The Mistress in Brooklyn

Chapter 41

John F. Kennedy International Airport

We're at the airport. Oras na lang ang hinihintay namin ni Mia.

Sino nga ba ang mag a-akala na mapapa-aga ang uwi ko ng pilipinas?

It feels like a joke. Single at broken ako nung pumunta ako dito sa Brooklyn, at uuwi ako ng Pilipinas na single at broken ako ulit ako. Parang baliw lang.

I went here to heal, but I'm leaving this place shattered. Mas nakaka relate tuloy ako ngayon sa kanta ni Taylor Swift.

It's me, hi, I'm the problem, it's me.

Wala akong ibang hinangad kundi ang hanapin ang sarili ko sa bansa na 'to. I went here to let go of the things that happened in my past, including the man I loved and all the pain he caused me.

Imposible pala 'yun.

The past cannot be forgotten because it is a part of your life. Past is like a chapter in a book, it is a part of us. What's important is that you'll never do it again because you learned something from it.

The man you once loved cannot be unloved. Because the truth is, love never goes away. Love can change or lessen, but it won't go away permanently. That's how magical love is.

Pain should be dealt with, and you should get through it. Just like love, pain will never disappear. You just have to turn your pain into power, and everything will change.

Brooklyn has drastically changed me.

I will always be glad I came here.

I will never regret loving a man from Brooklyn. I learned a lot from him and from this place, and I know those lessons will last a lifetime. Walang dapat panghinayangan, dahil wala namang nasayang.

Tinapunan ko ng tingin si Mia nang bumalik siya sa tabi ko bago ko muling ituon ang atensyon ko sa librong binabasa ko.

"Hindi mo man lang ba itatanong sa'kin kung sinong tumawag?"

Tinapunan ko muli ng tingin si Mia.

My forehead creased.

"Sino?" I asked.

"Dior called me. Nakikiusap siya sa'kin kung pwede ka ba raw niyang makausap. I said no."

Pilit akong ngumiti sa kanya bago ako tumango.

"Thank you, Mia."

He can't call me because I blocked his number.

Hindi ko pinaglalaruan si Dior. I just don't want him to give false hope, which is why I'm not answering his messages. Hangga't maaari ay ayoko na muna siyang makausap dahil alam kong isang salita niya lang ay tatakbo ako pabalik sa kanya.

I can't do that.

I can't do that again.

The words I said to him when our paths crossed weren't the words I wanted to say. Sa totoo lang, kung may pagkakataon akong balikan ang mga oras na 'yon ay babawiin ko lahat ng sinabi ko sa kanya.

I will tell him how much I love him.

How much I want him back.

How much I want to stay for him.

But instead of saying those, I said the words that should be left unsaid.

Gusto ko siyang yakapin. Gusto kong sabihin sa kanya na hindi ko gusto ang kung anong nangyari sa'ming dalawa. That I'm really sorry for what I've said to him because he doesn't deserve that.

When he saw the plane ticket, I was expecting a lot of words from him.

Gusto kong pigilan niya ako.

Gusto kong yakapin niya 'ko at sabihing 'wag na akong umalis.

Ang gusto ko lang naman ay ang pigilan niya ako.

Pero hindi niya ginawa.

Hindi ko namalayan na nagbadya na pala ang mga luha ko sa aking pisngi. Wala na 'kong nagawa kundi tanggapin ang yakap ni Mia. I've been keeping all of this to myself. Hangga't maaari ay ayokong sabihin kay Mia ang totoo kong nararamdaman dahil ayokong maging pabigat sa kanya.

Dahan-dahan na kumalas sa akin si Mia. Nagulat na lang ako nang buksan niya ang kanyang palad at bumungad sa akin iyong kahon kung saan nakalagay iyong kwintas na pilit kong ipinatapon sa kanya. Hindi ko naman inutos iyon sa kanya dahil galit ako kay Dior kundi dahil gusto kong makalimot. Mas mahihirapan akong kalimutan ang lahat kung makikita ko pa iyon.

"Mia naman..."

Umiling lang s'ya sa akin bago niya kunin ang kamay ko at ilagay iyon sa aking palad.

"Dior told me the reason why he gave you this. I know it can help you."

Dahan-dahan kong binuksan ang kahon na iyon at bumungad sa'kin ang kwintas na pilit kong iniiwasan. I burst out into tears when I suddenly remembered the moment he gave this to me.

August 02, 2021

Tumayo siya at marahang inalis ang kwintas sa kahon. Hindi mapawi ang ngiti ko dahil sa mga paandar nitong si Dior. I didn't expect na may pa-necklace pa siya.

Tumalikod ako sa kanya para ma-i-suot niya sa'kin ang kwintas.

"There you go," aniya. Humarap ako sa kanya habang hawak-hawak ang pendant.

"Thank you, Dior."

Mahigpit ko siyang niyakap at ganun din siya. "I gave you this to look at whenever you need it since you told me that this bridge is your comfort. After all, I know how precious Brooklyn is for you, and I understand that feeling since I met you here. Atsaka, hindi mo naman madadala ang Brooklyn bridge sa Pilipinas kaya gumawa ako ng paraan para madala mo siya kahit saan. I want you to know that I'm always here to protect, guide and love you, Claudette."

Malinaw na malinaw lahat ng sinabi niya, naintindihan ko lahat.

Hindi ko alam pero bakit bigla akong nalungkot nang banggitin niya ang pag-uwi ko sa Pilipinas. Parang bigla akong nagdalawang isip kung mag-e-extend ba ako o uuwi ako. I'm torn between the two.

Manliligaw palang sa'kin si Dior. Mas makikilala ko pa siya at kung magkakaroon man ako ng rason para mag-stay, bakit hindi, d'ba. Kung wala naman, masaya akong uuwi sa pamilya ko. Buo man o hindi, uuwi ako.

He kissed me on my forehead and hugged me even tighter. "I love you, Claudette," aniya.

I can't wait to say it back.

Mas humagulgol pa 'ko nang maalala ko ulit ang lahat.

Dior...