Are We Sinners?

13 თავი (18+)

თეჰიონის pov

ნუთუ იეჭვიანა? არა რა სისულელეა. მაგრამ რატომაც არა? იუნას შემთხვევაშიც ხომ იგივე დამემართა. არ მინდა ამაზე ვიფიქრო, საერთოდ ისიც კი არ მაქვს გაცნობიერებული რას ვაკეთებ. უბრალოდ ვტკბები ცხოვრებით. როგორც ის მაგრძნობინებს თავს, ისე ჯერ არ მიგვრძნია თავი. რატომ უნდა გავექცე იმას რითაც შემიძლია უსაზღვრო სიამოვნება მივიღო? ჩემი გონების ნაწილი ხვდება რომ ეს არასწორია და მუდამ ჯიმინის სიტყვებს იხსენებს, მეორე ნაწილს კი არ სურს ამის შეწყვეტა.

დიახ მე მარტივად ვხვდები დამოკიდებული, იქნება ეს ადამიანი თუ არა. რამდენჯერაც არ უნდა ჩავიხედო მის მრგვალ თვალებში, რომელიც აცრემლიანებულიც მაწვს ნანახიც და სიამოვნებით სავსეც, მატყვევებს, ლაპარაკის უნარს მართმევს, ისევე როგორც მისი ღიმილი და სხეული. ცხოვრებაში პირველად განვიცდი ამას, რადგან ადრე სულ გავურბოდი, უბრალოდ ჩემს ირგვლივ ყველა თავის თავს აჩენს, აღარავინ უსმენს მშობლებს, მაგრამ მე მაინც არ შემიძლია მათ წინააღმდეგ წასვლა. უბრალოდ გატაცება როცა ჩაივლის ამ ყველაფერს დავასრულებ.

ჰეჯინი კარგი გოგოა, მაგრამ არ ვიცი რატომაა ჩემთვის ასე რთული მისი შეყვარება, ვფიქრობდი შევძლებდი მაგრამ ჯონგუკის შემდეგ საერთოდ აღარც ვფიქრობ ამაზე.

მის ბინასთან მივედით, მისმა ხელის წამორტყმამ ჩემს უკანალზე კი რატომღაც გადამაფიქრებინა იქ შესვლა.

"იცი, სჯობს წავიდე და ხო ჰეჯინს ახლავე დაველაპარაკო, რაც მალე მით უკეთესი" არ მიშვებს, მკლავზე მიჭერს ხელს და შიგნით მათრევს, კედელთან მაყუდებს.

"სახლამდე უნდა მომეთმინა ხომ ასეა? აი მოვითმინე, რატომ გარბიხარ?"

"არ გავრბივარ" ჩემს ტუჩებს უყურებს, მე კი ძალით ვილოკავ და შემდეგ ქვედა ტუჩს ვკბენ.
წელზე მიჭერს ხელს და უკანალთან მალევე აცურებს, ძლიერ მიჭერს. პირიდან დაუკითხავად ამომდის სიამოვნების გამომხატველი ბგერები. ტუჩებზე მაცხრება, მკბენს და ენას შიგნით აცურებს, რადგან პირი ისედაც ღია მქონდა. მეც ვყვები. მისი კოცნა აჰჰ ღმერთო...