Kinderen van Praesidium 2 - Organisatie Wolf

POV Caitlin - Het loopt uit de hand

Met flinke buikpijn loop ik achter Jack en Richard aan. Het is de volgende dag en Jack was met een norse blik onze kamer binnengestormd tot groot ongenoegen van Ashley. 'Meekomen, we gaan het anders doen.' Meer had hij niet gezegd, maar als een ontvoerder / "wetenschapper" zegt dat we het anders gaan doen betekent dat over het algemeen niet veel goeds. Ik bereidde me voor op het ergste. Althans, dat probeerde ik maar het lukte me gewoon niet. Nu probeer ik diep in en uit te ademen. Iets wat overigens niet zo prettig is aangezien er een chemische geur in de gang hangt deze ochtend. De geur maakt me misselijk. Ik kan alleen niet zeggen of het daadwerkelijk de geur zelf is waardoor ik bijna over mijn nek ga of de gedachtes dat die chemische geur van een vloeistof afkomt dat onderdeel zal zijn van de experimenten die vandaag op ons uitgevoerd zullen worden.

We lopen de onderzoeksruimte in waar Hanna en Esra al klaar staan. Marnix en Tigo komen ook net binnengelopen of beter gezegd ze worden naar binnen gesleurd, want ze verzetten zich allebei hevig. Als Marnix mij zit, snelt hij op me af. Ik zie hoe de bewakers de deur afsluiten en op slot doen. Ik slik en even denk ik dat mijn maag zich omkeert, maar gelukkig kan ik alles binnen houden. 'Gaat het nog een beetje?' vraagt Marnix aan mij.

Nee, maar wat heeft het voor zin om dat eerlijk te zeggen? Wat kan hij eraan doen? Ik forceer een glimlachje op mijn gezicht. Ik probeer zo dapper mogelijk te klinken: 'Ja, hoor. Het gaat best wel goed, gezien de omstandigheden.'

'Met ons gaat het ook súper goed, Marnix. Bedankt dat je het vraagt!' Ashley werpt hem een allesvernietigende blik toe.

'Kan zij nou nog geen twee seconden haar kop dicht houden?' schreeuwt Jack tegen Richard.

'Dat heb ik mij ook heel lang afgevraagd, maar nee. Dat kan ze niet. Teleurstellend, ik weet het.' Tigo klinkt als het gepeste jongetje dat nu op een nieuwe school stoer probeert te doen bij de populaire jongens.

'Daar gaan we dan heel snel verandering inbrengen', zegt Richard met een grijns.

Jack daarentegen kijkt Tigo boos aan. 'Vroeg ik wat aan jou?'

'Jeetje, je klinkt als onze Frans docent. En ik maar denken dat ik nu nooit meer met dat soort types te maken kreeg.' Ashley slaakt een overdreven diepe zucht. Daarna kijkt ze Jack uitdagend aan.

Woedend grijpt Jack naar een mes dat op een tafeltje ligt. Mijn hart slaat een slag over en mijn adem stokt. Verstijfd van angst blijf ik staan. Jack loopt langs me naar Ashley toe en houdt het mes dreigend in de lucht. 'Als ik jou was zou ik maar eens heel snel een toontje lager gaan zingen.'

'Het spijt me énorm, maar ik kan helaas niet zingen.' Ashleys stem klinkt super zelfverzekerd, maar als ik eindelijk erachter kom hoe ik weer moet bewegen en me omdraai, spot ik toch wat angst in haar ogen en ze zet een paar stapjes achteruit. Goed zo, Ashley, denk ik bij mezelf, weg bij dat mes.

'Aaah!' Esra slaakt een gil terwijl ze Hanna die flauwgevallen is opvangt in haar armen.

'Dat ook nog!' roept Jack geïrriteerd.

'Wat wil je met die smerige lucht die hier hangt!' roept Ashley.

'Ik denk eerder dat het van angst komt', zegt Marnix.

'We hebben nog niks te ontbijten gekregen. Daar kan ze niet tegen.' Esra legt Hanna op haar zij.

'Koppen dicht!' schreeuwt Jack. 'Het maakt me niet uit wáárom ze flauwgevallen is. Het enige wat belangrijk is, is dat ze weer bij bewustzijn komt. Ik heb geen zin om de bak in de draaien voor moord.'

Ik sluit mijn ogen. Ik ook niet, maar deze situatie loopt nu echt uit de hand.

'Hé! Wakker worden, hoor je me!' Jack heeft het mes neergelegd.

Ik kijk om me heen. Iedereen is met Hanna bezig. Ze knippert snel met haar ogen. Gelukkig, ze is weer bij bewust zijn. Alleen dat wil niet zeggen dat ik mijn plan niet ga uitvoeren. Ik ben hopeloos en ik wil hier weg. Koste wat het kost. Mijn hart gaat als een gek tekeer. Het is uit zelfverdediging, Caitlin. De politie zal dat ook geloven. Alles lijkt in slowmotion te gaan, maar het volgende moment duur maar een paar seconden. Ik sprint naar het tafeltje toe en gris het mes van de tafel. 'Hé, laten liggen!' schreeuwt Richard.

Ik ren met volle vaart op Jack af die zich door Richards geschreeuw net omdraait. Met alle kracht die ik in me heb, steek ik het mes in zijn buik. Jack schreeuwt het uit van de pijn. 'Rotkind. Au!'

Mijn vrienden staan in shock naar Jack te kijken. Het bloed gutst inmiddels uit zijn wond. 'Waar wachten jullie nog op?' gil ik. 'Wegwezen!'

We rennen naar de uitgang, maar de bewakers blijven voor de deur staan. 'Gebruik je krachten! Het maakt nu niet meer uit!' schreeuwt Marnix. Het maakt nu inderdaad niks meer uit. Als we nu niet wegkomen, zijn we nog lang niet jarig of eigenlijk denk ik niet dat we überhaupt ooit nog onze verjaardag kunnen vieren. Met veel geweld zorgen Marnix en Hanna ervoor dat de bewakers weggaan. Vanuit mijn ooghoeken zie ik Richard op ons aflopen. Ik omklem het mes met Jacks bloed dat ik nog altijd vastheb. Het domste wat ik namelijk had kunnen doen, is het mes in Jacks buik laten zitten. Dan had hij het mes uit zijn buik kunnen halen en dan hadden wij dus echt een groot probleem gehad.

'Laat die blagen toch, Richard!' kreunt Jack. 'Bel een ambulance.'

Richard knikt. 'Ja, meneer.' Hij vist zijn mobieltje uit zijn broekzak.

Ashley heeft met haar telekinese inmiddels het slot van de deur open gekregen en we rennen met zijn allen de lange gang in. 'Links of rechts?' vraagt Marnix.

'Altijd links aanhouden', zegt Esra.

'Nee, juist rechts! Daar kwamen we vandaan!' roept Tigo.

'Rechts!' roept Marnix geïrriteerd. We rennen allemaal naar rechts. 'Sinds wanneer ben jij bijgelovig?' vraagt hij aan Esra.

'Omdat ik niet meer helder kan nadenken!'

Dan is ze niet de enige. Ik heb net iemand neergestoken! 'Jongens', zeg ik hijgend. 'Niet praten, maar rennen.'