Kinderen van Praesidium 2 - Organisatie Wolf

POV Caitlin - De tweede ontsnappingspoging

Ik pak het mes en verplaats het een beetje. Inmiddels begint mijn met bloed doordrenkte ondergoed behoorlijk te irriteren. Ook het puntje van het mes steekt met elke stap die ik zet gemeen in mijn onderrug. Het mes is te groot voor mijn broekzakken dus ik leg me erbij neer, maar ik zou dit in geen enkele andere situatie aanraden. Marnix loopt voorop, maar dan draait hij zich plots om en duwt Tigo en mij zowat omver. 'Terug, terug, terug!' sist hij. Ik pak het mes en met mijn shirt haal ik het bloed er zoveel mogelijk vanaf. Ik hou het mes omhoog en draai het een beetje. Zo kunnen we alsnog om de hoek heen kijken zonder dat ze ons zien. Marnix glimlacht. 'Slim.' We zien hoe Jack door twee ambulancebroeders wordt afgevoerd.

Er verschijnt een brede glimlach op Tigo's gezicht. 'Die twee gaan ons recht naar de uitgang leiden.'

Marnix knikt. Als de ambulancebroeders om het hoekje verdwenen zijn, gebaart hij dat we hem moeten volgen. Half gebukt en half rennend, lopen we door de gang. Bij de volgende hoek blijven we weer staan. Dan lopen we weer naar de volgende hoek en zo gaat het een tijdje door. 'Chips', sist Marnix. 'Kom, hierin.' Hij duwt een deur open waar gelukkig een opbergruimte achter zit en niet een kantoor of experimentenruimte met mensen. Ik hoor hoe twee paar voeten steeds dichterbij komen. De stappen weergalmen in de gang. Onder de kier van de deur zie ik hoe de twee mannen voor de ruimte waarin wij verstopt zitten, blijven staan. Mijn adem stokt.

'Weet je zeker dat je ze hier gezien hebt?' vraagt een mannenstem die verdacht veel als Richards stem klinkt.

'Ja, ik kwam aanlopen en toen zag ik ze om het hoekje gluren met behulp van een mes.' Nee, hè! We zijn gezien. We hadden ook achter ons moeten kijken. Wat stom! Hoeveel beginnersfouten je wel niet maakt als je in paniek bent.

Ik sta op het punt om een zucht van opluchting te laten gaan als de mannen weer verder willen gaan, maar dan hoor ik Tigo's maag rommelen. 'Sorry, maar Marnix zei chips en ik had al zo'n honger.' Een gevoel van irritatie overvalt me, maar ik weet dat Tigo hier niks aan kan doen.

'Volgens mij hoorde ik iets achter deze deur', bromt de onbekende man.

'Maak je klaar', beveelt Marnix. Hij legt een hand op de deurklink. Op het moment dat zelfs Tigo en ik het niet hadden verwacht, zwaait hij de deur open. Een krachtige waterstraal door Marnix gecreëerd laat de mannen achteruit vliegen. 'Rennen!' We rennen meteen naar links aangezien we de ambulancebroeders ook die kant op hebben zien gaan. Vrijwel meteen komen er ook twee mannen aanrennen van de andere kant.

'Tigo, we moeten onze krachten combineren. Klaar?' Marnix kijkt Tigo afwachtend aan.

Hij knikt. 'Klaar.'

'Oké, nu!' roept Marnix. De edelstenen van Tigo en Marnix lichten op en veroorzaken stoom. Het zorgt voor een verrassingsaanval waardoor wij weer kunnen vluchten. 'Hier!' roept Marnix tevreden. 'Slechte Marnix had nog helemaal niet zulke slechte ideeën.' Ondanks de benarde situatie begin ik te lachen.

Het lachen is me echter snel vergaan als Marnix en Tigo hun trucje nog een keer uitvoeren. Dit keer lopen de medewerkers van Organisatie Wolf gewoon door de stoom heen. Slechts één man wordt tegengehouden, omdat zijn bril beslaat en hij daardoor niks meer kan zien. 'Wegwezen!' roept Marnix. We rennen snel langs de mannen op en gaan er als een speer vandoor met de mannen op onze hielen.

'Marnix', hijg ik. 'Nu is het perfecte moment om op te splitsen.'

'Nee!' roept Marnix.

'Jawel, maatje. We hebben geen betere optie', brengt Tigo ertegenin.

'Nee, jij kan jezelf verdedigen, maar Caitlin niet. Ik laat jou niet alleen.' Marnix kijkt me aan.

'Ik heb een mes', zeg ik.

'Precies, kom op Marnix.' Tigo maakt een hoofdknik naar de gang in de verte. Daar splitst die zich in drie wegen op. 'Het is nu of nooit.'

'Oké', zegt Marnix met duidelijke tegenzin. 'Soms moet je tactisch kiezen en je gevoel en emoties niet de overhand laten nemen. Verdorie, dan krijgt Thomas nog gelijk ook.'

'Waar heb je het over?' vraagt Tigo buiten adem. Dat wil ik ook wel weten of nog een andere vraag: Hoe weet Marnix nog zulke lange zinnen uit te brengen?

'Leg ik nog wel eens uit. Caitlin links, Tigo rechtdoor, ik rechts. Succes.' Marnix zet een tandje bij en begint te sprinten. Daarmee laat hij mij en Tigo ver achter zich. Nu Marnix weg is, beland ik in de nachtmerrie die ik zo vaak heb. Je moet wegvluchten. Je hoeft niet snel te zijn zolang je maar niet de sloomste ben, maar ik ben altijd de sloomste in mijn droom. Iedereen ontsnapt behalve ik. Nu wordt die nachtmerrie werkelijkheid: ik ben de hoek nog amper om en ik word gepakt.

Ik word terug naar mijn kamer gesleept. De afstand die we hadden afgelegd, is schrikbarend klein en het leek nog wel zover! Al snel verschijnt Tigo. Ook hij is in de kraag gevat. 'Jullie dachten wel te kunnen ontsnappen, hè!' buldert een man haast in mijn oor. Ruw draait hij mijn arm om. Ik bijt op mijn lip om te voorkomen dat ik het uitschreeuw. Hij grist het mes uit mijn handen. 'Geef die maar aan mij.' Verslagen kijk ik naar Tigo. Om het hoekje hoor ik nog twee stemmen. 'Werk nou eens mee!'

Mijn hart slaat een paar slagen over. Nee. Laat het alsjeblieft niet zo zijn! Alsjeblieft, laat tenminste... Mijn gesmeek in gedachtes stopt als de twee mannen om de hoek komen. Waar ik bang voor was, is gebeurd: Ze hebben Marnix. Hijgend kijkt hij naar mij. 'Ik heb mezelf vastgelopen', zegt hij zwaar ademend.