မြို့တော်ဝန်ဖြစ်သွားတဲ့ဂျောင်ဂုက နိုင်ငံရေးရာကိစ္စတွေနဲ့မအားလပ်နိုင်ဖြစ်နေရှာသည်။လူငယ်လည်းဖြစ်၊အတွေ့ကြုံလည်းမရှိသူမို့ မြို့တော်နဲ့ပတ်သတ်ပြီးအစကနေ လေ့လာနေရသည်။အနားယူသွားပြီဖြစ်တဲ့မြိုတော်ဝန်ဟောင်းကတော့ လိုအပ်ရင်လိုအပ်သလိုကူညီပေးသည်။သို့ပေမယ့် အစစအရာရာ အကူညီတောင်းဖို့အားနာတာကြောင့် ကိုယ့်အားကိုယ်ကိုးပြီးသာ လုပ်ကိုင်တော့သည်
မင်လေးကတော့ ပန်းချီဆရာမိုရ် ရဲ့တပည့်လို့မပြောရဘူး။လက်ရာကတော့ တကယ်အသက်ဝင်တယ်။သင်ယူနေတာ မကြာသေးဘူးဆိုပေမယ့် တကယ့်ဝါရင့်ပန်းချီဆရာအတိုင်းဘဲ။ပြန်လာတိုင်းလည်း သူ့အခန်းကိုလာပြီး လာကြွားရတာအမော။
မင် ဆွဲတာလှရဲ့လား။ဘယ်လိုနေလဲ။ဒီထက်ပိုပြီးလှအောင်ဆွဲသင့်တာ စသဖြင့် တတွတ်တွတ်နဲ့ပြောနေတက်သည်။သူကတော့ စာရင်းဇယားတွေကြားခေါင်းနစ်နေသူမို့ အင်း ၊လှတယ်၊ဒီလောက်ဘဲပြောနိုင်သည်။သေသေချာချာလည်းမကြည့်အားဘူး။ဒါပေမယ့် မင့်ကိုသူယုံတယ်လေ။မင်က သူ့ကိုစိတ်ပျက်အောင်လုပ်မယ့်ကလေးမှမဟုတ်တာ။
အချိန်အားဖြင့်တလခန့်ကြာမြင့်လာတော့ ဂျောင်ဂုလည်း မြို့တော်နဲ့ပတ်သတ်ပြီးအတော်လေးသိလာခဲ့သည်။အကြီးကဲတချို့နဲ့အရာရှိတချို့ကလည်းသူ့ကို နားလည်သဘောပေါက်အောင်ထောက်ပြပေးသည်။လိုလားတဲ့သူတွေက အားပေးအားမြှောက်လုပ်ပေမယ့် မလိုလားတဲ့သူတွေကတော့ သူ့အားနည်းချက်ကိုရှာပြီးပုတ်ချဖို့လုပ်နေကြတာပေ့ါ
*ကိုကို...!*
*အင်း...ကလေးငယ် ဒီနေ့ပန်းချီသွားမသင်ဘူးလား....*
သားရည်လယ်သာအိတ်အညိုရောင်ကိုလက်မှာဆွဲရင်း နံနက်စာကိုပလုတ်ပလောင်းစားနေတဲ့ဂျောင်ဂုက ခပ်စွာစွာအသံလေးကြောင့် သောက်လက်စကော်ဖီကိုအမြန်ချလိုက်ပြီး အသံလာရာကိုလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ သူ့ကိုဆူပုတ်ပုတ်နဲ့မျက်စောင်းလေးဝံ့ကာ ကြည့်နေတဲ့ ကလေးငယ်ကြောင့် အပြုံးလေးဖြင့်မေးလိုက်သည်။ခါတိုင်းဆို ကလေးငယ်က သူ့ထက်အရင်သွားနေကြပါ။ဒီနေ့မှ ဘာလို့နောက်ကျနေတာပါလိမ့်
