Kinderen van Praesidium 2 - Organisatie Wolf

POV Thomas - Mijn begin bij KvP

'Omdat het een geheim is wat onder geen enkele voorwaarde doorverteld mag worden. Ook niet aan de politie. Bovendien zouden ze me toch niet geloven.' Ik kijk naar Brechje die me een beetje moeilijk aan zit te kijken. 'Wat ik je ga vertellen, zal in eerste instantie klinken als een grap. Alleen het is geen grap. Echt niet!'

'Hé, ik ben goedgelovig.' Brechje probeert te lachen om haar eigen grapje, maar volgens mij is ze te bezorgd om haar zus waardoor het lachje nogal raar klinkt.

Ik glimlach. 'Dit zal toch moeilijk aan te nemen zijn.' Ik zucht diep.

'Kom op. Doe niet zo vaag! Vertel het me nou gewoon.' Brechje wiebelt onrustig heen en weer op haar stoel. Zo te zien barst ze haast van de nieuwsgierigheid.

'Ik weet eerlijk gezegd niet zo goed waar ik moet beginnen.'

'Bij het begin, zou ik zeggen.'

'Het begin voor jouw zus of het begin voor mij?' vraag ik.

'Het begin, begin', antwoordt Brechje overtuigd.

'Oké, het begin voor mij dus. Toen ik met mijn vrienden in de tweede klas zat, kreeg mijn beste vriend opeens een rode edelsteen in zijn brievenbus gegooid, verstopt in een envelop.'

Brechjes ogen worden groot. 'Hetzelfde gebeurde bij Caitlin vorig jaar!'

Ik knik. 'Klopt. In eerste instantie dachten we niks van die edelsteen. Mijn beste vriend vond het maar een lelijk ding, de kleur rood is voor meisjes, zei hij. Hoewel er een briefje bij zat dat hij de edelsteen goed moest bewaren, gooide hij hem weg in een prullenbak in de stad. Echter, kreeg mijn beste vriend tot onze grote verbazing de volgende dag de edelsteen gewoon wéér in zijn brievenbus gegooid met een nieuw briefje. Er stond dat hij de edelsteen niet mocht kwijtraken, want de edelsteen zou hem toegang geven tot een groot geheim. We waren pas dertien en veertien jaar. Nieuwsgierig als we waren, besloten we dat mijn beste vriend de edelsteen bij zich moest houden. Die avond belde mijn toenmalige vriendin op - nu zijn we nog gewoon vrienden mocht je dat willen weten - met de mededeling dat zij ook een edelsteen had gekregen. In de envelop die ze had gekregen zat een ketting met een oranje edelsteen en een briefje dat haar op het hart drukte de edelsteen goed te bewaren. Zij wist natuurlijk al van de rode edelsteen dus ze hield de edelsteen bij haar.' Ik begin te lachen. 'Ze veranderde meteen in een paranoïde puber die bij elke beweging en bij elk woord wantrouwen kreeg. De volgende dag kreeg haar beste vriendin een gele edelsteen, die dag daarop een andere goede vriend van mij en die dag dáárop was ik zelf aan de beurt. Ik kreeg een blauwe edelsteen. De volgende ochtend had ook een vriendin van mij een ketting gekregen met een edelsteen eraan, een paarse. We hadden geen idee wat we ermee moesten, totdat degene met die de gele edelsteen had gekregen bij natuurkunde een lampje liet branden en dat terwijl de stekker niet eens in het stopcontact zat. De klas vond het natuurlijk wel vreemd, maar na een paar dagen schonken de meeste leerlingen er geen aandacht meer aan. Behalve wij. We hadden door dat er iets niet klopte. We voelden het. Al snel kwamen we erachter dat elke edelsteen je beschikking gaf over een andere gave. We haalden er in de eerste paar dagen vooral flink wat kattenkwaad mee uit, totdat we ons beseften dat het niet slim is om zo roekeloos ermee om te gaan. Die dag dat we met ons eigen bloed zweerden - we namen het allemaal misschien nét iets te serieus - dat we onze krachten niet zouden gebruiken als het niet nodig was en dat we het aan niemand zouden vertellen, kregen we alle zes een nieuw briefje in onze brievenbus.' Ik blijf even stil en kijk naar Brechje.

Ze kijkt me vol ongeloof aan. 'Door die edelstenen krijg je een gave? Cool!'

'Ja, heel cool. Je kunt je alleen voorstellen dat we die edelstenen niet zomaar gekregen hebben.'

'O nee, hè! Was het een val? Waren het krachten van een demon? Of had het gebruik van de edelstenen vervelende bijwerkingen? Of...'

'Nee, fout, fout en fout', onderbreek ik Brechje.

'Wat dan wel?' vraagt ze. Brechje pakt haar glas met limonade en drinkt het in één teug leeg. 'Vertel verder.'

'We kregen dus een nieuw briefje waarop stond dat we geslaagd waren voor een belangrijke test. We moesten de volgende ochtend voor de ingang van het bos op de parkeerplaats wachten en dan zouden we een taak krijgen vol spanning, avontuur en magie.'

'Magische krachten', fluistert Brechje. Ze heeft het meer tegen zichzelf dan tegen mij.

Ik knik. 'Je snapt wel dat we inmiddels ontzettend benieuwd waren naar de persoon die ons de edelstenen had toegestuurd en hoe het kon dat we opeens gaven hadden. Het leek een droom die werkelijkheid geworden was, maar de dingen die gebeurden waren volgens ons gewoon onmogelijk. We dachten, net zoals jij, dat we misschien onbewust een verbond met een kwade geest waren aangegaan. Achteraf gezien is dat belachelijk, maar Anna, het meisje met de gele edelsteen, had allemaal spookverhalen opgezocht en naar ons toegestuurd. Aangezien we magische krachten hadden, hadden we geen idee meer wat nou echt kon zijn en wat niet. Anna's spookverhalen van internet slikten we dan ook als zoete koek. Door die verhalen besloten we dat het goed zou zijn als we ons zouden wapenen tegen wat dan ook komen ging. We namen zakmessen mee, wijwater, kruisbeelden, aanstekers, knoflook, zilver, zout en noem het allemaal maar op.' Ik grinnik. 'We waren compleet doorgedraaid.'

'Kwam degene die jullie die briefjes en edelstenen had gestuurd ook daadwerkelijk opdagen?' vraagt Brechje.

'Ja, het was een grijsharige man. Toen hij ons zag, probeerde hij overduidelijk zijn lach in te houden waarin hij keihard faalde.'

Brechje begint te lachen. 'Lachte hij jullie uit?'

Lachend knik ik van ja. 'Ik voel de schaamte gewoon weer als ik aan dat gênante moment terugdenk.'

'Hoe heette hij?'

'Het is beter als je zijn naam niet weet, maar we noemen hem LV.'