Kinderen van Praesidium 2 - Organisatie Wolf

POV Ashley - Ontsnapt

'Volgens mij zijn we hier al een keer geweest', fluistert Hanna.

'Volgens mij al wel meer dan één keer', fluistert Esra. Fijn, we lopen in rondjes.

'Ik denk dat we hier niet goed zitten. Ik ben hier nog geen koe tegengekomen!' sis ik.

Hanna giechelt. 'Hallo, meneer de koe. Kunt u ons de weg wijzen?'

'Ik bedoel spreekwoordelijk!' fluister ik geïrriteerd.

'Dat is geen spreekwoord', zegt Esra.

'Laat mij, nerd!' sis ik. Waarom ben ik met Esra en Hanna meegegaan? Ik zit helemaal in de verkeerde groep. Met die twee ga ik hier nooit uitkomen.

'Misschien houden ze hier de Minotaurus wel gevangen', fluistert Esra. Ik kijk haar raar aan. 'Wat?' zegt ze. 'Het is hier één groot doolhof.'

Geërgerd gooi ik mijn hoofd in mijn nek. 'Esra, als de grootste nerd van ons groepje zou jij toch moeten weten dat dinosauriërs allang uitgestorven zijn?'

Esra rolt met haar ogen. 'Ja, laat ook maar.' Ze loopt verder.

'Daar zijn we toch geweest', fluistert Hanna op een zeurderig toontje. Ze heeft wel gelijk.

'Klopt, maar vanaf nu lopen we alsmaar rechtdoor en als de gang afbuigt, proberen we dat zo snel mogelijk te corrigeren.'

'Dat klinkt op zich niet zo heel slecht', zeg ik goedkeurend. Oké, toegegeven: Ik vond Esra's plan geniaal. Mijn ego zou alleen te erg gekrenkt worden als ik dat in precies die woorden hardop zou uitspreken. Dus daar gingen we, rechtdoor, rechtdoor, gedwongen linksaf. Daarna zo snel mogelijk weer rechtsaf. Zo ging het een tijdje door, totdat... 'De lift!' Ik slaak een zucht van opluchting. Verdieping -2.

Esra drukt wel duizend keer op het knopje met verdieping 0. 'Kom op, schiet op. We hebben niet de hele dag de tijd. Hier gaan we gegarandeerd mensen tegenkomen als je nu niet komt. Kom op, please.'

'Is ze nou serieus tegen een lift aan het praten?' vraag ik verbaasd aan Hanna.

Ze knikt. 'Ja, ze is de lift aan het aanmoedigen. Zodat we nu sneller wegkomen. Mijn zegen heeft ze, want ik word zo langzamerhand moedeloos van de situatie.'

Ik knik. Daar heeft Hanna helemaal gelijk in. Ik wil gewoon naar huis. Ik wil zelfs weer gewoon naar school, omdat dat nou eenmaal bij het normale leven van een tiener hoort. Hoe vervelend dat ook is. 'Pling!' De liftdeuren schuiven langzaam open. Gespannen hou ik mijn adem in. Als er nog mensen in de lift zitten zijn we echt de... Leeg. Gelukkig! Hanna, Esra en ik weten niet hoe snel we de lift in moeten lopen. We halen opgelucht adem als we ook weer zonder ongewenste toeschouwers uit de lift kunnen lopen. Op een paar mensen na blijft het akelig rustig in de gangen. Af en toe moeten we achter een plantenpot wegduiken, maar dat is op één hand te tellen. We worden er alle drie achterdochtig van.

'Hebben jullie ook het gevoel dat we op elk moment in een val kunnen trappen of ben ik de enige?' vraagt Esra na een tijdje.

'Ja, er klopt iets niet.' Hanna kijkt onrustig om zich heen. 'Toen we naar die experimentenruimte werden gebracht, wemelde het van de mensen en nu komen we eigenlijk geen kip tegen.'

Ik knip met mijn vingers. 'Geen kip! Dat was het.'

Esra fronst haar wenkbrauwen. 'Dat was wat?'

'Het spreekwoord dat ik zocht', antwoord ik. 'Het was geen koe maar een kip', zeg ik triomfantelijk.

Esra zucht en rolt met haar ogen. 'Is dat nu echt het belangrijkste?' Ik open mijn mond om iets terug te zeggen, maar dan worden we opgeschrikt door stemmen in de gang. Ik kijk vluchtig om me heen, maar er staat niks in deze gang waar we ons achter kunnen verschuilen. 'Snel, wegwezen!' sist Esra. Ik ren verder, maar Hanna en Esra rennen juist terug. Esra draait zich om. 'Ashley, wat doe je nou?' fluistergilt ze. 'Niet die kant op! Daar komt het geluid toch vandaan?'

'Sorry!' fluister ik terug. Snel ren ik achter Hanna en Esra aan. Als Hanna net om het hoekje verdwijnt, hoor ik dat iemand ineens mijn naam roept. Geschrokken blijf ik staan, maar dan dringt het tot me door dat ik die stem ken. Ik draai me om en loop terug.

'Ashley, ben je gek ofzo?' hoor ik Esra nog fluisteren, maar ik negeer Esra's verontwaardigde reactie en loop verder terug. Dan zie ik dat twee personen in een witte labjas mij tegemoet komen lopen.

Ik kan mijn ogen niet geloven als ik zie wie me zojuist geroepen heeft. 'Brechje!' zeg ik opgelucht. Vanuit mijn ooghoek zie ik Hanna en Esra precies tegelijk verbaasd om het hoekje kijken. Het ziet er nogal komisch uit.

Thomas, die naast Brechje staat, grinnikt. 'De kust is veilig, hoor. Jullie kunnen met een gerust hart hier naartoe komen', zegt hij. Hanna en Esra komen naast mij staan.

'Wat doet Brechje hier? Hoe hebben jullie ons gevonden?' vraag ik.

'Dat vertel ik later allemaal wel. Waar zijn de anderen?' vraagt Thomas.

'We hebben ons opgesplitst', antwoordt Esra.

'Oké, dan halen we jullie eerst weg.'

'Volg mij maar. Ik ken de weg.' Trots begint Brechje voor ons uit te lopen.

Na een kleine tien minuten staan we buiten. Opgelucht geven Hanna, Esra en ik elkaar een groepsknuffel. Ik ben nog nooit zo blij geweest om weer buiten te staan, ook al regent het inmiddels. 'Wat hadden we nou gezegd?' Lendovicus staat blijkbaar achter ons en kijkt Thomas streng aan. Dan valt zijn blik op Brechje. Zijn blik verandert van streng naar verbaasd. 'Wat krijgen we...'

'Ik zal het straks allemaal uitleggen', onderbreekt Thomas hem. 'Eerst moeten we Marnix, Caitlin en Tigo helpen. Zij zijn nog binnen.'

'We?' vraagt Lendovicus.

Thomas zucht. 'Nee, jullie. Ik blijf wel buiten bij de meisjes.'

'Goed zo.' Lendovicus knikt tevreden. Dan draait hij zich om naar ons. 'Ik zou normaal vragen hoe het met jullie gaat, maar we moeten de anderen redden dus het enige wat ik nu wil weten is waar jullie denken dat we Marnix, Tigo en Caitlin gaan vinden.'

'Verdieping -5', antwoordt Esra.

Hanna knikt bevestigend. 'Ja, de laagste verdieping.'

'Oké, dank jullie wel. Thomas, breng de meiden naar mijn woning, alsjeblieft.'

'Wat! Nee! Ik wil hier blijven', protesteer ik.

'Dat snap ik heel goed, Ashley. Het is alleen te gevaarlijk. Wij zorgen ervoor dat Caitlin, Marnix en Tigo ook veilig thuiskomen. Vertrouw ons.'

'Oké, dan.' Eigenlijk wil ik nog met hem in discussie gaan, maar hoe langer ik hem ophoud hoe langer Caitlin, Tigo en Marnix nog in dat gebouw vastzitten en dat wil ik echt niet op mijn geweten hebben.