Andrea | ✔️ GEPUBLICEERD

9/ oogcontact

Het beloofde een lange dag te worden.

Nadat ze de huizen van Livia en Augustus hadden bestudeerd - voor de binnenkant hadden ze geen tijd - liepen ze de trappen op die naar de Orti Farnesiani leidde.

De Orti Farnesiani vormden een prachtige renaissancetuin, aangelegd in opdracht van kardinaal Alessandro Farnese ergens in de zestiende eeuw.

Het was vlak voor het middaguur en de zon scheen fel en heet op hen neer. De parasoldennen boden de studenten schaduw en een dankbare beschutting tegen de hitte.

In de tuinen zelf hing een zware sinaasappelbloesemgeur. Ree sloot haar ogen en nam alles in zich op. De warmte op haar huid was heerlijk

Laurel liet zich gelukzalig op een bankje neervallen en maakte maar al te duidelijk dat ze het komende kwartier niet meer zou opstaan.

Ree ging naast haar zitten. Even uitrusten kon echt geen kwaad. Tenslotte hadden ze al de hele voormiddag niet anders gedaan dan rondlopen, noteren en schetsen. Ieders hersenen hadden even rust nodig, bedacht Ree terwijl ze haar pols masseerde.

"Prachtig, vind je niet?" Laurel nam haar fototoestel om het moment vast te leggen. De sinaasappelbomen stonden in bloei en Ree verlangde vurig een paar meter groter te zijn, zodat ze een verfrissende vrucht kon plukken. Haar mond voelde droog aan. Iets fris zou er nu echt wel ingaan.

"Inderdaad." Ree leunde achterover. In haar rugzak had ze nog een volle waterfles, bedacht ze plots. Ze rommelde even en dronk gretig. Het was warm.

Even kwam ze in de verleiding het over haar hoofd te gieten, maar ze wist dat ze spijt zou krijgen van die actie. Ze moesten het Forum Romanum nog bezoeken hierna en daar was geen schaduw of een kraantje om haar flessen bij te vullen.

Ze zuchtte en gaf de waterfles door aan Laurel, die er gulzig van dronk. Ree leunde naar achteren en kraakte haar nek, wat Laurel deed grimassen.

Ze ving een blik op van Theo, die naast Finn op een bankje verderop zat. Zijn donkerbruine ogen stonden zacht en voor ze het goed en wel besefte, glimlachte Ree naar hem. Niet zomaar een opgetogen glimlach, maar haar beste glimlach die ze enkel toonde als ze immens gelukkig en tevreden was.

De blik die Theo op haar richtte gaf haar precies dat gevoel.

Even bleven ze hangen in elkaars ogen en vergaten ze de mensenmassa rondom hen. Enkel zij twee dreven in dit moment, alleen in de tuinen. Het was alsof er niemand meer tussen hen stond.

Een gevoel van verbondenheid welde tussen hen op. Alsof het zo hoorde, alsof ze elkaar begrepen. Een verbondenheid die verder ging dan rationaliteit.

De magie duurde heel even, totdat beiden hun gezond verstand hadden herwonnen.

Ree keek weg, haar wangen lichtroze. Wat dacht ze wel niet? Ze speelde met vuur. Dit moest echt ophouden, hield ze zichzelf streng voor.

Anderzijds deed ze nog niets verkeerd. Die blik ging dieper dan ze voor mogelijk had gehouden, maar dan nog. Ze deden echt niets dat over de schreef ging.

Ook Theo raakte er niet wijs uit. Hij wist dat hij een ondoorzichtige lijn aan het overschrijden was.

Het voelde zo slecht, maar aan de andere kant had hij dit gevoel nog nooit gehad. Het maakte hem bang, meer dan hij ooit zou toegeven. Theo wist dat zijn relatie met Lise stormachtige tijden meemaakte, zeker nu ze in het buitenland studeerde en hij in Rome zat, maar toch. Lise gaf hem een vorm van zekerheid in het leven die hij liever niet verloor, ook al zat het hem niet erg lekker meer.

De rest van de dag vermeden Ree en Theo alle oogcontact. Om elke mogelijke verleiding uit te sluiten, zette Ree - evenals Theo - haar zonnebril op, zodat ze niet meer echt kon kijken, nou, oké, stiekem keek ze wel nog, maar het was via een omweg, toch?