Untold Story of the Last Witch Huntress

Untold Forty-five: The Royal's Favor

Akala ko noon kapag makapangyarihan ka, magagawa mo na ang lahat nang gusto mo.

Ibang-iba kasi ang inaasahan kong mangyayari sa akin kapag magkaroon ako ng kapangyarihang matagal ko nang nais makuha. I thought I'll become one the Senior Squad Captains, well of course, kapag nagawa ko na nang matiwasay lahat ng misyong ibinigay sa amin. Akala ko noon magiging kagaya rin ako ni Elveena. I'll become an inspiration to everyone, hindi lang sa squad members ko, pati na rin sa ibang hunters and huntresses na naninirahan sa Deepwoods.

I always wanted to be powerful. I always wanted to use magic... to learn magic spell and use it to our missions. And if you have that kind of ability, to have magic and power, you can lead. You can fight against evil witches, be someone who can protect those who can't fight evil.

But no... Hindi nangyari iyon.

Kabaliktaran nito ang nangyari sa akin.

Yes, I gained power. Mas malakas pa sa inaasahan ko. But in return, I lost everything. I lost Deepwoods. I lost my friends. I lost my mentor... I lost my family.

Mukhang maling hiniling ko noon na maging isa sa makapangyarihang huntress ng academy. And if I can just turn back time, I would never ask for it. Like... never. Mas gugustuhin ko pang maging isang normal na huntress kaysa naman mawala sa akin ang lahat na mayroon ako. But I guess... it's too late for me to hope and wish for that.

Ilang dekada na ang lumipas simula noong atakehin at sunugin ng Coven ang buong Deepwoods Academy. Dekada na rin ang lumipas simula noong mapadpad ako rito sa Sanctuary. And I can't believe that I really stayed in this world for decades! I can't believe that I survived in this world, without a family or friends. I stay off the grid, always, just like what my brother told me before. At kahit na gustuhin ko mang maging normal na witch habang hinahanap ang ancient weapon na iyon sa mundong ito, trouble always come and find me.

They always do.

Tamad akong bumangon sa kinahihigaan at inayos ang magulong buhok. Mayamaya lang ay napangiwi ako noong marinig muli ang ingay ng doorbell ng apartment ko. Ipinilig ko ang ulo pakanan at napahugot na lamang ng isang malalim na hininga. Kumilos na ako at umalis na sa kama.

Maingat akong kumilos at iritang tiningnan ang pinto 'di kalayuan sa puwesto ko noong hindi pa rin tumitigil ang kung sino mang nilalang na nasa labas ng apartment ko. "Sandali!" iritableng sigaw ko at hinawakan na ang doorknob ng pinto.

Binuksan ko na ito at sisigawan ko na sana iyong kanina pa halos sirain ang doorbell ng apartment ko noong natagilan ako sa kinatatayuan at matamang pinagmasdan ang walang taong pasilyo. Umayos ako nang pagkakatayo at inihakbang ang mga paa. Lumabas ako sa apartment ko at tahimik na pinagmasdang muli ang tahimik na pasilyo. Mayamamaya lang ay napa-arko ang isang kilay ko noong makaramdam ako ng mahinang presensiya. Mukhang palayo na ito sa kinaroroonan ko ngayon.

What? Umalis na agad ito bago ko pa man mabuksan ang pinto?

Napailing na lamang ako at akmang babalik na sana ako sa loob ng apartment noong may nakita akong maliit na kahon sa gilid ng pintuan ko. Napakunot ang noo ko at maingat na dinampot iyon. Mataman kong tiningnan ang kahon at inilog pa ito. Nagkibit-balikat na lamang ako at pumasok ng muli sa loob ng apartment ko.

Dala-dala ang maliit na kahon, nagtungo ako sa kusina at inilapag muna iyon sa may mesa. Kumuha ako ng tubig at nagsalin sa baso. Tahimik akong uminom ng tubig habang nasa kahon ang paningin. At noong matapos na ako, muli kong inihakbang ang mga paa at lumapit sa mesa kung saan ko nilipag ang nakitang kahon sa labas kanina. Napahugot ako ng isang malalim na hininga at dahan-dahang naupo sa bakanteng upuan sa harapan.

"Okay. Let's see kung ano itong iniwan niya sa labas kanina," mahinang turan ko sa sarili at dinampot muli ang kahon. Muli ko itong inalog at noong mapansing walang ingay akong narinig mula rito ay napakunot muli ang noo ko. Ipinilig ko na lamang ang ulo pakanan at tahimik na binuksan ang kahon.