"ဆေးခါး" [ completed ]

Part (15) 🚨

ပျိုကျွန်မကိုစိတ်ကုန်သွားဟန်တူတယ်။ကျွန်မ
မျက်စိရှေ့မှာပေါ်မလာတာပင်ရက်ပေါင်းနှစ်ဆယ်ကြာလေပြီ။

ထိုဒင်းကလေးရဲ့ရင်ငွေ့နွေးနွေးများကိုလွမ်းချင်
သလိုလိုရှိသည့်စိတ်ကြောင့်မလုံမလဲလည်းဖြစ်ရ
သေး၏။

အို ... တော်စမ်းပါ။

အသိနဲ့သတိကပ်ပြီးလုပ်လက်စအလုပ်ကိုပြီးမြောက်စေရန်ကိုပဲအားစိုက်လိုက်ပါ၏။

"အန်တီ ပြီးပြီလား"

"ပြီးတော့မယ် လာလေ"

နုနန္ဒာကကျွန်မအိပ်ယာပေါ်ကနေကျွန်မအလှပြင်‌ နေတာကိုလှမ်းကြည့်နေလေ၏။အရင်တစ်ခေါက်ကသူမအကူ‌ကြောင့်ဆယ်သိန်းဝင်ထားခဲ့လေတော့ယခုတစ်ခါအတွက်သူမပင်များများမလှုံ့ဆော်လိုက်ရအောင်ကိုကျွန်မစိတ်တွေတက်ကြွကာနေ၏။

"အန်တီငယ်ငယ်က သိပ်လှခဲ့မှာပဲ"

"လှခဲ့တာပေါ့ကွ .. ပန်းချီငိုပဲ"

"ဟင်"

"ခစ်ခစ် လှလွန်းလို့ပန်းချီဆရာတောင်မဆွဲနိုင်ဘဲ
ငိုသွားခဲ့တာလေ"

"ဟားဟား"

"ကဲ ပြင်ပြီးပြီ ဘယ်လိုနေလဲ"

"အင် .. ခဏနော် "

နုနန္ဒာဟာကျွန်မနှုတ်ခမ်းတွေကိုလက်ချောင်းတွေဖြင့်ထိတွေ့လာသောကြောင့်ကျွန်မအနဲငယ်‌တွန့်သွားရ၏။

"အင်း ပေနေလို့ .. ရပြီ"

ခဏတာအို့တို့အန်းတန်းအခြေအနေရောက်သွားရပြီးကျွန်မစိတ်ကဒီလိုအပြုအမူတွေကြုံရင်ပျို့ကိုလှမ်းလှမ်းပြီးသတိရနေမိတာကိုကျွန်မသိပ်‌တော့လည်းဘဝင်မကျ။

ထုံးစံအတိုင်း Texi သမားနဲ့နုနန္ဒာဟာစကား
တပြောပြာရှိကြ၏။သို့သော်ကျွန်မတို့သွားနေသည့်နေရာကတော့အရင်ကနေရာမဟုတ်တော့ပေ။

"KTV မဟုတ်တော့ဘူးလား"

"ဟိုတယ်ကခဏပဲဝင်မှာ .. ဒါဒါ့အဘိုးကြီးက
သူ့ဆီကိုပဲလာခဲ့တဲ့"

"ဟုတ်လို့လား တော်ကြာဟိုတယ်ကနေမပြန်
ရရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ"

"အဟားဟား အန်တီကလည်းတွေးပူနေပြန်ပြီ"

တွေးပူတာမဟုတ်။သွေးတွေပါပူနေတော့၏။
ကျွန်မစိတ်ထဲမကောင်းတဲ့ခံစားချက်ကြီးရနေမိ၏။မအုန်းမေတို့ပြောလိုက်တဲ့အတင်းစကားကကျွန်မနားထဲသို့ Auto ဝင်ရောက်လာ၏။