Kinderen van Praesidium 2 - Organisatie Wolf

POV Caitlin - Shoppen

'Waar bleef je nou?' roep ik tegen Ashley. 'Ik was doodongerust!'

'Hoezo?'

'Je bent te laat! Ik dacht dat er wat ergs gebeurd was.'

'Caitlin, we zouden om kwart over elf wat afpreken en het is nu achttien over elf.'

'Ja, dat is drie minuten te laat.' Boos sla ik mijn armen over elkaar.

'Drie hele minuten maar!'

'Snap je dan niet hoe ongerust ik was?' vraag ik. 'Na alles wat er de afgelopen dagen gebeurd is heb ik daar meer dan genoeg redenen voor, toch?'

'Het waren maar drie minuten, Caitlin.' Ashley haakt haar arm in die van mij. 'Kom, we gaan shoppen.' We lopen de stad in en gaan van de ene naar de andere kledingwinkel.

'Ik vind deze heel mooi!' Ik pak een jurkje uit de kledingrekken.

'Wat denk je van deze broek?' Ashley houdt een broek omhoog. Het is een lichtblauwe spijkerbroek en de pijpen zijn aan de bovenkant gerafeld.

'Gaaf!' zeg ik enthousiast. We lopen allebei een kleedhokje in en komen er bijna tegelijkertijd weer uit.

'Dat jurkje staat je echt heel mooi, Caitlin! Ik zou hem nemen.'

'Ja, ik vind het mezelf ook wel leuk staan.' Ik kijk naar beneden en strijk de laatste paar plooien in de jurk glad. 'Ik neem hem en ga jij die spijkerbroek ook kopen? Hij staat je echt heel goed.'

'Nee, hij zit veel te strak. Mijn eten moet ook nog door mijn darmen heen kunnen.'

Ik grinnik. Af en toe heeft Ashley echt van die rare, grappige opmerkingen. Ik loop het kleedhokje weer in. Naast me hoor ik Ashley kreunen in het andere kleedhokje. 'Gaat het goed?' vraag ik.

'Ik krijg hem niet meer uit', antwoordt Ashley.

Ik begin te lachen. 'Wacht even. Ik kom je wel helpen.' Ik trek snel mijn shirt weer over mijn hoofd en loop dan Ashleys kleedhokje binnen. Het kost mij ook veel moeite om die broek weer uit te krijgen. 'Jeetje, hoe heb je dat ding überhaupt aangekregen?'

'Gewoon trekken.' Ashley blijft even stil. 'En misschien heb ik ook...'

Ik kijk mijn beste vriendin met een scheef hoofd en een strenge blik aan. 'Ashley, zeg dat je dat niet gedaan hebt!' fluistergil ik.

'Sorry, maar ik vond deze broek zo mooi en ik kreeg hem al niet aan en toen dacht ik... misschien met een vleugje magie...'

Ik zucht. 'Oké, kan jij met je telekinese de broek iets wijder maken? Dan trek ik hem naar beneden.'

Ashley begint te giechelen. 'Dat klinkt heel verkeerd.'

Ik rol zuchtend met mijn ogen. 'Oké, ik tel af: één, twee, drie!' Ik geef een flinke ruk aan de broek. De knoop springt eruit.

'Eindelijk, verlost!' zegt Ashley opgelucht.

'Ja, we hebben de broek alleen wel naar zijn grootje geholpen', zeg ik.

'Ach, maakt niet uit.' Ashley maakt een wegwerpgebaar en pakt de broek uit mijn handen. 'Die hangen we gewoon terug. Niemand die het opmerkt.'

Bij de kassa staan er twee mensen voor ons. Ik kijk of ze nog wat leuks hebben liggen in de bak met afgeprijsde spullen. Dan stoot Ashley me aan. 'Pssst, die gast zit de hele tijd naar me te kijken. Het is echt een creep.'

Ik draai me om. Er staat een man in een net pak aan de andere kant van de kledingwinkel. Hij heeft in één oor een oortje in, maar niet voor muziek. Het lijkt wel alsof hij daarmee kan communiceren. 'Ik vind deze winkel nou niet echt bepaald chique en je zou toch zeggen dat zulke mensen ergens anders hun kleding kopen', zeg ik.

'Misschien is het wel een huurmoordenaar', fluistert Ashley.

Ik proest het uit van het lachen. 'Yeah right! Misschien is er momenteel wel een prinses in deze kledingwinkel die hij beschermt.' Inmiddels ben ik aan de beurt bij de kassa. Ik leg mijn jurkje op de toonbank.

'Het is geen prinses. Hij staart de hele tijd naar mij!' sist Ashley.

'Dat beeld je je waarschijnlijk in', zeg ik. Sinds wanneer is Ashley de stresskip en ik degene die relaxed is?

'Mevrouw, weet u wie die man is achter ons?' vraagt Ashley aan de kassajuffrouw.

'Meen je dat nou serieus?' vraag ik aan Ashley. 'Voel je je zo bedreigd?'

'Ik heb geen idee wie dat is. Hij staat hier al een tijdje', antwoordt de kassajuffrouw. Ashley en ik lopen de kledingwinkel uit. Vijf stappen verder zien we dat de mysterieuze man ook de winkel uit loopt en ons achterna komt lopen. Inmiddels heeft hij een zwarte zonnebril opgezet.

De rillingen lopen over mijn rug. 'Oké, ik moet toegeven dat ik nu ook een beetje last krijg van achtervolgingswaan.'

'Waan? Het is geen waan! Die gast achtervolgt ons echt!' zegt Ashley op een zachte toon. 'Kom.' Ashley duwt me naar rechts een andere winkelstraat in. We lopen een tijdje verder en dan komt die man ook om de hoek lopen!

'Ik krijg hier de kriebels van', zeg ik. 'Zullen we maar naar huis gaan?'

'Ben je gek? Echt niet! Dan volgt hij ons naar huis en dan weet die stalker ook waar we wonen.'

'Je hebt gelijk. We moeten hem afschudden, maar hoe doen we dat?' vraag ik.

'Gewoon net zo lang zigzaggen totdat hij weg is', zegt Ashley. Ik schat dat we zo'n tien minuten door de stad gelopen hebben, maar dan zijn we nog steeds niet van hem af. 'Ik heb er genoeg van! Er zijn hier veel mensen dus ik kan gewoon keihard gaan schreeuwen als dit misgaat.' Ashley draait zich met een ruk om.

'Ashley, wat ga je doen?' sis ik.

'Hé! Waarom achtervolg je ons de hele tijd?' roept Ashley zodat alle andere mensen in de winkelstraat het ook kunnen horen. Ze kijken even om naar Ashley en lopen dan weer verder.

'Waar heb je het over? Ik achtervolg jullie helemaal niet. Je ziet spoken, meisje.'

'Nee, jij moet toe-val-lig al een kwartier lang precies zijn waar wij ook naartoe gaan. Langs die ijskraam daar op hoek zijn wij nu al drie keer geweest! Wij lopen doelloos in het rond, maar elke keer kom jij weer om de hoek lopen met je apenpakje!' roept Ashley.

'Ik ben hier in de stad voor zaken. Zo kleed je je als je er netjes bij wilt lopen', snauwt de man. Dan loopt hij langs Ashley op, richting de parkeerplaats.

'Ashley, moest dat nou?' vraag ik geschrokken. 'Het is echt niet slim om dat soort mensen zelf aan te spreken. Hij had je een klap kunnen verkopen!'

Ashley haalt haar schouders op. 'We zijn nu tenminste wel van hem af. Zullen we nu maar naar huis gaan? Ik heb geen zin meer om verder te shoppen.'

'Ja, ik wil ook niet meer. De pret is nu wel goed bedorven.' We lopen terug naar onze fietsen en gaan naar huis. Onderweg kijk ik steeds even naar achteren of die man niet opeens weer terug is, maar gelukkig is hij nu echt weg.