Kinderen van Praesidium 2 - Organisatie Wolf

POV Caitlin - Als een rat in de val

Zo snel als we kunnen lopen we de traptreden af. Als een stelletje gekken rennen we door de gangen zonder goed te weten waar we naartoe gaan. Inmiddels hebben twee mannen de achtervolging ingezet. 'Kijk, daar! Een lift', zegt Marnix hijgend. Daarnaast is een plattegrond op een prikbord geplakt. Yes! Nog even en we weten waar we naartoe moeten om hier weg te komen. Ver kan dat niet meer zijn, want we zijn al zoveel trappen naar beneden gelopen dat ik de tel ben kwijtgeraakt. We komen steeds dichter en dichter bij de plattegrond.

'Dat meen je niet!' roept Hanna in paniek.

Ook bij mij slaat de schrik me om het hart als ik de plattegrond zie. 'Verdieping -5?!' roep ik uit. Of nou ja, voor zover ik nog kan praten. Ik ben kapot.

De twee mannen komen aangerend. De gang loopt dood dus we zitten als een rat in de val. 'Ja, verdieping -5', zegt de ene man. De grijns die vervolgens op zijn gezicht verschijnt, zorgt ervoor dat al mijn nekhaartjes overeind gaan staan. 'Dit hele laboratorium zit ondergronds, stelletje slimmeriken.' Nee! Laat dit een grapje zijn. Hulpeloos zoek ik de blik van Marnix. Hopelijk heeft hij een plan, maar als onze blikken elkaar kruisen zie ik dat hij al even hopeloos is als ik.

'Meekomen', gromt de andere man. We doen maar wat hij ons beveelt, want veel keus hebben we niet. Zodra de gang opsplitst in drie andere wegen, doet Ashley nog een zielige ontsnappingspoging. Dat heeft er echter alleen maar toe geleidt dat ze nu stevig aan haar arm vastgehouden wordt door één van de mannen.

'Au! Doe eens wat minder hardhandig. Je plet mijn arm haast fijn en ik heb hem nog langer nodig dan vandaag!' roept Ashley. De mannen reageren niet. Terwijl mijn vrienden zwijgend achter de mannen aanlopen en Ashley bang is dat haar arm straks nog geamputeerd moet worden door langdurig bloedtekort, ben ik in dilemma met mezelf. Het bebloede mes heb ik nog altijd achterin mijn broek zitten. Ik zou het opnieuw kunnen gebruiken, maar wil ik dat wel? Jack was duidelijk bereid om geweld te gebruiken, maar deze mannen hebben tot nu toe niks gedaan dat bedreigend overkomt. Sorry Ashley, maar jouw arm tel ik echt niet mee. Aan de andere kant heb ik al één van hun collega's neergestoken en wie weet wat ze ons zo dadelijk aan gaan doen om mijn actie af te straffen.

Na een tijdje ben ik zo aan het piekeren dat ik amper doorheb dat we naar onze slaapkamers gebracht worden. Als de deur dichtslaat en ik hoor dat de sleutel in het slot gedraaid wordt, haal ik opgelucht adem. Wat ze ook van plan zijn, ze gaan morgen pas weer verder dus we hebben nog even om een ontsnappingsplan te verzinnen. 'Ik kan mijn vingers niet meer bewegen', moppert Ashley. Als dat op dit moment het grootste probleem was, zou ik heel blij zijn. Dat zeg ik natuurlijk niet hardop, want dan zou ik de hele avond opgescheept zitten met een chagrijn en de situatie was al zo naar. Ik trek mijn schoenen uit en ga op bed liggen. Gek genoeg val ik snel in slaap. Of zou dat een beschermingsmechanisme van je lichaam zijn en is dat helemaal niet gek?

Als het pikkedonker is in onze kamer, word ik wakker van een klik en gefluisterde 'yes' van Ashley. Nog half slapend draai ik me op om. 'Wat is er?' fluister ik kreunend. Ik wrijf door mijn ogen.

'Ik heb de deur open gekregen. Kom, wegwezen hier.' Ashley duwt de klink omlaag. Ik knipper even snel met mijn ogen als het licht de kamer binnenvalt. Na een paar seconden zijn mijn ogen eraan gewend en loop ik met Ashley de gang op. Er is een stuk minder bewaking dan overdag. We besluiten dat ik op de uitkijk ga staan en dat Ashley gaat proberen om de deur van de jongens open te krijgen. Twee keer moeten we als de sodemieter terugrennen naar onze eigen kamer, maar drie keer is scheepsrecht dus bij de derde poging staan ook de jongens buiten. Marnix is meteen klaarwakker. Tigo is daarin compleet het tegenovergestelde en ziet eruit alsof hij elk moment kan omvallen. 'Nu Esra en Hanna nog', fluistert Ashley.

Ik schat dat het slechts een paar minuten duurde totdat Ashley Hanna en Esra bevrijd had, maar het leek wel alsof de tijd voorbij kroop.

Tigo besluit om met zijn nog half slapende kop de beruchte vraag te stellen waar we het nooit eens over lijken te worden: 'Welke kant gaan we op?'

'Links', fluistert Esra.

Ik schud mijn hoofd. 'Nee, we moeten rechts.'

'Opsplitsen', fluistert Marnix. 'We splitsen nu op in twee groepen en als het fout dreigt te gaan, splitsen we helemaal op, oké? Er is best wel weinig bewaking en als ze dan zes personen die allemaal een andere kant oprennen moeten pakken, zal dat wel een uitdaging worden. De kans dat in ieder geval één van ons hier uitkomt, is groot en diegene waarschuwt LV. Duidelijk?'

Esra knikt tevreden. 'Strak plan.'

'Oké, ik wil rechts.' Marnix komt naast mij staan.

'Ik wil links', fluistert Hanna.

'Ik ook', fluistert Ashley.

Tigo geeuwt. 'Prima, dan ga ik links.'

'Rechts!' sissen we.

'O ja, ook goed.' De blik op Tigo's gezicht is momenteel vrij waardeloos.

'Goed, succes.' Marnix, Tigo en ik lopen naar rechts. Ashley, Hanna en Esra naar links. Ik kijk nog één keer achterom, vlak voordat zij net zoals wij ook om de hoek verdwijnen. Om eerlijk te zijn vind ik dit plan maar niks, maar hebben we iets beters?