CENK (BL)-Gerçekaile

21. Bölüm

Hızlı yazdığımdan beğenmeyebilirsiniz diğer bölümlerde düzeltiriz artık.

Diyalog yazamıyorum fazla çünküm çok hastayım. Bu bölümü söz verdim diye hızlıca yazdım zaten.

İyi okumalar

======•••••======

"Ne zaman çıkıcaz? Sıkıldım artık." Söylenmem ile annem bana döndü. Sürekli aynı şeyleri duymaktan bıkmış ifadesiyle kalkıp perdeleri açtı.

"Annecim, baban konuşacak doktorla haber vericek bize. Az daha dayan."

Yatmaktan heryerim uyuşmuştu. Televizyona çevirdim başımı bu sefer. Ekranda çok sevdiğim seri oynuyordu. Annem odada birkaç şeyi düzelttikten sonra koltukta yerini aldı. Yanımda sadece annemin olmasıyla daha da gevşek yattım. İyice dalmıştım oynayan diziye. Bir ara içim geçmişti ki birkaç konuşma duymamla gözlerimi araladım. Hala sersemliğim üzerimdeydi.

Kenan abi ve adını unuttuğum ama siması tanıdık gelen adam ile annem yatağımdan uzaktaki oturma takımında sohbet ediyorlardı. Uyandığımı hala farketmemişlerdi. Boştaki serumsuz elimi kaldırıp gözlerimi ovaladım.

"Anne?" Seslenmem ile yerinden kalkıp bana doğru geldi.

"Efendim annecim? Bir yerin mi ağrıyor?" Başımı iki yana salladım. Sadece ışık gözlerimi almıştı. Saat kaç olmuştu ya? Annem bana su doldururken bakışlarım beni izleyen abim ve o adamı buldu. Arkadaş oldukları belliydi samimilerdi. Abim ve o adam ayağa kalkıp bana doğru yaklaştılar.

"Geçmiş olsun Cenk." Hala ismini ve kim olduğunu hatırlamaya çalışırken konuşmakta geciktiğimi farkettim. Kendimi toparlayıp "Teşekkürler." Dedim. Annemin doldurduğu suyu içtiğimde acıktığımı da hissetmiştim.

Bir Kenan abime bir o adama bakıyordum. Hala isminin aklıma gelmemesiyle mahçupça konuştum.

"Şey..adın neydi?" Bunu dememle ufakça güldüler ardından cevapladı.

"Ben Uraz. Neyse ben seni daha fazla yormayayım. Çabuk iyileş." Ardından göz kırpıp diğerleriyle de vedalaşıp odadan çıktı. İsmini duymam ile o akşamki anılar silik silik gelmişti aklıma. Hafızam ne yazık ki güçlü değildi.

"Tabi zil zurna sarhoş olmuştun o gece. Hatırlamaman normal." dedi Kenan abi kızgın bir ifadeyle azarlar şekilde. Bakışlarımı kaçırıp anneme döndüm. Annemde de o kızgın ve sorgular ifadeyi görmem ile bakışlarımı olabildiğince masumlaştırdım.

"Anne acıktım." beni duymasıyla başını iki yana salladı. "Bu seferlik görmezden geliyorum. Bir daha duymayacağım."

Arkasını dönüp zaten üzerinde servis olan tepsili masayı önüme çekti. Gördüklerimle yüzüm düşmüştü ama maalesef yapabilecek bir şey yoktu. Ameliyat yüzünden beslenme düzenim bir süre değişecekti.

Annem yemeğimi yedirmeye başladığında abim de ceketini çıkarıp odadaki koltuğa yayıldı. Diğerlerinin işleri ve okulları olduğundan akşamları uğrayabiliyorlardı yanıma. Yemekler çoğunlukla sıvı olduğundan çok fazla çişim geliyordu.

Bakışlarım abimi bulduğunda gözlerinin derinliklerine baktım beni farketmesi için. Hissetmiş olmalıydı ki sonunda bana döndü bakışları. Masum bir gülücük koymamla ofladı ve ayağa kalktı.

  "Her şey tamam bir de çişinle bokunla uğraşıyoruz anasını satayım." Başını iki yana sallayıp söylenirken yanıma geldi. Sırıtmama engel olamıyordum. Kölem yapmıştım onları. Karan'ı bile.Kalkmamı sağladığında odadaki tuvalete yürüttü beni. İşim bittiğinde elimi yıkamama da yardım edip tekrar yerime yatırdı. Aslında bunca şeye gerek yoktu fakat gıcıklık yapasım tutmuştu. Haketmişlerdi.