Kinderen van Praesidium 2 - Organisatie Wolf

POV Thomas - Op zoek naar KvP

Ik vertel Brechje welke krachten de edelstenen hebben, wat wij met de edelstenen moesten doen, dat wij van school afgingen en dat de taken van KvP daarom werden overgedragen aan een volgende generatie. Ik vertel haar dat Caitlin bij die generatie hoort, samen met Hanna, Marnix, Tigo, Ashley en een meisje van wie ik de naam maar niet kan onthouden. Ik vertel haar van Organisatie Wolf en de vreemde man in de sportschool. Tot slot vertel ik haar dat Caitlin en Marnix voor het laatst in het bos zijn gezien waar ze meegenomen zijn in een wit busje en sindsdien elk spoor van hen ontbreekt.

Brechje had de hele tijd verslagen naar beneden zitten kijkt, maar zodra ik haar vertel over het busje in het bos, heft ze haar hoofd plotseling op. 'Dan kan ik helpen!' roept ze enthousiast.

'Echt waar?' vraag ik hoopvol.

'Ja! Wacht hier. Ik ben zo terug.' Brechje stormt de woonkamer uit en rent de trap op. Al net zo snel als ze gegaan was, komt ze de woonkamer weer binnen. 'Kijk, dit is mijn spy detective kit. Ik heb het vorig jaar gekregen voor mijn verjaardag.'

'Wauw', zeg ik onder de indruk. Brechje klikt de legergroene koffer open. Het ziet er heel serieus uit. Haar spy detective kit is geen plastic speelgoed voor kinderen.

Brechje rommelt wat in de koffer. 'Kijk, met dit lampje kun je bandensporen makkelijker zien en aangezien het de laatste tijd niet heeft geregend hebben we een grote kans dat we op deze manier naar Caitlin en haar vrienden worden geleid.' Ter demonstratie klikt ze de UV-lamp een paar keer aan en uit.

'Geweldig! Kun je een briefje achterlaten voor je ouders, zodat we nu meteen kunnen gaan?'

Brechje knikt. Ze schrijft snel een briefje die ze op de keukentafel neerlegt.

'Opgeladen mobieltje bij je?' vraag ik aan Brechje terwijl ik mijn eigen mobiel check. Nog 68%.

'Is even kijken.' Brechjes telefoon ligt aan de oplader en ze haalt het stekker uit het stopcontact. '94%, zo goed als vol.'

'Mooi, laten we gaan.'

Ik breng Brechje naar de plek in het bos waar haar zus en mijn broertje voor het laatst zijn gezien. Brechje knipt haar UV-lamp aan en hurkt. 'Ja! Kijk, kijk, kijk!' Enthousiast wenkt ze me. Ik ga ook op mijn hurken zitten en tot mijn grote opluchting zie ik inderdaad bandensporen. 'Kom, die kant op!' Brechje rent een stuk vooruit. Ik glimlach. Ze is helemaal in haar element. 'Ik denk dat ze misschien wel dichterbij zitten dan wij denken', zegt Brechje. 'Kijk maar.' Ze wijst met haar vinger in de richting van het Uv-licht. 'Dat busje is hier rechtsaf gegaan, verder het bos in. Terwijl je hier linksaf moet om weer op de verharde weg te komen.'

'Dan hebben we enorm geluk gehad, want op de verharde weg kunnen we de bandensporen niet meer volgen.'

'Dat klopt, maar dan hadden we de weg af kunnen lopen totdat er een splitsing kwam en dan was het pas gokken geweest.'

Ik ben verbaasd over de helderheid waarmee Brechje nog kan nadenken. Zij zou echt een goede kandidate zijn voor de 20e generatie van KvP. Brechje loopt het bospad in. Ik volg haar. Na een tijdje blijft Brechje ineens abrupt staan. Ze tikt me aan. 'Kijk! Daar!' fluistert ze vol opwinding.

'Wat? Waar? Heb je ze gevonden?' Zo snel al! Zij is echt goed.

'Nee, was het maar waar. Kijk!' Brechje wijst in de verte. 'Een hert.'

'Ja, heel mooi. We moeten door.' De irritatie probeer ik te verbergen. We zijn hier niet voor een hert! Rustig, Thomas. Laat haar. Ze is ten slotte nog maar twaalf jaar.

We stappen een half uur stevig door, maar de weg lijkt wel eeuwig door te lopen. 'Thomas, ik ben moe en mijn voeten doen pijn.'

'Ik weet het, maar we kunnen nu echt niet opgeven.'

'Maar ik kan niet meer en we moeten ook nog helemaal teruglopen.'

'Maak je daar maar niet druk om. Ik kan zo een van mijn KvP-vrienden opbellen om te vragen of ze ons komen ophalen. Dus we lopen door totdat onze voeten het letterlijk begeven, oké?'

Brechje zucht. 'Oké, dan. Maar alleen omdat ze in gevaar zijn.'

'Tuurlijk, we doen dit voor Caitlin.'

Brechje knikt. 'Voor Caitlin en Marnix en Ashley. De rest ken ik niet bij naam.'

'Tigo, Hanna en... Ach, laat ook maar. Ik stop met proberen. Haar naam is gewoon onmogelijk voor mij.' Ik lach. Brechje grinnikt.

Tien minuten later is Brechje echt helemaal op. 'Thomas, ik kan echt niet...' Dan stopt ze met praten en ik zie haar ogen groot worden. 'Kijk daar!' roept ze. In de verte staat een stenen huisje. Brechje wil er al op afrennen, maar ik grijp haar bij haar bovenarm en sleep haar de struikjes in. Ik leg mijn vinger op mijn lippen. Brechje knikt om aan te geven dat ze het begrepen heeft.

'Nu komt het minder leuke deel. We moeten nu eerst een paar minuten wachten en als we dan nog niemand gezien hebben, lopen we dichter bij.'

Brechje zucht. 'Dat is inderdaad het minder leuke deel', fluistert ze.

Ik kijk op mijn mobieltje. Het is nu 16:04 uur. 'Om 16:10 uur gaan we naar binnen, oké?'

Brechje knikt. Dan begint het wachten.