CENK (BL)-Gerçekaile

5. Bölüm

Cenk yemek masasını terkedip odasına doğru ilerledi. Kaan da arkasından ilerledi.

Cenk odasına girip kapıyı sertçe kapattı. Kaan da hemen arkasından içeri girdi. Ve sakince kapıyı kapattı.
"Ya ne var ne ! Bari yalnız bırakın beni. Uyumak istiyorum.!"

Cenk hala öfleyle konuşurken Kaan yavaşça ona yaklaştı.

"Şşh tamam abim. Sakin ol. Gel konuşalım sinirim geçsin . Bak biz seni gerçekten seviyoruz. Ve yanımızda istiyoruz . Sen de bizi anla."

"Ben anlamak istemiyorum. Ben sadece hayatımdan çıkmanızı istiyorum."

"Cenk olanları değiştiremeyiz . Biz senin aileniz . Ne kadar inkar edersen et. Hiç bir şey değişmeyecek."

Cenk ağlama isteğiyle dolup taşınca durgunlaştı  ve yatağa oturdu. Kaan da yanına adımladı ve oturdu.

  "Ama...a-ama ben istemiyorum sizi." Gözünden düşen yaşla konuştu Cenk.

Kaan'ın kalbi kırılmıştı. Ama şu an yapması gereken kendilerini ona sevdirmekti. Ona dönerek elini omzuna koydu.

"Abim benim. İnan bana biraz şans versen yeter." Dedi ve artan ağlamasıyla Cenk'i çekip sarıldı.

  "Ağla yavrum ağla. Dök içini ." Kaan , Cenk'in saçlarını okşayıp öptü.

Cenk hıçkıra hıçkıra ağladı. Abisin omzunda göz yaşlarını döktü.  Kaan sırtını ve saçlarını okşayarak sakinleşmesini bekledi.

   Cenk'in hıçkırıkları , iç çekmelere dönünce biraz daha rahatlamış hissetti. Ama annesine ve babasına şu an  çok ihtiyacı vardı. Onlarla arası her zaman çok iyi olmuştur. Oğullarıyla hala bir bebek gibi ilgilenirlerdi.Bir an da onlardan alınınca boşluğa düşmüş gibi hissetmişti.

  Düşüncelerini kapının taklatılması ve ardından açılması böldü. Gelen kişi Aslı hanımdı.

  Cenk gelen kişiyi merak etmeden olduğu omuzda kalmaya devam etti. Dışarıdan soğuk görünümlü abilerden böyle bir şey beklemiyordu. Kaan en iyileri diye düşündü.

Belki  kurtulma  planında kullanırdı'

Aslı hanım , Kaan ile göz göze gelince  Kaan annesine üzgünce bakmıştı. Kaan aile bağlarına aşırı önem verirdi. Bu yüzdendi Cenk için çabalaması.

"Oğlum."  Yatağın diğer ucuna oturarak Cenk'e baktı.

Ama Cenk umursamadı. Daha da sokuldu Kaan'a.

  "Oğlum konuşalım mı?"

  Aslı hanım hala tepki alamayınca artık zorlamayı bıraktı ve üzgünce oğluna  son bir bakış atıp odadan ayrıldı.

  Kapı kapandığında Cenk'te Kaan'dan ayrılarak yüzünü sıvazladı.

"Şimdi daha iyi misin abim?"

  "Hm hm. İzin verirsen yalnız kalmak istiyorum."

  "Tamam abicim sen dinlen ."  Cenk'in alnına öperek odadan ayrıldı Kaan.

  Yalnız kalmasıyla tekrar göz pınarları akmaya başladı. Telefonunu çıkartıp babasını aradı görüntülü. Görmeye , seslerine muhtaçtı.

  "Alo oğlum Cenk?"

"Bb-baba. Lüt-lütfen beni al burdan."

  "Oğlum. Aslanım. Ağlama yavrum alıcam sizi merak etme. Bırakma kendini . Ben sizi alana kadar dik dur koçum tamam mı?"

Sessizce ağlarken başını salladı Cenk.

"Oğlum! Cenk kuzum ağlama bak . Sakın üzülme. Bebeğim baban halledicek her şeyi. Seni çok seviyoruz birtanem."

  "Be-bende sizi çok seviyorum."

————//————

Yağız'dan

  Sonunda kararımı vermiştim. Ben biyolojik ailemle tanışmak istiyordum.

  Bencil olma sırası bendeydi. Çektiğim her şeye , boktan çocukluğuma , gençliğime veda edip yepyeni bir sayfa açmak istiyordum.

  Bugün biticekti bu iş. Ünal babamla konuşup onlarla tanışmak istediğimi olurda isterlerse onlara bir şans verebileceğimi söyleyecektim.

  Olur da onlar beni istemez , kabul etmezlerse de yapacak bir şeyim yoktu o zaman. Kendi ayaklarımın üzerinde dururdum bende.

Aileye çok da ihtiyacım yoktu artık. Olmasa da olurdu.

Yemekten sonra büyük salonda herkes sohbet ederken babam ayağa kalktı ve çalışma odasına doğru ilerlemeye başladı.

Bende arkasından kalkıp ilerledim. Cesaret bulmuşken konuşmanın zamanıydı.

"Baba, konuşabilir miyiz?"

"Konuşalım oğlum."

Çalışma odasına kadar sessizce ilerledik. Sanki anlamış gibi yüzü gerilmişti. İçeri girince o masasına ilerledi bende misafir koltuğuna yerleştim.

"Nasılsın oğlum?"

Bu soruyu en son soralı uzun zaman oluyordu. Biraz düşündüm. İyiydim galiba.

"İyiyim."

"Ne konuşmak istiyordun?"

"Baba."

Derin bir nefes alarak gözlerine bakıp konuştum.

"Ben biyolojik ailemle tanışmak istiyorum."

Gözlerindeki sinirin büyümesine an be an şahit oldum. Kızmasına anlam veremiyordum. Her çocuğun hakkıydı aile. Ama benim ailem bana yeterince aile olamamıştı. Şimdi ise öz ailem karşıma çıkmıştı.

"Oğlum. Aslanım. Emin misin? Seni çok seven annen , baban , abilerin hatta amcaların var. Bunları yok mu sayıyorsun?"

"Hayır. Ben sadece... onları da tanımak istiyorum."

Durup bir kaç saniye sessiz kaldı. Düşünüyordu galiba. Sonra yüzüne hafif bir gülümseme yerleştirerek;

"Peki. Görüşmene izin veririm. Yarın beraber gideriz görüşürsünüz."

"Tamam baba. İyi geceler."

"İyi geceler oğlum ."

Dışarı çıkıp derin bir nefes verdim.Kabul edeceğine ihtimal vermiyordum. Hele ki Cenk'i öylece alıp gelmelerine rağmen. Ona artık kızmıyor , üzülüyordum. Ailesine çok bağlıydı ve onlardan zorla koparıldı.

İçim rahatlamış gibi hissetmiştim. Umarım beni severlerdi. Umarım sonunda gerçek aile sevgisini bende tadardım.

————//————