Andrea | ✔️ GEPUBLICEERD

3/ kamerindeling

Jenkins had twee taxi's gehuurd om van de luchthaven naar het hartje van de stad te reizen.

Chloé, Ree, Laurel, Daniel, Ivy en Hannah wisten zich allemaal in een taxi te proppen. Dat Ivy - een kleine roodharige met ontelbare sproeten - noodgedwongen op Daniels schoot moest zitten, nam Daniel er maar al te graag bij.

Hannah was een struis meisje met sluik donkerbruin haar, maar ze had er felrode plukken in laten verven. Ree had een paar keer naast haar gezeten in de colleges van Literatuur en Cultuur in Europa die ze samen volgden en ze was verbaasd geweest over haar zachte stem. Ze leek helemaal niet bij zo'n groot iemand te passen.

De taxichauffeur knalde als een bezetene door de smalle straten van de stad toen hij eenmaal de drukke ring rond de stad was gepasseerd.

Ree merkte nauwelijks iets van het feit dat haar leven in gevaar werd gebracht in de Romeinse straten.

Net zoals alle anderen in de taxi - buiten de taxichauffeur die opgewonden toeterde - keek ze uit het raampje, volledig in beslag genomen door de stad die haar omringde.

Op elke hoek van een straat stond wel een fontein met mensen die zich wilden verfrissen. Kleine putti - beeldhouwwerken van mollige kleine kinderen die typisch waren voor de renaissance, barok en rococo - versierden de gevels en gaven een romantische sfeer aan de huizen.

De zon scheen warm en Ree kon de hitte door het raampje op haar huid voelen. Ze leunde met haar hoofd op haar ellebogen en sloot even haar ogen. Het voelde zo lekker aan.

Laurel draaide het andere raampje open. De geluiden van het stadsleven overstemden de muziek op de radio. Ree zag hoe de terrasjes overvol zaten en hoe de mensen de stoepen bevolkten.

In de verte kon ze de koepel van Michelangelo bovenop de Basilica di San Pietro ontwaren. Doordat het zonlicht erop viel, leek het een stralend aura van licht te bezitten.

Ze staken de Tiber over en de taxichauffeur reed kriskras doorheen smalle straatjes en brede boulevards naar een zijstraatje, dicht bij het magistrale Piazza Navona.

De taxichauffeur parkeerde, nam nijdig hun koffers - vooral de dames hadden zware koffers meegezeuld die net niet het maximumgewicht hadden bereikt - en Jenkins kwam al haastig aanhollen om de taxi te betalen.

"Laat de koffers maar staan. Eros, de hoteleigenaar, zal zich er wel over ontfermen. We gaan nu eerst de kamers verdelen en dan kunnen jullie uitpakken," zei Jenkins, die hen meetroonde naar het hotel. Achter haar kwamen al medewerkers van het hotel aangehold.

Ree keek verwonderd om zich heen. Het was een stuk warmer dan in London en ze deed haar roze blazer uit. Daaronder droeg ze een dun T-shirt, maar voor deze temperaturen was dat meer dan voldoende.

De studenten volgden Jenkins naar de incheckbalie van het hotel. Het hotel was netjes ingericht, met muren die in warme kleuren waren geverfd. Op de chesterfield tegenover de incheckbalie zaten de vier andere jongens die met Jenkins in de taxi hadden gezeten. Reizigers en gasten van het hotel liepen constant in en uit.

Achter de balie stond de hoteleigenaar, een kleine slanke man met zwart haar en een vriendelijke glimlach.

"Goed." Jenkins draaide zich om naar haar studenten. "Ik heb Eros de kamerindeling laten maken om bevooroordeling te voorkomen. Jullie delen een kamer per twee. Jullie hebben even tijd om alles uit te pakken en jullie klaar te maken voor de stad. We komen niet meer terug tot vanavond, dus neem zeker alles mee wat je denkt nodig te hebben. Ik verwacht jullie over exact een uur terug beneden voor het ontbijt." Jenkins nam een papier van de balie en begon de namen af te roepen.

"Laurel Davis en Chloé Burns, kamer 341."

Laurel nam de sleutel aan. "Ga maar," zei Jenkins. "Normaal gezien zouden de koffers al op de kamers moeten staan." Laurel en Chloé knikten en volgden een piccolo naar de lift.

"Finn Harris en Daniel Sutton, kamer 342."

Daniel knipoogde naar Ree en ze grijnsde terug. Als er een ding was waar Daniel niet tegen kon, waren het wel oneven getallen. Hij noemde het altijd misbaksels der natuur.

"Hannah Curtis en Ivy Hopkins, kamer 343."

"Oliver Higgins en Steven Buckley, kamer 344." Oliver en Steven studeerden ook antieke geschiedenis en waren bijna altijd samen. Oliver was lang en slungelachtig, met zwarte krulletjes en een brede lach, terwijl Steven kleiner was met een hele lichte huid die snel verbrandde in de zon.

"En tenslotte, Andrea Goodridge en Theo Marshall, kamer 345."

Zodra de woorden uit haar mond kwamen gerold, verscheen er een frons op het gezicht van Jenkins. Ree staarde Theo verbaasd aan, die haar ook niet-begrijpend aankeek.

Geen haar op haar hoofd dat eraan dacht om de nacht met hem door te brengen. Niet slecht bedoeld - zo afstotelijk was hij ook weer niet - maar hij had een vriendin en daarbij, hij was een man. Redenen genoeg om te weigeren.

"Ik snap het niet." Jenkins draaide zich om naar de hoteleigenaar. "Ik dacht dat ik duidelijk had gevraagd om jongens en meisjes gescheiden te houden?"

"Si," zei Eros, die behulpzaam knikte. "Andrea is een jongen?"

Jenkins schudde zwakjes haar hoofd. "Andrea is een meisje," sprak Jenkins kordaat tegen.

Theo boog zich naar Ree toe. "Moet jij iets opbiechten, Andrea?" vroeg hij speels, terwijl zijn blik over haar lichaam naar beneden gleed. Zijn wenkbrauwen gingen omhoog.

Ree keek hem woedend aan. "Dit is niet de tijd om grappen te maken, Marshall," bitste ze hem nijdig toe.

"Relax, Andrea. Er is een foutje gemaakt met onze namen, nou en? Bekijk het positief: we gaan allebei een eigen kamer krijgen. Een tweepersoonsbed, enkel voor jou alleen."

Die gedachte zorgde voor een grote glimlach rond Rees lippen. Een volledig, gigantisch groot tweepersoonsbed voor haar helemaal alleen.

"No, Andrea een jongensnaam? Andrea Bocelli?" probeerde de hoteleigenaar zijn fout goed te praten tegenover Jenkins.

Onmiddellijk begreep Ree waar het mis was gelopen. In Italië was Andrea een veel voorkomende naam voor mannen. De hoteleigenaar had niet beter geweten en was ervan uitgegaan dat Andrea in dit geval een jongeman zou zijn. Maar Rees woede was langzaam aan het wegebben bij het vooruitzicht van een eigen hotelkamer. Meevallertje.

Jenkins kon er minder mee lachen. "Nee. Andrea is een meisje." Ze gebaarde driftig naar Ree, om haar standpunt te staven. "Ik kan ze niet samen in een kamer laten slapen, dat begrijpt u toch wel?"

De hoteleigenaar knikte en bood zijn verontschuldigingen aan. "Ik zal zien wat ik kan doen, signora," Zijn stem klonk twijfelend.

"Kan ik gewoon niet nog een kamer bijboeken voor haar? Haar bij mij laten slapen is helaas geen optie."

Rees ogen werden groot. Samen met Jenkins op een kamer? Dan nog liever in een bed met Theo Marshall.

Eros begon de beschikbare kamers op te zoeken in zijn computersysteem, maar zijn blik voorspelde niet veel goeds.

"Dat zal niet gaan, signora. Het hotel is al volgeboekt. Ik heb geen kamers meer over."

Ree voelde hoe een baksteen in haar maag viel. Ook de glimlach op Theo's gezicht verdween weg. Daar ging hun eigen kamer.

"En een extra bed?" vroeg Jenkins driftig.

"No, no, alles weg." De hoteleigenaar zag er werkelijk schuldbewust uit, met zijn handen wringend in elkaar.

Jenkins bleef staan, wetend dat alle andere opties uitgesloten waren.

Langzaam draaide ze zich om naar haar twee studenten. "Ik heb slecht nieuws voor jullie," zei ze en haar knotje trilde even. "Een van jullie zal op de bank moeten slapen."