"ဆေးခါး" [ completed ]

Part (6)

ညဘက်ဆိုသူမရဲ့ခွေးနှစ်ကောင်ကိုခြံထဲမှာလွှတ်
ထားတတ်လေ့ရှိတော့မနက်လင်းလာရင်ဒီခွေးနှစ်ကောင်ဖွထားသမျှအမှိုက်အားလုံးပျိုရှင်းရတော့တာပဲ။

အားရပါးရလုပ်ချင်တဲ့စိတ်မျိုးရှိ‌မနေပေမယ့်ငြိုငြင်ပိုင်ခွင့်လည်းပျို့လိုအိမ်အကူတစ်ယောက်မှာဘယ်ရှိနိုင်ပါ့မလဲ။ခွေးချေးတွေကိုလိုက်ကြုံးရတာကိုငြိုငြင်ခွင့်မရှိ၊အိမ်သန့်ရှင်းရေးမှာငြိုငြင်ခွင့်မရှိ၊ဒေါ်ကျူးရင့်ခြယ်ရဲ့ရိုင်းစိုင်းတဲ့အပြုအမူတွေပေါ်ငြိုငြင်ခွင့်မရှိ။

ဒီမှာနေရတဲ့သက်တမ်း5လအတွင်းမှာအိမ်ကိုလည်းအတော်လေးထောက်ပံ့နိုင်ခဲ့တယ်လေ။"ဒီအိမ်ကလစာကောင်းကောင်းပေးတော့ဟန်ကျချက်သမီးရာ မြဲအောင်လုပ်နော့်"ဆိုတော့အဖေ့စကားကိုကြားတော့ပျို့မှာဝမ်းသာတစ်ဝက်၊ဝမ်းနည်းတစ်ဝက်။မပီကလာပီကလာပြောတဲ့အဖေရဲ့ဟန်ကျချက်ဆိုတဲ့စကားကပါးရိုက်ခံရတာတောင်ငြိုငြင်ခွင့်မရှိနိုင်ဘဲအဖေ့ဆေးဖိုးရအောင်ရင်းရတဲ့ပျို့မာနတွေရဲ့အပေါ်မှာရောက်နေလို့သာပေါ့။ပျို့မိသားစုကိုပျိုချစ်တယ်။ပျိုကိုယ်ပျိုတော့ချစ်ဖို့မေ့နေခဲ့တယ်။

လှောင်အိမ်ထဲကခွေးနှစ်ကောင်ကအစာကျွေး၊
ရေချိုး၊ခွေးကျောင်းဆိုတဲ့သူတို့နှစ်ကောင်ရဲ့ဝေယျာဝစ္စတွေကိုလုပ်ပေးရတဲ့ပျို့ကိုအခုတော့သူတို့ရဲ့မိခင်လို့တောင်ထင်နေလောက်ပြီ။ခွေးကြောက်တတ်တဲ့ပျို့စိတ်ဟာလည်းငြိုငြင်အခွင့်မရှိတဲ့ဘဝမှာပဲဆိတ်သုဉ်းခဲ့ရပြီလေ။

ခွေးတွေကိုပထမဆုံးအကြိမ်ရေချိုးပေးတုန်းက
ကမ္ဘာပျက်မတတ်ခက်ခဲခဲ့ရတယ်။အိမ်ကြီးရှင်ရဲ့
အကြင်နာတရားကင်းမဲ့မှုကလည်းတစ်ကဏ္ဍ
အနေနဲ့ပါဝင်ခဲ့တာပေါ့။

"ကျွတ် .. ‌အော .. ဟော သေချာချုပ်ထားပြီး
ကုတ်ပေးလေ"

ဒိုလီကအိမ်ကြီးရှင်ရဲ့ရင်ခွင်ထဲမှာရှိပြီးပိုလီကပျို့
ရင်ခွင်ထဲမှာဒီလိုအမွှေးတွေနဲ့ပူနွေးနွေးခန္ဓာကိုယ်
ကိုပျို့လက်နဲ့ထိပြီးကုတ်ဖဲ့ပေးနေရတာကိုအသဲထဲမှာယားလွန်းလို့အံကိုကြိတ်ထားရတယ်။