İZ | Texting

4.5

10 bölümcük kalmış. Ah. Ah

※

Tablonun arkasındaki kağıdı açtı Murat ve içinden tutan hafıza kartına şaşkınlıkla baktı. "Ortadan kaybolmadan önce sana gelmiştim." dediğimde kaşları çatıldı. "Beni bekleyeceğini söylediğin için." 

"Ben-" devamını getiremedi. Getirmesine gerek yoktu. Burada olup olmamasıyla başıma gelenlerin bir ilgisi yoktu. En baştan her şeyi anlatıp bir şekilde yardım istemem gerekirken son saniye koşuşturmamın bir anlamı yoktu.

Kağıda eğilip yazdığım satırları okumaya başladım.

※

Korkuyorum Murat. Az önce şahit olduklarım yüzünden korkuyorum. 

Annem benim annem değilmiş ve babamı öldürdü. Benim babamı. 

Bunu tedbir amaçlı yazıyorum. 

Eve geldim yoktun ve olurda başıma bir şey gelirse ardımda kanıt bırakmak istiyorum. Hakan peşimde. Abim dediğim ama abim olmayan iğrenç biri o. Benim video çektiğimi görmüş olmalı. 

Olur da beni bulursa ardımda kanıtı bırakmak istiyorum. Bu dünyada en güvendiğim sana. Belki bulamayacaksın beni bilmiyorum. Ama tedbirli olmaktan zarar gelmez.

Umarım hiç sana gerek kalmadan onları tıkarım o hapse. Söz o zaman hiçbir şeyi atlamadan anlatacağım sana. 

İlk videoyu izle. İkinci videoyu asla izleme.

Bunu bulacağını biliyorum çünkü sen her ay kendi yaptığın yeni tabloyu eskisiyle değiştirirsin.

Not: Anahtarın kumsalda gömülü. Seninle tanıştığımız ilk gün oturduğun şezlongun altında.

Helin Soyoral

Tavşan

※

Murat kağıdı indirirken tabloya baktı. "Benim yaptıklarım arasında en çok bunu sevdiğin için kaldırmamıştım." dedi fısıltıyı andıran ses tonuyla. Eğer kaldırsaydı görürdü. Görseydi beni daha çabuk bulurdu. Kendi zihninde bunları düşündüğünü biliyordum. 

"Seni ararken bu evde kaldım. Bir anlığına hareket ettirseydim-" Uzanıp elimle ağzını kapattığımda donuk bakışları beni buldu.

"Beni bulduğuna göre sorun yok. Sana daha görülebilir bir not bırakmalıydım." Ortada suçlu yoktu. Biz hatalı da değildik. Hatalı olanlar belliydi. Biz sadece şanssızdık. O gün aynı anda ve yerde olamayacak kadar şanssız.

Murat'ın elindeki karta baktım. Önce benim kontrol etmem iyi olurdu. "Önce ben izleyebilirim miyim?" aklıma gelen görüntülerle yutkunmam gerekti. Babamla o kadın neden kavga etmişlerdi? Bunu hatırlıyordum.  Önceki gün Hakan'ın bana yaklaşmaya çalışmasını kanıtlayan videoyu çekmiştim. Babama bunu gösterdiğimde öfkeyle inmişti alt kata. Sonrası...

"İkinci video ne?" dedi gözlerindeki öfkeli parıltıyla anlamış olduğu bir şeyin tersini söylememi istercesine. 

"İzleme. Lütfen." dediğimde kaşlarını çattı.  Kolunu tuttum. "Lütfen." Anılarım gidip gelirken bile midem bulanıyordu ve şimdi onun da zihninde iğrenç anların kalmasını istemiyordum.