildim ki.
Annem öldü ben memleketsiz kaldım.
Annem öldü ben kimsesiz kaldım.
Annem öldü.
Benim annem öldü.
Acıma saygı duyun, acımı görün.
Kimseyi istemiyordum ki ben.
Annem olsun yeterdi bana.

Ananem, dedem, dayım, abim, babam ve daha tanışmadığım babaannem, dedem vardı belki amca, hala, kuzen.
Bu kadar kalabalığın içinde kimsesiz olmakdı zor olan.

Ananem ve dedemin aksine ben kabullenmişdim babamı.
Evet annem hata yapmıştı.
Ne bana nede babama anlatmamıştı gerçeği,
Yıllarca beni terk ettiğini düşündüğüm babam gelip zorla yanına almıştı beni.

Babam, onun aksine Aydın'da da kalmak istemiştim.
Çünkü doğup büyüdüğüm ailem oradaydı.
Kopamazdım oradan.

Ben her şeyi herkesi kabullenmişken,
Onlar beni kararlarım ve isteklerimle kabullenmedi işte sorun buradaydı.
Hep ben bir şeylere tamam demek zorunda bırakılıyordum.

Şu an olduğu gibi.
Bugün günlerden cuma'ydı.
Babama dediğim gibi Aydın'a gitmek için bilet bakmıştım.
Bu benim hakkımdı ve ben gidecektim.
Tabi dayım,
'güzel Vira'm bu hafta sonu ailenle tanış onlara ayıp olur bebeğim.
hem annemleri iki günlük bir tatile götürüyorum haftaya gelirsin dayıcım.' diye mesaj atana kadar.
'peki' diye yanıt verdim sadece.

Ne diyebilirdim ki başka.
Yine birileri kararlar vermişti hakkımda.
Bu seferde onların istediği olsundu.
İlla ki benim istediğimin olacağı zamanlarda gelirdi.

Ama ben kolay kolay Aydın'a gitmezdim.
Ne kadar çok onları özlesemde, ne kadar çok gitmek istesemde gitmezdim hemen.
Çünkü mahkemeden sonra ilk gitmek isteyişimdi bu.
Gerçi babamın zorla getirdiğinden beri ilkti.
Ama onda bile kararımı ezip geçmişlerdi.
Sevgili ailemin geri kalanı ile tanışacaktım ne mutlu.

Dayımın mesajından sonra durgunlaşmıştım ister istemez.
Ediz beni güldürmek için şakrabanlık yapıp durmuştu.
Canım edii bir tek o vardı her kararıma saygı duyup, yanımda olan.
Onu daha fazla üzmemek için gülmeye çalışmıştım sürekli.