Mafya'nın Aşkı

♧Annelerimiz..♧

Herkese selamm❤

Bu bölüm kısa yazdım, duygusal olduğu için, yarın bir bölüm daha yazacağım.

İyi okumalar💫

İnstagram hesabı
mmavi_bulutt0

Oy sınırı:140

MERT

Odaya girdim ama ne ile karşı karşıya olduğumu bilmiyorum. Korkmuyor değildim, derin bir nefes verip odaya girdim.

Kadın beni görünce tedirgin oldu. Hemşireler de dışarı çıktı. Yan taraftaki sandalyeyi çekip oturdum.

"Bana anlatacakların varmış, dinliyorum. Ama bu diyeceklerin kanıtı olması gerek biliyorsun değil mi? Ben buraya DNA testi sonucu geldim. Bana herşeyi anlat."

"Hepsi şu çantada var. İçinde ki kağıtları al.."

Çantayı alıp kağıtları aldım. İçinde onlarca mektup, kağıtlar vardı.

"Bunlar ne?"

Derin nefes verip cümlesine başladı.

"Senin küçüklüğünü bilirim Mert. O zamanda herkese karşı öfke doluydun, sadece annene ve bir oyuncağına çok bağlıydın... Bilmiyorum hatırlıyor musun ama oyuncağını o baban olacak pislik alıp kırmıştı, çok ağlamıştın..."

Dediği şeyler gerçekten oldu, bu kadın çok şey biliyor belli oluyordu.

Kafamı salladım.

"O p*ç yüzünden hayatımız cehenneme döndü. Bana annem hakkında bir şey söylemek istemişsin."

"Evet oğlum o günü sende hatırlıyorsundur şayet ben unutamadım. Annenin o gün içine doğmuş gibi bana bir not bıraktı. Ondan sonra o küçük oğlanın annesi ile götürdüler. Haber alamadık."

Bana kağıtlar içinde annemin notunu okutturdu;

-Eğer bize bir şey olursa çocuklarımı koru, onlar çok küçük.. Onları bu pisliğin ellerinden koru..

Dolan gözlerim ile ona baktım. O da ağlamaya başladı.

"Affet sizin yanınızda olamadım. Annenin emanetiydiniz siz bana, ama yapamadım."

Daha da sinirlendim, öfkemi atamıyordum. Öfke mi acımı karar veremiyordum sadece içimde çok büyük tanımlayamadığım bir duygu vardı.

Bana başka bir kağıt daha verdi.

"2 yıl önce bu kağıtlar benim elime ulaştı. Küçük oğlanın annesi kurtulmuş kaçmış. Bir şekilde buradan kaçmış. Ama senin anneni bilmiyorum, kaç sene önce yazıldığını da bilmiyorum."

Kanım çekildi. Bu imkansızdı.

"Bu..uu imkansız o p*ç ikisini de öldürdü. Çok eminim..."

"Bende öyle biliyordum ama değilmiş. Bu da ev adresleri eğer bir gün ulaşmak istersem diye göndermiş ama iletişime geçemedim. Bu da anneleriniz ile olan fotoğraflarınız."

Resim elimde bakakaldım. Hiçbir şey düşünemiyordum. Elimi tutup;

"Mert anneleriniz yaşıyor olabilir. Buraya gidin kurtarın onları olur mu?"

Kadının gözlerine baktım, yerimden kalkıp kapıya yöneldim. Kafamda o kelimeler dönüyordu

-Anneleriniz yaşıyor olabilir...

Hepsi bana bakıyordu. Nasıl diyeceğimi, ne diyeceğimi bilmiyordum. Sessizce ağzımdan;

"Annelerimiz.."