Değişik | Barış Alper Yılmaz

0.4

iyi Okumalar 🖤

..

Yüzümde ki gülümsemeyi silmeden İdili dinlemeye devam ettim balkonuma kurulmuşken.

" Ben de bilemedim ne yapacağımı Efeyi aradım canım. Sağolsun o da geldi hemen halletti."

Kaşlarım benden bağımsız havalandığında dudaklarımı ıslattım yavaşça.

" Sesin gitti de canım, Ne zaman demiştin duyamadım?"

" 3-4 gün önce. Senin evi tuttuğun gecenin sabahı işte canım."

Benim ona yazıp, Meşgul olduğu yanıtını aldığım gün?

Yavaşça boğazımı temizleyerek olduğum yerde dikleştim.

" Anladım. Kalan eşyaları halletmem gerek de benim, yarın görüşürüz okulda."

" Kolay gelsin sana Aşkım." zorla gülümseyerek çağrıyı sonlandırdım.

İçimde ko manasız hissin yanı sıra aklıma birden Barışın soyledikleri dolmuştu.

Yok canım.

Hemen sende Nazlı.

İnsan arkadaşı için böyle şeyler düşünür mü ne kadar ayıp yaptığın.

Kendi kendime kızarak oturduğum yerden kalkıp mutfağa gittim.

Kafamda ki saçma sapan şeyleri silip atmak için malzemeleri çıkarıp ani bir kararla kurabiye yapmaua başladım.

..

Meyve suyundan bir yudum daha alıp ayaklandım ve Düz bir servis tabağına yeni pişmiş sıcak kurabiyelerden doldurdum.

Kenarda ki peçete rulosundan iki yaprak yırtıp tabağın üstüne örttüm ve masaya bıraktım.

Üstümde ki pijamalari değiştirmek için odaya dönecekken vazgeçtim.

Küstaha hazırlanacak değilim herhalde.

dağınık saçlarımı düzeltip üstüme bir hırka taktım. Anahtarimi, telefonumu ve kurabiye dolu tabağı elime alarak evden çıkıp üst kata Barışın kapısına gittim.

Derin bir nefes alıp kapıyı çaldığım da herhangi bir yanıt alamamıştım. Belki duymamıştır diye zili çalıp beklemeye devam ettim ama yoktu sanırım.

Kurabiye tabağını yere bırakıp aşağı evime geri döndüm.

Bir tabağa kalan kurabiyeleri doldurup hızlıca bir kahve yaptığımda yarım bıraktığım diziyi bitirmemek için hiç bir engel yoktu.

..

" Çıkabilirsiniz," Dekanın sesiyle not aldığım bir çok kağıdı zorlukla bir araya toplayıp amfiden uzaklaşmaya başladım.

Kağıtlar yeniden dağılırken oflayarak onları bir arada tutmak için çabalamaya devam ettim. Biriyle çarpışana kadar.

" Ay Of!"

" Çok özür dilerim gerçekten, iyi misin?"

Dayanamayıp kısık sesli isyan edişimle çarpıştığım kişiye baktım.

Siması çok tanıdıktı.

O da tıpkı benim gibi tanıdık gözlerle nakarken bir anda gözleri parladı.