Untold Story of the Last Witch Huntress

Untold Nineteen: The Missing Huntress

"It's okay. You'll be fine, Raine... I'm h-here," mariing sambit ko sa kaibigan habang hinahawakan ang dibdib nitong may sugat.

Damn it! Bakit ko ba nakalimutan na may isa pang kasama ang dalawang evil witch na iyon kanina? Na naghihintay lang nang tamang panahon para umatake sa aming dalawa ng kaibigan ko! Fuck!

"Don't mind m-me," ani Raine at napangiwi na lamang dahil marahil sa sakit mula sa sugat na natamo sa dibdib. "I'm fine, Zaila. Go and kill that evil witch. Nasa loob naman ako ng barrier kaya magiging ligtas ako rito."

"Pero-"

"Go, Zaila! M-may misyon tayong dapat na t-tapusin. Gawin mo na iyong s-sinabi ko."

Humugot ako ng isang malalim na hininga at maingat na hinawakan ang isang kamay ni Raine. Inangat ko ito at inilapat sa sugatan niyang dibdib. "Put some pressure here," mariing sambit ko at inalis na ang kamay sa sugat niya. "Kahit anong mangyari, dapat ay hindi mo alisin ang kamay mo sa dibdib mo, Raine. A-aalis ako kagaya nang tinuran mo. I will hunt that evil witch. Hindi ko ito titigilan hangga't hindi siya nagbabayad sa ginawa niya sa'yo. I'll b-be back... so stay here and rest, okay?"

"Go now," malamig na turan nito at nag-iwas na nang tingin sa akin. Muli akong napabuntonghininga at tumayo na mula sa pagkakaluhod sa tabi niya. Muli kong tiningnan si Raine at noong napagdesisyunan ko nang lumabas sa wind barrier na ginawa ko, agad kong inihanda ang sarili sa susunod na mangyayari.

Agad kong ikinumpas ang kamay at pinaulanan ng wind blades ang direksiyon kung saan nanggaling kanina ang atakeng tumama kay Raine. Mabilis akong kumilos at inihanda na rin ang silver weapon sa kamay ko. Malalaking hakbang ang ginawa ko hanggang sa tuluyan akong tumigil at mabilis na pinakiramdaman ang paligd.

Medyo malayo na ako kung saan naroon si Raine ngayon. Napapalibutan na rin ako ng mga naglalakihang mga puno at noong makaramdaman ako nang pagkilos sa gawing likuran ko, mabilis kong inangat ang kamay na may hawak na espada at bumaling roon.

No one. I saw no one.

Ipinilig ko ang ulo pa kanan at noong akmang hahakbang na sana akong muli, isang pag-atake ang hindi ko agad na naiwasan! Mabilis akong napahawak sa kaliwang braso ko at napangiwi na lamang noong maramdaman ko ang pagkirot nito.

"A huntress inside our territory. Such a bold move from the royals," sambit ng lalaking umatake sa akin. Napalunok ako at umayos na nang pagkakatayo. "I've heard that you are looking for me, huntress. Anong maipaglilingkod ko sa'yo?"

Natigilan ako sa narinig. Hindi ko inalis ang paningin sa lalaki at noong mapagtanto ko kung sino ito, inalis ko ang kamay sa sugat ko at mariing hinawakan ang silver weapon ko. "It's you... Merlin."

"Bingo," anito at nginisihan ako. "Akala ko pa nama'y nakalimutan mo na ang itsura ko, huntress."

"Paano ko makakalimutan ang taong halos sumira sa buong Deepwoods noon," seryosong saad ko at inangat ang kamay na may hawak na sandata. "You were dead. The Head Huntress and the rest of the Senior Squad Captains killed you."

"And now I'm back... alive." He smirked at me. "Sapat na ang ilang taong pananahimik ko. Now, I'm claiming what's rightfully mine."

"Rightfully yours?" kunot-noong tanong ko sa kanya. "Kailanman ay hindi naging sa'yo ang Deepwoods, Merlin!"

"I'm not after Deepwoods, huntress," ani Merlin na siyang muling ikinatigil ko. "Utopia... that's all I ever wanted, you little Amethyst." I froze. Mukhang napansin iyon ni Merlin kaya naman ay malakas itong tumawa sa harapan ko. "You're an Amethyst... daughter of the former general of the current king. A half-witch, a noble, and now, a huntress. I know everything about you, Amethyst. At ngayong nagtagpo muli ang mga landas natin, hindi ko na hahayaan pang makatakas ka," dagdag nitong muli at segundo lang ay may namataan akong limang evil witch sa likuran niya. Damn it. "Dapat ay hindi ka na nagtungo pa noon sa Deepwoods, Amethyst. Dapat hinayaan mo na lamang ang sarili mong mamatay kagaya sa nangyari sa buong pamilya mo."